Στο χωριό, στις Μενετές, είχαμε Λαϊκή Συνέλευση.
Μαζεύτηκαν αρκετοί Μενεδιάτες, η έπαρχος Καρπάθου, εκπρόσωποι του Δήμου, Σύμβουλοι Μενεδιάτες του Δήμου και βεβαίως το Τοπικό Συμβούλιο του χωριού, το οποίο είχε και την καλή ιδέα για την συνκέντρωση.
Ήρθαν για να συζητήσουν τα προβλήματα του χωριού, και είναι πολλά. Λες και δεν τα γνωρίζαμε.
Τα ίδια ήτανε και πέρυσι τα ίδια είναι και φέτος. Και σίγουρα τα ίδια θα είναι και του χρόνου.
Οι αρμόδιοι μας είπαν ποιά έργα έγιναν, ποιά θα γίνουν.
Το πότε θα γίνουν είναι άλλο θέμα.
Ίσως αύριο.
Για εμένα το αύριο είναι αόριστο, διότι όπως έλεγαν και οι παλαιοί:
” το αύριο δεν έρχεται ποτέ “.
Προσωπικά δεν ικανοποιήθηκα τελείως αλλά ήταν μία καλή αρχή.
Περίμενα μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου.
Περίμενα ποιό δυναμική διεκδίκηση λύσεων των προβληματων.
Και το χειρότερο η αίθουσα άδειασε πριν τελειώσει η ομιλία.
Μόλις τελείωσε η ομιλία και σηκώθηκα, βλέπω την αίθουσα σχεδόν άδεια.
Είχαν μείνει πέντε-δέκα άτομα και βέβαια το προεδρείο και οι επίσημοι.
Ντροπή μας.
Λυπάμαι αλλά ( δυστυχώς ) έτσι λειτουργεί το χωριό μας.
Ο κάθε ένας στον κόσμο του.
Αδιαφορία γενικώς.
Άμα δεν το βοηθήσεις, το χωριό σου, να αναπτυχτεί, το αφήνεις να μαραζώνει.
Και αυτό γίνεται τώρα.
Το βλέπουμε όλοι ότι πάει από το κακό στο χειρότερο.
Το χωριό έχει τα προβλήματά του.
Φως δεν υπάρχει.
Οι υπόνομοι σε όλο το χωριό είναι κατεστραμμένοι.
Το χωριό είναι βρώμικο.
Η κυκλοφορία στο δρόμο δύσκολη. κλπ, κλπ, κλπ.
Και όπως πάντα, ο κόσμος του χωριου ΔΕΝ ενδιαφέρεται.
Όχι φίλοι μου, τα προβλήματα δεν λύνονται έτσι, από μόνα τους.
Πρέπει κάποιος να θέλει, να ενδιαφερθεί, να σπρώξει, να διεκδικήσει, για να τα λύσει.
Και τελειώνω φίλοι μου.
Η συγκέντρωση δεν ήταν ομιλία. Ήταν λαϊκή συνέλευση.
Δεν πήγαμε να ακούσουμε μόνο. Πήγαμε να ακούσουμε και να διεκδικήσουμε.
Άκουσα πολλά, αόριστα, αλλά κάτι το συγκεκριμένο δεν άκουσα.
Εύχομαι και ελπίζω, ίσως μερικά, αν όχι όλα, θα γίνουν.
Ας γίνουν τώρα , αύριο, τα επείγοντα.
Και τα άλλα, τα πιο σοβαρά, που θέλουν χρόνο και χρήμα, αργότερα.
Αλλά, να γίνουν.
