Γράφει ο Ανδρέας Ηλία Μακρής
Στην Κάρπαθο την περίοδο του Μεσοπολέμου οι περισσότεροι δημοδιδάσκαλοι ήταν Πηλιάτες. Ένα τόσο δα μικρό χωριό και μετρούσες εννέα εκπαιδευτικούς που κάλυπταν τις σχολικές ανάγκες των περισσότερων χωριών του νησιού μας. Τη χρονική στιγμή που στην πρωτεύουσα δεν υπήρχε ούτε ένας γηγενής – εννοώ, όχι εκ μετεγγραφής- Πηγαδιώτης δάσκαλος.
Ας τους θυμηθούμε:
Παπά Αντιμησιάρης, Μανώλης Παπαδόπουλος, Βάσσος Παπαδόπουλος, Γιάννης Καραϊτιανός, Ανδρέας Χαζανδρούλης, Μαρία Μακρή-Παραγιού, Κωστής Σακελλιάδης, Ανδρέας και Αντώνης Ασλανίδης.
Ο Αντώνης Ασλανίδης ιδιαίτερα, άφησε εποχή στα χρόνια που δίδαξε στα Πηγάδια (1918 – 1920 και 1924 έως το 1926) χρονιά που οι Ιταλοί έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία.
Δάσκαλος συγκροτημένος, σοβαρός, αυστηρών ηθών και τις Κυριακές, καλλίφωνος ιεροψάλτης της Ευαγγελίστριας, διέμενε με ενοίκιο στης Μαριγώς του Παπά Μανωλακάκη το σπίτι στη Μέσα Γειτονιά, με τη γυναίκα του κανακαρά των Πηλών, Μαριγώ Παραγιού και τα οκτώ τους παιδιά:
Ηλία, Μανώλη, Νίκο, Γιάγκο, Βούλη (Βασίλης), Καλλιόπη (Eμμ. Γ. Χαλκιά), Αννίτσα (Κρητικού) και Ειρήνη.
Με εντυπωσιακό παρουσιαστικό, πρώτο μπόι και λεπτοκαμωμένος, ευγενής, ενθουσιώδης αλλά και ευσυγκίνητος. Πόσες φορές στο μάθημα της ιστορίας οι μαθητές του δεν τον έπιαναν να δακρύζει από πατριωτική έξαρση.
Εργασιομανής αλλά κι αυστηρός όταν έπρεπε. Χρησιμοποιούσε για σωφρονισμό αντί χάρακα, βέργα αμυγδαλιάς ως εκπαιδευτική ράβδο, λέγοντας:
«Όστις δεν ακούει, πέφτει ράβδος!»
Αλλά και πατρικά συμβουλευτικός:
«Να μασάτε καλά το φαγητό, γιατί το στομάχι δεν έχει δόντια!..»
Με την καθαριότητα των μαθητών ήταν «μη μου άπτου!» Όταν έπρεπε, δεν δίσταζε να στείλει στον καθαρτήριο γιαλό… τα ξυπόλητα «μπαλουξάκια» να πλύνουν με θαλασσινό νερό τα πόδια, ελλείψει τρεχούμενων πηγών μέσα στα Πηγάδια..
Στις συναναστροφές του όμως, δεν χαρακτηριζόταν ιδιαίτερα ανοικτός, αφού δεν πατούσε ποτέ σε καφενείο και το καταλόγιζαν σαν το μοναδικό του κουσούρι.
Για την ιστορία, το πρώτο σχολείο Πηγαδίων στεγαζόταν στη μικρή αποθήκη δυτικά του Ναού της Ευαγγελίστριας. Αργότερα μεταστεγάσθηκε στου Μιχάλη του Σκούλου ανεβαίνοντας αριστερά προς το «Κονάκι» Βολαδιώτικης τότε ιδιοκτησίας και μετά τον πόλεμο στου Μπρα, απέναντι στης Ειρήνης Ορφανού, πριν μεταστεγασθεί επί Αγγλοκρατίας στο κυβερνητικό κτίριο «Κονάκι» για κάποιες δεκαετίες.
Το πρόγραμμα διδασκαλίας υπερφορτωμένο.
Έξι μέρες την βδομάδα μαθήματα, χωρίς απεργίες, καταλείψεις κτιρίων, πολυήμερες «εκπαιδευτικές» εκδρομές, δεκαπενταμελή συμβούλια και τις γνωστές παρεμβάσεις «αλληλεγγύης» των εργατοπατέρων του κλάδου, εν προκειμένω της ΟΛΜΕ. Βλέπετε, άλλες εποχές.
Τότε περίσσευε το Ρωμαίικο φιλότιμο και όχι ο ατομικός ευδαιμονισμός των νεοελλήνων παντός επαγγέλματος και ασχολίας, για να μη παρεξηγηθούμε από τους καλοθελητές της παρερμηνείας.
Σημειώστε τις ώρες διδασκαλίας:
08.00 με 12.00 και 15.00 με 17.00 (εκτός του απογευματινού Σαββάτου).
Σημειώστε και τα μαθήματα:
Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή: Μαθηματικά και Ελληνικά.
Ενδιάμεσα Τρίτη και Πέμπτη: Ιστορία, Θρησκευτικά, Γεωγραφία και Φυσική ιστορία και τις Κυριακές; Υποχρεωτικά και συντεταγμένα ο εκκλησιασμός στην Ευαγγελίστρια.
Έτσι μάθαιναν γράμματα οι πρόγονοι μας.
Που να διανοηθεί τότε κάποιος για «ιδιαίτερα» μαθήματα που σήμερα αποσκοπούν περισσότερο σε ευνοϊκή βαθμολόγηση και συγκέντρωση μορίων για ανώτερες σπουδές.
Γι’ αυτό, οι τότε απόφοιτοι του δημοτικού, θα έβαζαν σήμερα γυαλιά σε ανελλήνιστους Λυκειόπαιδες, ακόμη και με ιδιωτική φροντιστηριακή υποστήριξη, που αν τους ρωτήσεις λ.χ, ποιος ήταν ο Σωκράτης; Πιθανότατα η απάντηση που θα εισπράξεις είναι:
«Ο… πρώην ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Σωκράτης Παπασταθόπουλος!!!»
Έχω άδικο;
Από το υπό έκδοση βιβλίο μου «ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΑ
