40 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΡΟΔΟΥ. ΟΤΑΝ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΦΩΤΙΑ ΟΙ ΛΥΧΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟΥ. ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. ΙΟΥΛΙΟΣ 1982.
Ο Αριστείδης Μιαούλης μας ταξιδεύει στο παρελθόν
“Νόημα ή μέτρον τον χρόνον, ουχ υπόστασιν” έγραψε ο Αθηναίος πολιτικός Αντιφών Ραμνούσιος. Δηλαδή ο χρόνος είναι επινόηση ή τρόπος μέτρησης και δεν υπάρχει πραγματικά. Με απασχολεί το ερώτημα αυτό εδώ και πολλά χρόνια. Και τώρα, ακόμη περισσότερο.
Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια ξεκινούσα στην ΕΡΤ Ρόδου ( είχα μια προϋπηρεσία από το 1977 ως ανταποκριτής της από την Πάτμο, μαθητής Γυμνασίου ακόμη). Και αναρωτιέμαι σήμερα για το χρόνο… Που δεν κατάλαβα αν αυτός περνά εμείς περνάμε από μπροστά του.
Μια πρόταση του αξέχαστου Γενικού Διευθυντή Ραδιοφωνίας Ιάκωβου Καμπανέλλη όταν αποφάσισα να φύγω από την Αθήνα, – εξ άλλου μόνο για να τελειώσω τις σπουδές μου είχα σκοπό να μείνω – όπου εκεί, ίσως να είχα σήμερα άλλη πορεία.
Ξεκίνησα με την εκπομπή ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΑΠ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ, τη σύνταξη Δελτίου Τοπικών Ειδήσεων, και τις εκφωνήσεις, στις άδειες του συμπατριώτη μου Νίκου Βρατσάλη.
Στο αρχείο μου η βεβαίωση που χρειάστηκε να δώσω στην τότε ΔΑΝΕ και στις άλλες ναυτιλιακές εταιρείες για να μου εκδώσει δελτίο ελευθέρας για τα ταξίδια στα νησιά και στην Αστυνομία για την έκδοση ταυτότητας.
Επίσης φωτογραφίες από τις πρώτες μέρες στα στούντιο της ΕΡΤ Δωδεκανήσου, τότε, δημοσιεύματα στη ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, μια φωτογραφία με τον αξέχαστο τεχνικό της ΕΡΤ Ρόδου Γιώργο Κοκκαρίδα, με τον οποίο κάναμε την πρώτη ηχογράφηση της εκπομπής, ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΑΠ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ το 1982 , το παράθυρο πίσω μας σήμερα δεν υπάρχει γιατί έχει γίνει είσοδος για το βοηθητικό στούντιο και τον νέο πομπό και ούτε βέβαια αυτά τα μαγνητόφωνα και η κονσόλα που αποτελούν εκθέματα μουσείου.
Μάλιστα θυμάμαι ένα βράδυ που ηχογραφούσαμε την εκπομπή με το Γιώργο άρπαξαν φωτιά οι λυχνίες του μαγνητοφώνου που διακρίνεται αριστερά. Άλλη μια φορά δεν έπιασαν τα…φρένα του και κυνηγούσαμε τη σπασμένη μαγνητοταινία στο διάδρομο. Δεν είχαμε πολλές. Γράφαμε την εκπομπή, έπαιζε, έσβηνε για να γραφεί η άλλη. Επίσης φωτογραφίες από το πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι στα Δωδεκάνησα για την γνωριμία και καταγραφή τραγουδιών ηθών και εθίμων. Που;
Στην΄Ολυμπο της Καρπάθου. Μετά από προτροπή του δασκάλου Γιάννη Τσέρκη προέδρου της Αδελφότητας Ολυμπιτών Ρόδου Η ΒΡΥΚΟΥΣ και πρόσκληση του τότε Επάρχου Καρπάθου -Κάσου Γεωργίου Μάνου και του αξέχαστου Κοινοτάρχη Ολύμπου Γεωργίου Σακέλλη.
Πήγαμε με τα φορτηγά της 7ης ΜΟΜΑ που άνοιγε τότε τον δρόμο. Ακόμα η δερμάτινη τσάντα με το μεγάλο μαγνητόφωνο που κουβαλούσα πρέπει να έχει σκόνη από το χώμα που μας κάλυψε.
Και από τη δίωρη διαδρομή, χρειάστηκε να μείνουμε στη Μακριμύτα κάνα τέταρτο για να συνέλθουμε.
Και, ο μικρός Παράδεισος της Ολύμπου άνοιξε τις πόρτες του στο καφενείο του αγαπημένου μας Αντώνη Ζωγραφίδη. Μας περίμενε με την τσαμπούνα έτοιμη. Εκεί ο Γιάννης Διακογεωργίου (μετέπειτα παπα- Γιάννης) ο Γιώργος Πρεάρης με το λαούτο , ο Κομνηνός Παυλίδης με τη λύρα. Και ξεκίνησε η ηχογράφηση που κάποια στιγμή θα σας μεταφέρω εδώ.
Λίγες μέρες μετά – και ενώ ήμουν στην Κάσο – είχαμε και την μεγάλη καταστροφική πυρκαγιά στην περιοχή κυρίως προς τα Νότια.
Στην ΄Ολυμπο βρέθηκα το 1983 και την επόμενη χρονιά ξεκίνησαν οι μεταδόσεις. Ακολούθησε η υπόλοιπη Κάρπαθος με τους προέδρους τους να μιλούν για τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα χωριά τους.
Γύρισα όλα τα Δωδεκάνησα. Μα όλα!
Τιμητικά, στη μνήμη της αγαπημένης μου Κανιώ Πρωτόπαπα, από τις φανατικές ακροάτριές μου εκεί στο υπέροχο Διαφάνι, δημοσιεύω μέρος των κειμένων που εκφωνήθηκαν τότε.
Δεν νομίζω αυτή τη στιγμή να υπάρχει συνάδελφος, οιασδήποτε ειδικότητας που να βρίσκεται ακόμη στην ΕΡΤ, από το 1982.
Εν κατακλείδι… Ευχαριστώ τέλος την σημερινή Διοίκηση της ΕΡΤ και την Δ/νση Περιφεριακών Σταθμών για την τοποθέτησή μου ως Προϊσταμένου, εδώ και ενάμιση χρόνο, στο σταθμό που ουσιαστικά με… γέννησε δημοσιογραφικά.
