του Μανώλη Ηλ. Λιορεΐση
Λυπούμαι ειλικρινά όταν αναπολώ, βλέπω και συγκρίνω το παρελθόν με το παρόν της ποδοσφαιρικής ομάδας της Ολύμπου “ΟΛΥΜΠΟΣ”, που κάποτε ταρακούνησε συθθέμελα το ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι του νησιού μας..!!
Οι εποχές ωστόσο έχουν αλλάξει…
Μπορεί τότε να ήταν αρκετό το πείσμα και η αγάπη, που μας διακατείχε, τον κάθ’ ένα ξεχωριστά και όλους μαζί, για τα δυο μακρινά χωριά του Βορρά, μπορεί οι περισσότεροι να μην γνωριζόμασταν καν μεταξύ μας καλά-καλά, αλλά ο σκοπός ήταν κοινός, η προοπτική μία και το έμβλημα στο στήθος, έμπνευση για όλους.
Μακριά από τα χωριά μας σε όλους τους αγώνες, μιας και ποτέ δεν αξιωθήκαμε να φτιάξουμε το δικό μας γήπεδο, κοιμόμασταν ακόμη και είκοσι άτομα μαζί στον ίδιο χώρο και τρεφόμασταν με δικά μας έξοδα, που πολλές φορές δεν είχαμε, μακριά από τα σπίτια μας…
Αλλά την επομένη, όταν μπαίναμε στο γήπεδο είμασταν ο φόβος και ο τρόμος του κάθε αντιπάλου, αψηφώντας πάντα την κούραση ή τον πόνο, παίζοντας πάνω στα ακατάλληλα τερέν.
Δεν διανοείτο κανένας μας να επιδιώξει να φορέσει αντίπαλη φανέλα και να σταθεί απέναντι στο ποδοσφαιρικό σχήμα της ομάδας του.
Ήταν προσβολή!
Ωστόσο, αφού τα πράγματα έχουν αλλάξει, δεν μπορούμε να περιμένουμε την τελευταία στιγμή για να συμμετέχουμε σε όλο αυτό το τουρνουά, όταν οι άλλοι προετοιμάζονται μήνες πριν.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε την τελευταία στιγμή, να ψάχνουμε να βρούμε τα ποσά που απαιτούνται (και να είναι καλά ο Μέγας Χορηγός Γιώργος Βασ. Πρωτόπαππας) για να κατέβουμε.
Η ομάδα έχει Διοικητικό Συμβούλιο που θα πρέπει από μόνο του να προσπαθεί να διαθέτει το δικό του ταμείο, ώστε να μπορεί να κινηθεί αυτόνομα.
Εκδηλώσεις, προβολή, αθλητικό υλικό … ως πότε όλα αυτά θα μπορεί να τα φορτώνουμε στην πλάτη ενός ιδιώτη;;;…
Αν δεν είμαστε σε θέση να διαχειριστούμε κάποια πράγματα, με αφετηρία την έλλειψη όρεξης για δουλειά και προγραματισμό, πράγματα που μας διακαχέτουν δυστυχώς σε πολλούς τομείς με αποτέλεσμα να καταλήγουμε έρμαια τρίτων, ας μείνουμε τουλάχιστον με τις αναμνήσεις του τότε, γιατί συνεχίζοντας μ’ αυτές τις συνθήκες προσβάλλουμε όλους αυτούς, που έδωσαν τα πάντα για εκείνο το μοναδικό κατόρθωμα.
Ως μέλος της ιστορικής ομάδας της Ολύμπου, δεν μπορώ παρά να αγανακτώ, δεν μπορώ παρά να νιώθω πόνο βλέποντας το τι συμβαίνει…
Το λέω, πιστέψτε με, με πολλή αγάπη και παράπονο…
