Πρώτη μου σκέψη το πρωί
όταν θα ξημερώσει,
και τελευταία προσευχή
το βράδυ σα νυχτώσει.
Τι κι αν το σώμα μακριά
λείπει σα παρουσία,
το που ναι ο νους και η ψυχή
εκεί ναι η ουσία.
Πάντα χτυπάει δυνατά
και τρέμει η καρδιά μου,
όταν δε βρίσκομαι εκεί
Άγιε Σπυρίδωνα μου.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή
νιώθω την αγκαλιά σου,
ήτανε βλέπεις τυχερό
να ζω στη γειτονιά σου.
Ξέρεις τι νιώθω μέσα μου
για το χωριό, για σένα,
να μου φυλάς τις Μενετές
και μη ξεχνάς κανένα.
Γιώργος Μανωλίδης, 12.12.2021
