Γυρίζοντας το χρόνο πίσω με θυμάμαι παιδί με μια μπάλα κάθε μέρα στα πόδια μεγαλώνοντας στο Φοινίκι της Αρκάσας και στις Μενετές, το χωριό μου.
Τι να πρωτοθυμηθώ; προυάλωμα, αυλή της Εκκλησίας, Γυμνάσιο, Λύκειο.
Όμως ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς μου ήθελε να γίνω δάσκαλος γιατί εκτός από μπάλα πάντα με έβλεπε να παίζω με μικρά παιδιά και να τα βοηθάω στα μαθήματα. Μαθητής του 15 έως τα 18 ήμουν.
Με λίγο παραπάνω διάβασμα και με τη βοήθεια του αείμνηστου Νικήτα Νικητιάδη του Μανόλη Μελά και του Μηνά Αλ. Αλεξιάδη έβγαλα το Λύκειο με 17,6. Όμως δεν ήταν αρκετό έμεινα έξω από τις Παιδαγωγικές Ακαδημίες για 1/12! Δεν το βάζω κάτω.
Μπαίνω στην Τουριστική Σχολή της Ρόδου, τελειώνω, πηγαίνω στρατιώτης, τελειώνω και ξαναδίνω εξετάσεις. Γράφω 17,7 και μπαίνω στην Παιδαγωγική Ακαδημία Μυτιλήνης.
Το όνειρο, τόσο το δικό μου, όσο και των γονιών μου μόλις τώρα ξεκινούσε. Παράλληλα στρατιωτικό και μετεγγραφή στην Ακαδημία της Ρόδου και 3ος ανάμεσα σε 205 συμφοιτητές και πολύ πολύ διάβασμα.
Ονειρεμένο το ταξίδι!
Διορισμός ΡΟΔΟ, ΧΑΛΚΗ, ΒΩΛΑΔΑ, ΠΗΓΑΔΙΑ, ΜΕΝΕΤΕΣ, ΠΗΓΑΔΙΑ με απίστευτες συγκινήσεις μέσα στην τάξη κάτι που μόνο ένας δάσκαλος ή μια δασκάλα μπορεί να το ζήσει.
Γιατί; Απλά έχεις να κάνεις με παιδιά, το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Αν δεν το ζήσεις δεν το ξέρεις. Παράλληλα δημιουργώ μια πολύ όμορφη οικογένεια. Με την αγαπημένη μου γυναίκα Ευδοξία Μαγριπλή και δυο τέλεια παιδιά μου, τον Γιώργο και τη Σοφία που υπερλατρεύω.
Τους ευχαριστώ που όλα αυτά τα χρόνια με στήριξαν, καθώς και την μητέρα μου, Σταματίνα, τα αδέλφια, Πόπη, Νίκο, Παναγιώτη.
Τα πεθερικά μου, Γιάννη και Σοφία Μαγριπλή, την νύφη μου Αναστασία Γεωργοπούλου και τον γαμπρό μου, Γιώργο Γαλάνη, που ήταν και είναι όλοι τους δίπλα μου.
Εκεί όμως που θα ήθελα να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά είναι σε όλες τις μαθήτριες και τους μαθητές μου, που πέρασαν από την τάξη μου και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που με ανέχτηκαν αυτά τα 40 χρόνια με τα ελαττώματα και τα προτερήματα μου.
Να θυμάστε και να ξέρετε ότι ποτέ δεν ξεχώρισα κάποια ή κάποιο από εσάς. Πάντα σας αγαπούσα και σας αγαπώ όλουςείτε σήμερα είστε μαθητές, γονείς, παππούδες ή γιαγιάδες.
Τι να πρωτοθυμηθώ αυτά τα 40 χρόνια.
Τα υπαίθρια μαθήματα, τις σχολικές εκδρομές εντός και εκτός Καρπάθου, τα παιδιά να είναι δάσκαλοι και δασκάλες και εγώ μαθητής μέσα στις τάξεις. Το κλάμα των παιδιών όταν δεν ήξεραν το μάθημα, το κλάμα το δικό μου όταν δεν κατάφερνα να είμαι αυτό που ένιωθα, την υπερβολική αυστηρότητα τα πρώτα μου χρόνια, το κλείσιμο του σχολείου στις Μενετές, τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες όλα αυτά τα χρόνια. Τα ανέκδοτα στις γιορτές; ΌΛΑ, ΟΛΑ, ΌΛΑ!
Προτρέπω τα παιδιά που είναι ακόμη μαθητές και μαθήτριες να ακολουθήσουν αυτό το λειτούργημα.
Προσωπικά δεν το είδα ποτέ σαν επάγγελμα και έτσι να κάνετε και εσείς παιδιά μου που είστε συνάδελφοι και συναδέλφισσες σήμερα. Και μη ξεχνάτε, ότι και να κάνουν τα παιδιά πάντα έχουν δίκιο! Γιατί; Απλά γιατί είναι παιδιά! Αλλού είναι το φταίξιμο. Σ΄εμάς τους μεγάλους.
Κλείνοντας θέλω να σας ευχαριστήσω, όλες και όλους, μαθήτριες και μαθητές με ένα δωράκι που θα περιμένετε τα επόμενα χρόνια, αν είμαι καλά, με τα «μαργαριτάρια της τάξης» αυτά τα 40 χρόνια της εκπαίδευσης σε ένα μικρό βιβλίο.
Ο Δάσκαλος
Θεοχάρης Γ. Σπανομανωλής
Πηγή Καρπαθιακά Νέα
