γράφει ο Μανώλης Χατζηαντωνίου
Το 1926 άρχισε η ανέγερση του Σχολείου και ανατέθηκε η επιστασία στον αρχιτεχνίτη Γιάννη Μπέη, πεπειραμένο τεχνικό και ασυναγώνιστο κτίστη.
Ο Γιάννης Μπέης είχε εργαστεί στην Αθήνα, Καλαμάτα, Περσία, Ν. Αμερική και στο φράγμα του Ασουάν στην Αίγυπτο αποκτώντας πείρα για οικοδομικές εργασίες.
Στο κτίσιμο του Σχολείου έλαβαν μέρος οι :
Μπέης Γιάννης,Μπαλασκας Γιάννης,Σφακιανος Κώστας,Λαγωνικος Μιχάλης, Μάντης Μανώλης, Μάντης Νίκος, Βλάχος Μηνάς Βλάχος Πολυχρόνης και Λαγωνικος Γιάννης.
Οι πέτρες μεταφέρονταν από νταμάρια που υπήρχαν στον Αη Βλάση,στον Αημονα (μελανές πέτρες) και Καμινακια του Ρουσιου Λακου (ασπροπετρες).
Οι κτίστες πελεκουσαν τότε τις πέτρες να τους δώσουν το κατάλληλο σχήμα για να μπορέσουν να εφαρμόζουν σωστά και να έχουν ωραία εμφάνιση.
Ο Κ. Σφακιανος Γιαν. Μπαλασκας ήταν οι καλύτεροι πελεκητές της πέτρας.
Ο άμμος μεταφερόταν από το Βροντη ( αν χρησιμοποιόταν για σωβατισμα) και από Πυριολικι που υπήρχε στο Παλιό Φράκτη.
Ασβεστοκάμινα υπήρχαν πολλά και ετσι υπήρχε ασβέστης άφθονος.
Το νερό το έφερναν από την Βρύση της Παναγίας , γυναίκες και άνδρες.
Η ξυλεία αγοράστηκε στην Αθήνα , όπως και τα κεραμίδια , μεταφέρθηκαν και ξεφορτώθηκαν στο Βροντη και από εκεί με τα ζώα στο Όθος.γιατι δεν υπήρχε ακόμη οδική συγκοινωνία.
Η μεταφορά της ξυλείας είχε αρκετές δυσκολίες με τα ζώα , γιατί τα ξύλα ήταν μεγάλα και ο δρόμος στενός ανηφορικός και με πολλές στροφές.Για το λόγο αυτό τα μεγάλα ξύλα (μήκος 9 μέτρων) τα σήκωναν στους ώμους τους, δυνατά παλικάρια και σιγά-σιγα τα μετέφεραν περνώντας από τον Άγιο Γεώργιο στο Όθος.
Μετά το κτίσιμο ακολούθησαν οι ξυλουργικές εργασίες .Για την σκεπή εργάστηκαν:
Χαζανδρας Ανδρέας, Γιάννης Κόκκινος, Ηλίας Χαζανδρας, Γεώργιος Αντ. Μιχαλάκης και Μιχάλης Βασιλειωτης.
Για πορτοπαράθυρα και πατώματα :
Γιάννης Μαντιναος, Γιάννης Κόκκινος, Γεώργιος Μιχαλάκης και Μιχάλης Βασιλειωτης.
Οι νοικοκυρές του χωριού πρόσφεραν φαγητά, γλυκά, ποτά και κρύο νερό στους εργαζόμενους.
Αλλά και όλοι οι άνδρες του χωριού την προσωπική τους εργασία δωρεάν όταν τους καλούσαν.
Αλλά και οι Οθειτες πού βρίσκονταν στην Αθήνα και στο εξωτερικό έδωσαν τον οβολό τους για το Σχολείο και ιδιαίτερα για τον εξοπλισμό του.
Το 1928 τελείωσε το κτίσιμο αλλά για να λειτουργήσει κανονικά με πλήρη εξοπλισμό πέρασαν άλλα δύο χρόνια.
