του Μανώλη Δημελλά
Η υπόθεση της ανακύκλωση απορριμμάτων στην Κάρπαθο δεν είναι καινούρια. Πολύ νωρίτερα από τον Νοέμβρη 2014, όπου και έφτασε στο νησί το ειδικό απορριμματοφόρο όχημα, ο Δήμος είχε βάλει στοίχημα να προχωρήσει την υπόθεση. Ακόμη και για τον σημερινό Δήμαρχο, τον Γιάννη Νισύριο, ο οποίος έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, το θέμα της ανακύκλωσης ήταν και εξακολουθεί να είναι μέσα στις βασικές προτεραιότητες του.
Όμως το θέμα φαίνεται πως κάπου να έχει κολλήσει.
Τι συμβαίνει με τα ανακυκλώσιμα υλικά που είναι ήδη μαζεμένα;
Αλλά και τι προοπτικές υπάρχουν για την ανακύκλωση στην Κάρπαθο;
Απευθυνθήκαμε στην υπηρεσία Περιβάλλοντος του Δήμου και όπως ενημερωθήκαμε υπάρχουν δυο μεγάλα ζητήματα στα οποία αυτή την εποχή «σκαλώνουμε» και δεν μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε.
Πρώτα από όλα, μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει ενδιαφέρον από εταιρία μεταφοράς των ανακυκλωμένων υλικών από την Κάρπαθο προς κάποιο εργοστάσιο της Αθήνας.
Αν και η προσφορά ήταν δελεαστική (ο Δήμος προσέφερε 250 ευρώ το κυβικό στα ασυμπίεστα απορρίμματα και 150 ευρώ για τη συμπιεσμένη μεταφορά τους) παρόλα αυτά δεν έχει δείξει κανείς μέχρι σήμερα πρόθεση κι έτσι τα ανακυκλώσιμα υλικά, που είναι ήδη μαζεμένα, παραμένουν στην αποθήκη του Δήμου.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αποθήκες υπάρχουν 2 συμπιεστές χαρτιού, ο ένας είναι γεμάτος και ο άλλος στην μέση, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, μιλάμε για περίπου 7-8 τόνους ανακυκλώσιμου χαρτιού, που όμως δεν έχει βρεθεί ανάδοχος όπου θα πληρωθεί για να το μεταφέρει.
Το δεύτερο κι ακόμη πιο σοβαρό θέμα, είναι η διαχείριση της Ανακύκλωσης.
Μέχρι σήμερα η υπόθεση παραμένει στα χέρια του Δήμου, όμως από τον Ιούνιο 2020 ιδρύθηκε ο Ειδικός Περιφερειακός Διαβαθμιδικός Φορέας Διαχείρισης Στέρεων Αποβλήτων Νοτίου Αιγαίου(ΦΟΣΔΑ). Στο μετοχικό του κεφάλαιο η Κάρπαθος συμμετέχει με 1209 μετοχές.
Ο ΦΟΣΔΑ θα αναλάβει τον ΧΥΤΑ, ωστόσο δεν έχει ξεκαθαρίσει αν θα αναλάβει και την ανακύκλωση. Κι αυτό δημιουργεί πονοκεφάλους στην υπηρεσία Περιβάλλοντος του Δήμου, διότι στον σχεδιασμό της Καρπάθου υπήρχε η αγορά μιας πρέσας (κόστος περίπου 40.000 ευρώ) με την οποία θα μειωνόταν ο όγκος των ανακυκλωμένων υλικών και θα ήταν ευκολότερη η μεταφορά τους στην Αθήνα.
Η Ανακύκλωση στην Κάρπαθο αντιμετωπίζει δυσκολίες και επειδή πολλά γράφτηκαν για την εκπαίδευση, την ευαισθητοποίησης και τις ευθύνες των πολιτών, προκειμένου να γίνει σωστά και αποτελεσματικά η όλη εφαρμογή του Σχεδίου, να πούμε ότι μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να εφαρμοστεί κανένα σχέδιο.
Το ενδιαφέρον που μαθαίνουμε είναι ότι αρκετοί κάτοικοι της Καρπάθου γνωρίζουν και χρησιμοποιούν τους μπλε κάδους με πρόγραμμα και συνείδηση, δεν λείπουν βέβαια και αρκετές αστοχίες.
Να υπενθυμίσουμε ότι η υπ. Περιβάλλοντος του Δήμου Καρπάθου προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της εποχής, δέχεται καθημερινά ηλεκτρικές συσκευές για ανακύκλωση 0700-1400 και χαρτί 0700-1700.
Την περίοδο 1975-76, με εισήγηση του λογοτέχνη Δημήτρη Σιατόπουλου, ο Γεώργιος-Αιμίλιος Έδεν έθεσε ζήτημα σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα «Βραδυνή» για την ίδρυση μιας «Ακαδημίας Αιγαίου» και πρότεινε ως τοποθεσία από το δωδεκανησιακό χώρο, την Κάρπαθο, μια από τις σημαντικότερες ακριτικές περιοχές μαζί με το Καστελόριζο. Την ίδια περίοδο, εισηγήθηκε ένα πρόγραμμα πολιτισμού και περίθαλψης του Αιγαίου. Γι’ αυτήν του την προσπάθεια τιμήθηκε από την Ορθοδοξία με το Χρυσό Σταυρό της «εν Δωδεκανήσω Εκκλησίας».
O Γεώργιος-Αιμίλιος Έδεν γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Είναι γόνος ιατρικής οικογένειας, καθώς ο παππούς και ο πατέρας του ήταν γιατροί. Ο ίδιος είναι χειρουργός οφθαλμίατρος. Φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και στο Ζωγράφειο Λύκειο. Εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αλλά αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το διάστημα 1973-74 διετέλεσε ανταποκριτής ξένου Τύπου, διαπιστευμένος στη Γενική Γραμματεία Τύπου και Πληροφοριών.
Το 1976 εγκαταστάθηκε για μετεκπαίδευση στην Οξφόρδη. Εκεί φοίτησε στο Ruskin School of Drawing, κοντά στο δάσκαλο Philip Morsberger. Από το 1982 ανήκει στην Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, μετά από εισήγηση του Ανδρέα Καραντώνη και του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου. Το 1989, η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών παρουσίασε το έργο του στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής στην Αστόρια των ΗΠΑ, με ομιλητή τον τότε αντιπρόεδρο της Εταιρείας, τον αείμνηστο Νικόλαο Σπάνια. Στις 7 Ιουνίου 1997 παρουσίασε στο Ευρωπαϊκό και Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών το Όραμά του, που βασίζεται στη Δελφική Ιδέα με καινούριους στοχασμούς και προεκτάσεις. Το 2007 έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Ποίησης, στην Κωνσταντινούπολη, εκπροσωπώντας την Ελλάδα. Παρουσίασε ποίηση που απήγγειλε ο ίδιος, τις δε μεταφράσεις στην τουρκική έκανε ο Τσουνέιτ Τουρέλ, ενώ συνοδευόταν παράλληλα από φωνητικές παραινέσεις της mezzo soprano Αναστασίας Έδεν. Στο φεστιβάλ αυτό βραβεύτηκε με το βραβείο της παγκόσμιας ποίησης «Ναζίμ Χικμέτ». Έχει κυκλοφορήσει 5 ποιητικές συλλογές: «Ελπίδες» (1969), «Ταξιδεύοντας» (1979), «Ηρωικά Επτάλοφα» (1980), «Τα μη λεγόμενα» (1990) και τέλος το «Ορφέας. Αναφορά στον ισορροπιστή του ονείρου». Ζωγραφικά έργα του έχουν εκτεθεί στην γκαλερί «Newman Rooms» της Οξφόρδης, στη «Villiers» του Λονδίνου, καθώς και στη «Nell Yperifanos Gallery Inc.» της Νέας Υόρκης. Ο Γεώργιος-Αιμίλιος Έδεν ευτύχησε να έχει τη φιλία σημαντικών ανθρώπων του πνεύματος όπως ο Ηλίας Βενέζης, ο Γεώργιος Θεοτοκάς, η Κοραλία Θεοτοκά, η Μαρία Ιορδανίδου, η Έλλη Αλεξίου, ο Διονύσης Ρώμας, ο Οδυσσέας Ελύτης, καθώς και o αξέχαστος Νίκος Καρούζος.
Γεννημένος στην Αντιγόνη, στα Πριγκηπόννησα, στις 31 Μαΐου 1941, πέρασε τους πρώτους χειμώνες της ζωής του κοντά στην αρμύρα της θάλασσας. Γόνος ιατρικής οικογένειας. Ο πατέρας του Πασχάλης Έδεν, υπήρξε Παιδίατρος, Διευθυντής του Αυστριακού Νοσοκομείου Saint George της Κωνσταντινούπολης και ο παππούς του επίσης γιατρός, παθολόγος. Η μητέρα του Αναστασία μεγάλωσε τα παιδιά της – εκείνον και τη δίδυμη αδελφή του –με την μεγάλη αγάπη της για την Ελλάδα, με ιστορικούς μύθους και παραμύθια. Ο μικρός Αιμίλιος-Γεώργιος μεγάλωσε σ’ έναν παιδικό Παράδεισο… ένα νησί που η ελευθερία του, του δίνει την ευχέρεια να αγαπήσει τον άνθρωπο.
Το 1950 ξεκινάει το Κυπριακό. Η αγάπη του για ελευθερία τον καθηλώνει στα ραδιόφωνα και στους κρυμμένους ηρωισμούς των Κυπρίων αγωνιστών, όπως ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Μιχαήλ Καραολής, ο Γρηγόρης Αυξεντίου και άλλοι.
Η νεανική του καρδιά πάλλεται για την Ελλάδα.
Τελειώνει το Δημοτικό στο Ζάππειο
Από το 1950 έως το 1953 φοιτά στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, αλλά λόγω των γεγονότων της Κύπρου που είχαν ήδη ξεκινήσει, η μεταφορά με το λεωφορείο ή το πλοίο ήταν δύσκολη. Εξαιτίας των γεγονότων , δέχεται βρισιές και χυδαιότητα και κάποιες φορές ξυλοδαρμούς κι έτσι, αποφασίζει το 1953 να συνεχίσει τις Λυκειακές σπουδές του στο Ζωγράφειο Λύκειο, από όπου αποφοίτησε το 1961.
Από το 1958 και πάντα υπό την επίβλεψη των γονέων και των δασκάλων του, αρχίζει να γράφει τα πρώτα ποιήματα και να ζωγραφίζει, κοντά σ΄ έναν Ιταλό δάσκαλο και τον Πίνδαρο Πλατωνίδη.
Σπουδές
Το 1961 φοιτώντας στο γυμνάσιο μπήκε στον κόσμο της Λογοτεχνίας και της ποίησης από μια παρέα συνομηλίκων του μεταξύ των οποίων ο μετέπειτα αυτόχειρας Tzan Iren προτρέπει την νεανική ομάδα των τότε φίλων του να διαβάζουν λογοτέχνες και ποιητές (André Zeat, Zane Paul Satr , Abler Kammy, Dostoyevsky κ.α.) τους οποίους συζητούν στις νεανικές συναντήσεις τους. Aκούν στίχους ποιητών κι έτσι η παιδική συντροφιά είναι γεμάτη φαντασία και όνειρο.
Τον ίδιο χρόνο εγκαταλείπει τα πάτρια εδάφη και πηγαίνει στην Θεσσαλονίκη όπου και φοιτά σαν πρωτοετής φοιτητής στην Ιατρική Σχολή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Με τον επαναπατρισμό της οικογένειά του στην Αθήνα εγκαθίσταται κι ο ίδιος εκεί συνεχίζοντας τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών.
Εκεί στο σπίτι της θείας του Κοραλλίας Θεοτοκά όπου γίνονται συνεστιάσεις καλλιτεχνών, συναντά τον Νίκο Καρούζο, τον Ανδρέα Καραντώνη, τον Νάσιουτζικ κ.α.
Μέσα από τις διαδοχικές φάσεις της ζωής του – γέννηση στην Πόλη, Σεπτεμβριανά ’56, ξεριζωμός το 1961 – θυμάται τις περιπλανήσεις, τη γνωριμία του με το φως, το παιχνίδι του ήλιου με τη θάλασσα. Γράφει, ζωγραφίζει, φιλοδοξεί να προσφέρει την διάφανη παρουσία του στην ταραγμένη αμφισβήτηση των καιρών.
Αντικομφορμιστής ο ίδιος, μένει μακριά από τις δημόσιες εμφανίσεις, την αστραφτερή πολυτέλεια των σαλονιών.
Προσηλωμένος βαθιά στην ομορφιά παλεύει να νιώσει μέσα από τη δική του διάσταση την αισθησιακή αγωνία, την ηθική του αιώνα.
Μιλά ξεκάθαρα για τα οργανωμένα κυκλώματα που στέκονται τροχοπέδη στη δημιουργία νέων πνευματικών εξάρσεων της εποχής.
