Με σεβασμό στη μνήμη του θείου μου Κωνσταντίνου Παπαμανώλη
ΑΗ ΓΙΑΝΝΗΣ
του Κ.Ν. Παπαμανώλη
Εις της Βρουκούντας μια σπηλιά
θαμμένος μεσ’ στη σκοτεινιά
βρίσκεσαι Άη Γιάννη
κι η θάλασσα η γαλανή
ωσάν γυναίκ’ αμαρτωλή
τ’ άχραντα πόδια σου φιλεί
τον πόνο της να γιάνει
Ψάλτη δεν έχεις τακτικά
ούτε σεβάσμιο παπά
το σήμαντρό σου να χτυπά
κι εσπερινό να κάνει
να στέλλει ύμνους στο Θεό
στο πάνσοφο δημιουργό
και μπρος στον πέτρινο σταυρό
ν’ ανάβει το λιβάνι
Απ’ τη ψηλή σου την κορφή
μέσ’ από πέτρινη σχισμή
μια- μια σταγόνα καθαρή
το άγιασμά σου τρέχει
κάθε πιστή ψυχή μ’ αυτό
το μυρωμένο σου νερό
στο χώρο σου τον ιερό
το πρόσωπό της βρέχει.
όταν γιορτάζεις τι χαρά!
Στ’ Αυγούστου τις ’κοσιεννιά
όλοι μας με τα γιορτινά
ερχόμαστε κοντά σου
άλλη μια σκέπη φτωχική
άλλοι δαμάλι ή αρνί
κι άλλοι λιβάνι ή κερί
σου φέρνουνε μπροστά σου
(Το ποίημα αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε την 1η Σεπετεμβρίου 1951, στο τεύχος 86 του περιοδικού «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ» που εκδόθηκε στην Αθήνα, σ. 353)
