Το αποχαιρετιστήριο έργο του ΒΑΣΙΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΗ στην ΟΛΥΜΠΟ της ΚΑΡΠΑΘΟΥ

Το αποχαιρετιστήριο έργο του ΒΑΣΙΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΗ στην ΟΛΥΜΠΟ της ΚΑΡΠΑΘΟΥ

Γράφει ο Γιάννης Χατζηβασίλης

Πλησιάζει ο εορτασμός της κοιμήσεως Της Θεοτόκου, θεώρησα λοιπόν σωστό να εξηγήσω πως έγινε το κάγκελο του καμπαναριού της Ολύμπου με την Παναγία ντυμένη με την Ολυμπιτικη φορεσιά, το γαλανό καβάι, και την ποκαμισά τυχαίνει να είναι και τα χρώματα της σημαίας μας. Το δύο χιλιάδες δύο, πριν είκοσι χρόνια, η τότε εκκλησιαστική επιτροπή τότε ο Παπα Γιάννης , μας προτείναν να διακοσμήσουμε το κάγκελο του καμπαναριού. Αυτό είναι το τελευταίο κάγκελο που φιλοτέχνησε ο πατέρας μου.

Καθώς εργαζόταν και είχε φτιάξει ήδη, το φόρεμά Της Πανάγιας με διαμάντια, όταν του πρότεινα, ότι η Παναγιά πολλές φορές μέσα από τα όνειρα μιλάει μέσα από γυναίκες του χωριού μας που έχουν το όνομα Μαρία (Μαρούκλα )και βγαίνουν αληθινά. (Έχω καταγραμμένες γυναίκες του χωριού που αναφέρονται σε αυτά τα όνειρα). Εξ άλλου ,είναι ένδυμα υφαντό, τιμημένο.

Συμφώνησε και κάναμε την παναγία την Ολυμπιτισσα. Για αυτό στα ανοιχτά της χέρια στη μια μεριά εχει μια δέσμη από σιτάρια και στην άλλη κλαδιά ελιάς .

Το MP συμαινει Μητηρ και το ΘΟΥ Θεού Υπάρχουν δυο σταυροί αριστερά και δυο δεξιά, Δυο άγγελοι κρατάνε κορδέλα που γράφει , στο μέσον <<Αξίον εστί>>

Δεξιά της Παναγίας σκάλισε από τους χαιρετισμούς της Πανάγιας <<Δοχείον Ζωής >> << Χαίρε γεωργών γεωργούσα φιλάνθρωπόν >> έχει μια πύρινη στήλη και στο κληματόφυλλο ,ο πατέρας μου έγραψε και παλι από τους χαιρετισμούς << Χαίρε πύρινε στείλε,>> και αριστερά <<Το Ροδον το αμάραντον Χαίρε>>. <<Ανθός της αφθαρσίας >>. και έκανε μια σκάλα και έγραψε <<Χαίρε κλίμαξ επουράνιε>>.

Στην αρχή πολλοί που το αντίκρισαν παραξενεύτηκαν, στους περισσότερους τους άρεσε κάποιοι άλλοι δυσφόρησαν, πως είναι δυνατόν η παναγία με καβάι .

Αλλοι παλι  λένε ότι δεν ταιριάζει με το καμπαναριό, (μαλλον το καμπαναριο δεν ταιριαζει με αυτό το εργο). Τώρα πιστεύω και μετα από αυτήν την εξήγηση, έπειτα από 16 χρόνια που έχουν περάσει θα αλλάξαν γνώμη. Άλλωστε και η Παναγία το δέχτηκε!

Θα τελειώσω λέγοντας ότι ο πατέρας μου ήταν πολύ πιστός, πάντοτε έκανε τη προσευχή του, κάθε βραδύ και κάθε πρωί ,πριν και μετα το φαγητό. Πήγαινε στη εκκλησιά κάθε Κυριακή, αφού λοιπόν αυτός συμφώνησε ως λαϊκός καλλιτέχνης, ήταν και το τελευταίο κάγκελο που έκανε ,ας πούμε αιωνία του η μνήμη.

Μάλιστα στα εκατό χρόνια από την γέννηση του, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, είχε επισκεφθεί το σπίτι που τόσο πολύ αγάπησε φιλοτεχνώντας το και τώρα λειτουργεί ως μουσείο που εχει το όνομα του. Σημειωτέο ότι ο πατέρας μου δεν δέχτηκε χρήματα για να το φτιάξει , είναι δέηση της οικογενείας μας ,εξ ολοκλήρου μεταφορά και τοποθέτηση. Κρίμα που τόσα χρόνια δεν φωτίζετε το βράδι με ένα μικρό σποτάκι.

πηγή Καρπαθιακά Νέα