γράφει ο Γιάννης Χατζηβασίλης
Θάνατε τη Ρομφαία σου τα νιάτα σαν καρφώνεις,
καρδιές ανθρώπους ζωντανών γιατί να τις πληγώνεις;
Γιατί αυτό το χούι σου Ο Θεός να μην το βλέπει,
να σημαδεύει στα τυφλά πώς σου το επιτρέπει;
Όσα θα ρθεί η ώρα μου και εμένα σημαδέψεις ,
τότε θαρρώ θα μου το πεις άλλο μη με παιδέψεις
Είναι αυτή η ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής στην Όλυμπο…
Αυτές οι μορφές, οι γεμάτες ευλάβεια και κατάνυξη, Αυτά τα σταυρωμένα χέρια τα ακούραστα..,
Αυτά τα βλέμματα που προσηλώνονται στη Ζωή του Θανάτου,
Είναι και αυτές οι φωτογραφίες των αγαπημένων μας που<< έφυγαν>>, κορνιζωμένοι με τα νιάτα τους , περιτρυγυρισμένοι με ωραία τριαντάφυλλα της Άνοιξης που σε κοιτάζουν με αυτό το χαμόγελο και με τη σιωπή τους μας λένε τόσα πολλά…
Είναι αυτή η ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής στην Όλυμπο…
