Οι αποχαιρετισμοί έχουν κάτι από μνημόσυνα, είναι λοιπόν δύσκολο τα συναισθήματα να γίνουν κομμάτια από προτάσεις και λέξεις.
Πέρασαν 15 χρόνια κι όπως το ΑΝΔΡΟΣ ακόμη στοιχειώνει τη γραμμή της κασοκαρπαθίας με το κλάμα των μεταναστών που έφευγαν με πόνο από το τόπο τους έτσι και το ΠΡΕΒΕΛΗΣ φορτωμένο άπειρες μνήμες θα σβήσει μαζί με τη γενιά που ανέθρεψε μέσα στις θάλασσες.
Ανοιχτωσιά και φιλότιμο! Αυτά κρατώ από θεριό που κατάπινε την άγονη γραμμή, που καθυστερούσε στα λιμάνια κι εμείς γινόμασταν ένα με τη λαμαρίνα και την αρμύρα που φερνε το αγιάζι στα καπούλια του! Και οι άνθρωποι του τίμιοι, με την πληρότητα που χουν οι ναυτικοί που ξέρουν τη δουλειά τους πάντα στο πόστο τους έτοιμοι να δώσουν κάτι από τη ψυχή τους.
Μα ποιον να θυμηθείς, ποίον να αφήσεις πίσω. Ο καπετάν Νικόλας Ξυλογιανόπουλος, από τους τελευταίους που το περπατούσαν στη γραμμή. Άνθρωπος χαμηλών τόνων, απέφευγε τα λόγια όμως στάθηκε βράχος και προσέφερε κάθε δυνατή βοήθεια στους επιβάτες που το είχαν ανάγκη!
Ένας από τους καπεταναίους του ΠΡΕΒΕΛΗΣ ο Cpt Βαγγέλης Στουραϊτης! Ξεχωριστός άνθρωπος, με ήθος, γνώση και ταλέντο σε μια παλιά συνέντευξη μας είχε πει για το πλοίο «Είτε από ναυτική κληρονομιά, είτε από ανάγκη επιβίωσης, πρέπει να αγαπήσεις το πλοίο, να γίνει σπίτι σου και να δεθείς μαζί του».
Αλλά και για τον καπετάν Διαμαντή Παπαγεωργίου τι να πρωτοθυμηθώ, μόνο ότι ήταν από τα πρόσωπα που με το κουμάντο τους έκαναν τους νησιώτες στην Κασοκαρπαθία να έχουν εμπιστοσύνη σε ένα πλοίο κι αυτό δύσκολα ξεχνιέται. Κι άλλοι πολλοί καπεταναίοι πέρασαν από τη γέφυρα του ΠΡΕΒΕΛΗΣ, ντρέπομαι που ξεχνώ τα ονόματα τους, πολλοί ναυτικοί από τα καταστρώματα και από τη μηχανή του. Κι όλοι τους άφησαν μέσα σ΄αυτό το πλοίο κάτι από το ήθος και αξία τους, για αυτό το ΠΡΕΒΕΛΗΣ έχει μια ιδιαίτερη πάλλουσα λεβεντιά. Οι ταξιδιώτες ξεχώριζαν τους πολλές φορές μουτζουρωμένους ναυτικούς, τους ανθρώπους που μοχθούσαν μακριά από τις φαμίλιες τους και παρά τις όποιες αναποδιές, τις δυσκολίες, που ήταν πολλές, στο τέλος να τα βγάζουν πέρα. Εμείς να αδειάζουμε βαλίτσες στους προορισμούς μας και εκείνοι να συνεχίζουν τα κυκλικά ταξίδια τους.
Μας στεναχώρησε σήμερα η Κάρπαθος, που δεν αποχαιρέτησε το πλοίο. Μας ενόχλησε η απουσία της δημοτικής αρχής, που δεν είπε μια κουβέντα για το θεριό της άγονης.
Κρίμα γιατί ο δήμαρχος της Καρπάθου, ο Γιάννης Νισύριος, είναι άνθρωπος που έχει δουλέψει στη ζωή του και θα έπρεπε να ξέρει και να τιμά τον τίμιο αγώνα, ειδικά όταν αυτός γίνεται μέσα στις θάλασσες. Ας είναι, θα προσπεράσω την δημοτική αρχή της Καρπάθου που δε μπόρεσε να δει τη στιγμή και πνίγεται στην καθημερινότητα της.
Ευτυχώς ο Μιχάλης Ερωτόκριτος, ο δήμαρχος της Κάσου, κρατά μέσα του ευαισθησίες και επιμένει να διδάσκει πολιτισμό!
Μια τελευταία κουβέντα, αυτή δανεική, το 1982, ο σημαντικός Κασιώτης συγγραφέας-δημοσιογράφος Νικόλαος Μαστροπαύλος παρουσίασε με έναν ανεπανάληπτο τρόπο την Άγονη γραμμή και τα πλοία που την παλεύουν. Έγραψε τότε:
«Η άγονη γραμμή έχει τον προστάτη της, τον άγιο της. Στο έλεος του Αγίου καραβιού ζούμε», λένε συχνά οι κάτοικοι της. Δε ξέρω πόσο ξεπεράσαμε εκείνα τα χρόνια, το ΠΡΕΒΕΛΗΣ στάθηκε παλικάρι, εύχομαι λοιπόν αύριο να μη το αναζητούμε.
Μανώλης Δημελλάς
4.5.2023
Καρπαθιακά Νέα
