Ας με συγχωρήσουν οι φιλόλογοι μας αν ο τίτλος του σημειώματος αυτού δεν μοιάζει γραμματικά σωστός, αλλά είναι αλήθεια πως μέχρι σήμερα δεν τον είχα δει γραμμένο. Ο «ανιορεμένος», η «ανιορεμένη» και συνήθως οι «ανιορεμένοι» ήταν λέξεις που συχνά άκουγα από τη προηγούμενη γενιά, όταν αναφέρονταν στα «παλιά» ή τους «παλιούς» τους αναζητημένους, ζωντανούς ή αποθαμένους. Όσο προχωρά μπροστά το ρολόϊ της ζωής, χρησιμοποιώ και εγώ αυτή τη λέξη πιο συχνά.
Ψάχνοντας για ορθογραφία και ετυμολογία, θυμήθηκα στον αείμνηστο Καθηγητή μας τον Κωνσταντίνο Μηνά. Ευτυχώς το βιβλίο του: «Τα ιδιώματα της Καρπάθου» [1] περιέχει και αυτή την απάντηση:
ανιορεύgω (Β,Κ,Ν) – ενερεύgo-μαι (Ε), θυμάμαι και αναφέρω το όνομα κάποιου που λείπει στη ξενιτιά. Ενιόρεψ’α σε [σελίδα 119].
Σήμερα λοιπόν τιμώντας τη γιορτή του πατέρα, θέλω να μοιραστώ μια φωτογραφία από το άτυπο φωτογραφικό αρχείο της γενέτειρας μας [2], και ειδικότερα από τη συλλογή που μας παραχώρησε ο Νίκος Ορφανίδης. Καταγράφεται μια χειμωνιάτικη, μάλλον εορταστική μέρα στο Απέρι της δεκαετίας του ’60. Στα σκαλιά της Παναγίας, πιθανόν απέναντι από το σημερινό Λύκειο, οι συγχωριανοί μας στέκονται και απαθανατίζονται.
Ανιορεμένοι!
Μανόλης Μ. Τσαγκάρης,
Μηχανικός Πληροφορικής
Υ.Γ. Ας τους αναγνωρίσουμε και θα ενημερώσω το άρθρο αυτό για να τους μνημονεύσουμε!
Πηγές και Αναφορές
- Τα ιδιώματα της Καρπάθου, Διδακτορική Διατριβή του Κωνσταντίνου Μηνά, 1970, και στην Καρπαθοπαίδεια.
- Άτυπο Λαογραφικό Αρχείο Απερίου Καρπάθου, επιμελείται ο Μανόλης Μ. Τσαγκάρης
18.6.2023