ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ-ΛΑΜΠΡΟΥ—ΑΣΗΜΙΝΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ-ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Θα ήθελα, καταρχάς, να ευχαριστήσω την προεδρεύουσα Αντιπρόεδρο κυρία Δόξη Νικολαΐδου (παλαιά πολύ καλή μαθήτριά μου στο Γυμνάσιο Καρπάθου), το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Πηγαδιωτών Καρπάθου Αττικής, αλλά και τις τιμώμενες συμπατριώτισσες Ειρήνη Χριστοδούλου-Λάμπρου και Ασημίνα Ρουμελιώτη-Χατζηγεωργίου, για την πρόσκλησή τους να απευθύνω τη σημερινή Laudatio.
Ο Σύλλογος Πηγαδιωτών, αν και είναι από τους νεώτερους Συλλόγους των Καρπαθίων στο Λεκανοπέδιο (ιδρύθηκε το 1979), έχει να επιδείξει ζηλευτή πολιτισμική και πολιτιστική δραστηριότητα. Μένω στους δύο αυτούς όρους για να διευκρινίσω ότι ο πρώτος συνιστά παραγόμενη και αναπαραγόμενη συγκεκριμένη μορφή πολιτισμού, όπως είναι π.χ. η Γιορτή της Ευαγγελίστριας, ενώ ο δεύτερος σχετίζεται με άλλες εκδηλώσεις πολιτισμού, όπως π.χ. είναι τα χορευτικά συγκροτήματα, τα γλέντια με τα δρώντα πρόσωπα κ.λπ.
Επανερχόμενος υπογραμμίζω, ότι ο συγκεκριμένος Σύλλογος έχει συσπειρώσει τα μέλη του, που συναντώνται κατά διάφορα χρονικά διαστήματα, όχι μόνο στις επιτυχείς εκδηλώσεις του, αλλά και για ό,τι κάνει και στην ιδιόκτητη στέγη του, που την απέκτησε πολύ σύντομα σε σχέση πάντοτε με την ιδρυτική πράξη του. Με αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων των Μελών τιμώνται σήμερα για την προσφορά τους στον Σύλλογο δύο αγαπητές συμπατριώτισσες, οι κυρίες Ειρήνη Χριστοδούλου-Λάμπρου και Μίνα Ρουμελιώτη-Χατζηγεωργίου. Στη σύντομη αυτή Laudatio, όσο κι αν η κλεψύδρα του χρόνου μας παρακολουθεί, θα προσπαθήσω, αφού δώσω πρώτα μια επιγραμματική σκιαγραφία τους, να αποδώσω κατόπιν, με πρισματική ακτινογράφηση, τη συνεισφορά τους κατά τη διάρκεια των προεδρικών καθηκόντων τους στον Σύλλογο.
Και αρχίζω με την παλαιότερη, την Ειρήνη, η οποία γεννήθηκε στην πρωτεύουσα του νησιού μας, όπου παρακολούθησε τα εγκύκλια μαθήματα. Σπούδασε με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου και υπηρέτησε πρώτα (από το 1960-1971) ως δασκάλα σε Δημοτικά Σχολεία της Καρπάθου. Στον γενέθλιο τόπο ανέπτυξε, παράλληλα με το εκπαιδευτικό της λειτούργημα, αξιόλογη πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα. Έτσι έγινε Πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Καρπάθου, Γραμματέας της Δημοτικής Βιβλιοθήκης του Δήμου Καρπάθου και Έφορος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών. Ήταν ακόμη ανταποκρίτρια της εφημερίδας
«Καρπαθιακή Ηχώ» του Συλλόγου των Απανταχού Καρπαθίων. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο της εκπαιδευτικής της σταδιοδρομίας.Η μετάθεση αυτή στον Πειραιά τη βοήθησε πολύ στην εξέλιξή της. Και τούτο γιατί είχε την ευκαιρία να μετεκπαιδευτεί σε νέα μαθήματα και νέες παιδαγωγικές μεθόδους, για δύο χρόνια (1976-1978), στο Μαράσλειο Διδασκαλείο του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου απεφοίτησε με βαθμό Άριστα. Από το 1971 που μετατέθηκε στον Πειραιά, και έως το 1986 που συνταξιοδοτήθηκε, υπηρέτησε στο Α΄ Δημοτικό Σχολείο Μοσχάτου, στο οποίο έγινε και διευθύντρια.
Μια ενδιαφέρουσα συνεπώς εκπαιδευτική σταδιοδρομία, με πολλές εμπειρίες, διδακτικές αναμνήσεις, πολύχρονη παιδαγωγική παρουσία. Η Ειρήνη Λάμπρου γνώρισε την αγάπη και την αποδοχή των μαθητών της, την αναγνώριση της εκπαιδευτικής της συγκρότησης από τον κοινωνικό της περίγυρο και την ικανοποίηση του διδασκαλικού λειτουργήματος, με αποτέλεσμα να τη χαιρετούν σεβαστικά στον δρόμο παλαιοί μαθητές της, οι περισσότεροι τώρα ολοκληρωμένοι επιστήμονες ή επιχειρηματίες. Και όλα αυτά γιατί ήταν πραγματικά μια εμπνευσμένη δασκάλα, όπως υποδεικνύει ο μεγάλος Αμερικανός Παιδαγωγός William Ward, ότι πρέπει να είναι ο δάσκαλος και όχι μόνο να λέει, να εξηγεί ή να αποδεικνύει. Κυρίως πρέπει να εμπνέει. Και τέτοια δασκάλα ήταν η Ειρήνη Λάμπρου. Δεν έμεινε όμως μόνο στις αναμνήσεις του διδασκαλικού βίου.
Αργότερα ενδιαφέρθηκε για τα Συλλογικά θέματα, γι’ αυτό και συμμετείχε στις σχετικές συζητήσεις για την ίδρυση του Συλλόγου Πηγαδιωτών Καρπάθου Αττικής. Έτσι έγινε ένα από τα ιδρυτικά του μέλη το 1979. Διετέλεσε Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου τη διετία 2002-2004 (προεδρίατου ιατρού Νίκου Χατζάκη) και απέκτησε τις ανάλογες διοικητικές εμπειρίες, τις οποίες άλλωστε είχε και στο Σχολείο από τη διευθυντική της θητεία. Και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου με την ανάδειξή της το 2004 στην προεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου στο πηδάλιο του οποίου παρέμεινε μια εξαετία (μέχρι το 2010).
Η προεδρική αυτή θητεία ήταν ιδιαίτερα σημαντική, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω συλλογική κοσμογονία και αυτό γιατί, με τη συμπαράσταση των μελών των Συμβουλίων της, έγιναν πολλές εκδηλώσεις που θα χρειάζονταν σελίδες να καταγραφούν. Εδώ θα περιοριστώ να τις τιτλοφορήσω μόνον και να αναδείξω ορισμένες με μεγάλη κοινωνική εμβέλεια.
Έτσι οργανώθηκαν προσκυνηματικές εκδρομές στην Κάρπαθο, στη Μονή Κλειστών, στην Ορεινή Ναυπακτία και το Μεσολόγγι, Μοναστήρι Αγίου Γεωργίου στη Λίμνη Φενεού Κορινθίας, ψυχαγωγικές εκδρομές σε όμορφες περιοχές της χώρας μας, παραδοσιακές ετήσιες κοπές βασιλόπιτας με βραβεύσεις νέων φοιτητών, χορευτικές και αποκριάτικες γιορτές, τιμητικές διακρίσεις σε συμπατριώτες καθηγητές Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και ποικίλες άλλες εκδηλώσεις, που συγκέντρωναν πάντα την αθρόα συμμετοχή Καρπαθίων και φίλων του Συλλόγου.
Αποκορύφωμα όμως όλων αυτών ήταν η απόκτηση Στέγης για την εγκατάσταση των Γραφείων του. Συντονισμένες ενέργειες της Προέδρου και των Διοικητικών Συμβουλίων είχαν το λαμπρό αποτέλεσμα την αύξηση του προϋπάρχοντος αποθεματικού σε υψηλό επίπεδο, το οποίο διατέθηκε για την αγορά ισόγειας αίθουσας στο Φάληρο, όπου στεγάζεται τώρα ο Σύλλογος. Σπουδαίο πράγματι επίτευγμα. Απόρροια της στέγασης η οργάνωση και μιας μικρής βιβλιοθήκης με παλαιότερα και σύγχρονα Καρπαθιακά βιβλία.
Ελπίζω και εύχομαι η βιβλιοθήκη αυτή να αναπτυχθεί περισσότερο, γιατί συνεχώς εκδίδονται βιβλία από Καρπάθιους, άλλους Έλληνες και ξένους συγγραφείς για το νησί μας, και ένα μεγάλο μέρος του Καρπαθιακού πληθυσμού δεν τα γνωρίζει. Η Ειρήνη Λάμπρου είναι παντρεμένη με τον συνταξιούχο πλοίαρχο του Εμπορικού Ναυτικού Νίκο Λάμπρο και έχουν δύο γιούς επιστήμονες και τέσσερα εγγόνια.
* * *
Η προεδρική θητεία της Ασημίνας Ρουμελιώτη-Χατζηγεωργίου (2010-2012) ήταν επίσης γόνιμη και δημιουργική. Άλλωστε υπηρέτησε από διάφορες θέσεις τον Σύλλογο για δώδεκα ολόκληρα χρόνια και γνώριζε καλά τα λειτουργικά του θέματα και προβλήματα. Η Μίνα, όπως την αποκαλούμε οι περισσότεροι, γεννήθηκε στην Κάρπαθο, όπου παρακολούθησε επίσης τα μαθήματα της εγκύκλιας εκπαίδευσης (Δημοτικό – Γυμνάσιο και Λύκειο). Ήταν κοντά στους γονείς της, μοναχοπαίδι άλλωστε, που διατηρούσαν το μοναδικό για πολλά χρόνια, εξαίρετο ζαχαροπλαστείο στην καρδιά της πόλης, μέχρι το 1973 που παντρεύτηκε τον Μανόλη Ευ. Χατζηγεωργίου, καθηγητή των Μαθηματικών και αγαπητό μου φίλο από τα χρόνια της νεότητας. Ο Μανόλης είχε ως επιστήμων μια λαμπρή
σταδιοδρομία στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, αφού την ολοκλήρωσε ως διευθυντής και λυκειάρχης της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής Πειραιά, ενός Ιδρύματος με πλούσια ιστορία και αποφοίτους που διαπρέπουν στο Ελληνικό επιστημονικό και κοινωνικοπολιτικό στερέωμα. Με τη Μίνα απέκτησαν ένα γιο και μια κόρη, επιστήμονες και αυτοί σήμερα (έχουν και δύο εγγονάκια).
Η Μίνα, στο μεταξύ, διορίστηκε στο Υπουργείο Οικονομικών και υπηρέτησε, καταρχάς, στην Εφορία Δημοσίων Κτημάτων της Ρόδου (μέχρι το 1988), στη συνέχεια στις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες Καρπάθου, Ε΄ και ΣΤ΄ Δ.Ο.Υ. Αθηνών ΙΒ΄ Δ.Ο.Υ. Ζωγράφου και Α΄ Δ.Ο.Υ. Πειραιά, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 2011.Στα Συλλογικά δρώμενα των Πηγαδιωτών αναμίχθηκε με την έναρξη της νέας χιλιετίας, υπηρετώντας ως Γραμματέας στην προεδρία του Νίκου Χατζάκη (2000-2002) και Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου επί προεδρίας Ειρήνης Λάμπρου (2002-2010). Το 2010 ανέλαβε και η Μίνα τα προεδρικά καθήκοντα του Σωματείου και έδειξε τις διοικητικές ικανότητές της.
Πράγματι η διετής θητεία της πλαισιώθηκε με εξαιρετικές εκδηλώσεις, που άφησαν το ιστορικό στίγμα τους. Από τις κορυφαίες, νομίζω, ήταν, και τη θυμίζω εδώ, η Τιμητική Εκδήλωση για το Λύκειο των Ελληνίδων Καρπάθου, τις κατά καιρούς Προέδρους του, αλλά και τους δύο τότε στυλοβάτες του, τον αείμνηστο δάσκαλό μας Ηλία Ζερβουδάκη και τον συμμαθητή μας Ηλία Εμμ. Βασιλαρά.
Πρωτοφανής ήταν την Κυριακή εκείνη η συμμετοχή μελών και φίλων του Συλλόγου, όπου έγινε και προβολή παλαιών φωτογραφιών και άλλου εικαστικού υλικού από τη διαχρονική πορεία του Λυκείου. Σημαντική όμως, ιδιαίτερα επιτυχής και με μεγάλη προσέλευση συμπατριωτών, ήταν και η Εκδήλωση για να τιμηθεί ο ιστορικός Αθλητικός Σύλλογος Πηγαδίων «Ποσειδών», με τις πολλές διακρίσεις στους στίβους και στα γήπεδα.
Παραβρέθηκαν τότε εκεί παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της ομάδας που αφηγήθηκαν άγνωστα περιστατικά και γεγονότα της διαχρονικής πορείας του
«Ποσειδώνος», τα οποία συγκίνησαν το πολυπληθές ακροατήριο. Και ο ίδιος θυμάμαι ακόμη τις προβολές παλαιών φωτογραφημάτων με στιγμιότυπα ποδοσφαιρικών αγώνων.
Η προεδρία της Μίνας οργάνωσε επίσης προσκυνηματικές εκδρομές στην Ευαγγελίστρια Κανήθου της Χαλκίδας, στην Ευαγγελίστρια Αμαρύνθου, επισκέψεις σε επαρχιακά Μουσεία και ενίσχυσε οικονομικά, για αποπεράτωση διάφορων έργων, τον Ιερό Ναό της Κυρα-Παναγιάς και των Αγίων Αποστόλων, στα Πηγάδια.
Η ίδια προσέφερε και το σεβαστό ποσό των τριών χιλιάδων ευρώ για την προμήθεια εκατό καθισμάτων στην αίθουσα του Συλλόγου με αποτέλεσμα το Διοικητικό Συμβούλιο να την κατατάξει στους μεγάλους ευεργέτες του.
Γενικά θα έλεγα μια προεδρία ευσυνείδητη, συνεπής, δημιουργική και με απλόχερο συλλογικό μεράκι.
Υπαινίχθηκα πιο πάνω ότι η Μίνα ήταν συμμαθήτριά μου στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μαζί και ο Ηλίας Εμμ. Βασιλαράς, που τιμήθηκε τότε, όπως ανέφερα ήδη.
Γνωρίζω, λοιπόν, καλά τον χαρακτήρα και ορισμένα από τα προσόντα της, που ξεδίπλωσε αργότερα και στην κοινωνική της ζωή. Από τα αγνά χρόνια της Γυμνασιακής και Λυκειακής αθωότητας η Μίνα ήταν καλοσυνάτη, είχε ένα καλό λόγο για όλους μας, αλλά διακρινόταν ακόμη για το θεατρικό και τραγουδιστικό – στιχουργικό ταλέντο της, με ωραία φωνητικά ακούσματα.
Ενθυμούμαι αυτή τη συλλογική ώρα τη θεατρική της συμμετοχή στο γνωστό δραματικό ειδύλλιο «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά, που παίξαμε στο Λύκειο.
Η Μίνα είχε τον ρόλο της μητέρας του Λιάκου, του ήρωα της παράστασης και τον απέδωσε θαυμάσια. Και στον μαθητικό αποχαιρετισμό, της αποφοίτησής μας από το Λύκειο, ο συμμαθητής μας Ηλίας Εμμ. Βασιλαράς, κορυφαίος στιχουργός και λαϊκός ποιητής της Καρπάθου τότε και σήμερα (καλή του ώρα όπου είναι αυτή τη στιγμή), μας αποχαιρέτησε όλους αλφαβητικά με μαντινάδες. Για τη Μίνα θεώρησε καταλληλότερο το παρακάτω δίστιχο:
Στην τάξη μέσα ήτανε η Ρουμελιώτου η Μίνα, πολύ καλή ηθοποιός και τραγουδίστρα φίνα.
Το έργο εκείνο με εντυπωσίασε τόσο, γι’ αυτό με οδήγησε να γράψω, ως ερευνητής αργότερα, ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο για το λαϊκό θέατρο της Ζακύνθου.
Ο Σύλλογος Πηγαδιωτών Καρπάθου Αττικής, κοντά στις τόσες βραβεύσεις που έχει κάνει σε συμπατριώτες μας, τιμάει σήμερα δύο επίλεκτα μέλη του, τα οποία τον καθοδήγησαν για πολλά χρόνια από διάφορες θέσεις. «Η καλύτερη αμοιβή είναι η αναγνώριση», όπως είπε ο μεγάλος Άγγλος συγγραφέας Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1564 -1616), ενώ ο μέγας Λατίνος ρήτορας Κικέρων (106 π.Χ.-43 π.Χ.), εσημείωσε ότι «ο έπαινος είναι η πληρωμή της αρετής». Αυτή λοιπόν την Αναγνώριση, αυτόν τον Έπαινο προσφέρει σήμερα δικαίως στις δύο πρώην προέδρους του ο Σύλλογος Πηγαδιωτών. Και θα τελειώσω μ’ ένα δίστιχο απ’ την Κω, ως επιμύθιο της ομιλίας μου:
Όποιος τιμά τον άλλονε, τιμά τον εαυτό του, και από την τιμή αυτή έχει το μερτικό του.
Και το μερτικό αυτό ανήκει σήμερα στον Σύλλογο Πηγαδιωτών Καρπάθου Αττικής.
ΜΗΝΑΣ ΑΛ. ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ
(Ομιλία στην Τιμητική Εκδήλωση του Συλλόγου Πηγαδιωτών Καρπάθου Αττικής, Αθήνα, 21 Ιανουαρίου 2018)
