Μου είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετήσω, και μάλιστα από μακριά, τον Νικόλα Βρετό, τον ξεχωριστό φίλο και συμπαραστάτη, τόσο του πατέρα μου όσο και εμένα. Για όλη μας την οικογένεια ο Νικόλας ήταν πάντα η πρώτη αναφορά για το νησί μας, ο άνθρωπος που θα ακούγαμε πάντοτε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σεβασμό.
Στο διάστημα που έμεινα στο νησι ήταν σχεδόν καθημερινά η πρώτη κουβέντα, η μετρημένη πάντα συμβουλή, το πρώτο πλατύ χαμόγελο.
Ο Νικόλας ήταν ένας χαρισματικός και σοφός άνθρωπος που πάνω απ’ ´όλα – ίσως κι εξ αιτίας της εμπορικής του ιδιότητας και της δεδομένης ευφυίας του- γνώριζε να ζυγίζει τα πράγματα. Δεν παρασυρόταν από συναισθηματισμούς, αν κι ήταν συναισθηματικός άνθρωπος.
Υπέφερε καθώς έβλεπε γύρω του μια κοινωνία που δεν μπορούσε να ακολουθήσει τα οράματα του, αλλά ζούσε την κάθε στιγμή, χαιρόταν να βάζει τάξη στο μαγαζί του, να πίνει τον καφέ του με τους φίλους του κι ένα ποτηράκι ρακί πριν τη μεσημεριανή ανάπαυση.
Του χρωστώ πολλά καθώς ήταν ο άνθρωπος που πάντα με ενέπνεε και κυρίως συντηρούσε την αγάπη μου για την Κάσο…
Στον αδελφό και κουμπάρο μου Μιχάλη, στον Γιώργο, στον Ηρακλή και σε όλη του την οικογένεια τα πιο βαθιά μου αισθήματα συμπαράστασης και την ευχή να είναι καλά και να τιμούν τη μνήμη αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου.
Να είναι πάντα περήφανοι γι’ αυτόν, όπως πρέπει να είναι περήφανη κι όλη η Κάσος.
Και κάτι «συνθηματικό» που μόνο εκείνος θα καταλάβει: « Να μπορούσα στα σύννεφα νάχω εγώ βενζινάδικο»
Καλή αντάμωση Νικόλα μου!
Γιάννης Εμίρης
27.2.2023
Καρπαθιακά Νέα
