Μέσα στις αναποδιές της εποχής κάθε καλό νέο μοιάζει με όαση ικανή να μας ξεδιψάσει! Όταν μάλιστα η είδηση φέρνει στην επικαιρότητα νέα παιδιά της Καρπάθου τότε η χαρά είναι πολύ μεγαλύτερη.
Πρόκειται για τον Βασίλη Γεραπετρίτη, εγγονό του Επαναστάτη και Ποιητή Βάσου. Να αναφέρουμε ότι και οι δυο γονείς του είναι καθηγητές, μάλιστα ο πατέρας του, ο Μηνάς, έχει ενεργό ρόλο στα κοινά των αποδήμων Μενετιατών. Είναι ο ταμία του Συλλόγου. Ένας νέος ώριμος, μεστός και ουσιαστικός. Η άποψη του, όπως και εσείς θα συμπεράνετε από τη συνέντευξη του στα καρπαθιακά Νέα, φανερώνει την ελπίδα, που προσεκτικά κρύβεται στις επόμενες γενιές.
- Καρπάθιος και αριστούχος στη Νομική Αθηνών. Πάμε πρώτα στην καταγωγή. Δώσε μας μια εικόνα από το γενεαλογικό σου δέντρο.
Η καταγωγή μου από την Κάρπαθο, και συγκεκριμένα από τις Μενετές, είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της ταυτότητας μου. Οφείλεται στην πλευρά του πατέρα μου, Μηνά, που προέρχεται από τις οικογένειες Γεραπετρίτη και Αλεξιάδη. Είναι οι οικογένειες του παππού και της γιαγιάς μου, αντίστοιχα.
- Αν χρειαζόταν να συστηθείς μόνο με μια πρόταση τι θα έλεγες για σένα;
Θα με χαρακτήριζα ως έναν ευγενικό και ανοιχτό άνθρωπο, με πολλαπλά ενδιαφέροντα. Ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω εγώ!
- Πηγαίνεις στο νησί; Τι είναι για σένα η Κάρπαθος; Την ιστορία του παππού σου, που έχεις και το όνομα του, την ξέρεις;
Φυσικά και την γνωρίζω. Είμαι πολύ περήφανος που είμαι ο εγγονός αυτού του σπουδαίου ανθρώπου, ο οποίος υπήρξε μια από τις σημαντικότερες ιστορικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες του νησιού μας. Τον θυμάμαι πάντα με συγκίνηση να μου διηγείται ιστορίες από την Επανάσταση της 5ης Οκτωβρίου 1944, στην οποία συμμετείχε ενεργά, και, προς το τέλος, να μου διαβάζει στοργικά μαντινάδες από το βιβλίο του, «Ύμνος στην Κάρπαθο». Τον αγαπούσα πολύ και είναι αναντίρρητα ένας από τους λόγους που αγαπώ και εγώ την Κάρπαθο. Η Κάρπαθος, λοιπόν, για εμένα δεν είναι μόνο ένα – πολύ όμορφο και με πλούσια παράδοση – μέρος. Είναι πολύ περισσότερα και είναι κυρίως οι άνθρωποι και οι αναμνήσεις που έχω μαζί τους από αυτό το μέρος, αναμνήσεις που με συντροφεύουν πάντοτε στην ζωή μου, όπου και να βρίσκομαι. Δυστυχώς, πλέον δεν πηγαίνω στο νησί όσο συχνά θα ήθελα λόγω υποχρεώσεων, αλλά πάντοτε προσπαθώ να το επισκέπτομαι με την πρώτη ευκαιρία.
- Αριστούχος της Νομικής. Πιο είναι το μυστικό της επιτυχίας; το διάβασμα; η επιμονή; η συνέπεια; τι πιστεύεις ότι έχει σημαντικό ή καλύτερα τον σημαντικότερο ρόλο;
Όλα, λιγότερο ή περισσότερο, παίζουν ρόλο. Η Νομική Αθηνών είναι μια σχολή εξαιρετικά υψηλού επιπέδου και για να ανταποκριθεί κανείς επιτυχώς χρειάζεται αρκετό διάβασμα και μεθοδικότητα. Και φυσικά αυτή η επιμονή και προσπάθεια έχουν και το αντίστοιχο γνωστικό αντίκρισμα. Το σημαντικότερο, ωστόσο, για εμένα είναι οι φίλοι που απέκτησα σε αυτή την σχολή και με στήριξαν αδιάλειπτα, προκειμένου να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Αυτοί θα έλεγα ότι είναι το πραγματικό «μυστικό» της επιτυχίας σε ένα τόσο απαιτητικό περιβάλλον.
- Γιατί Νομική; σε διάλεξε ή μήπως πρόκειται για παιδικό όνειρο;
Από πολύ μικρό με «ιντρίγκαρε» η Νομική σαν ακαδημαϊκή και επαγγελματική επιλογή και οφείλω να ομολογήσω ότι προς το τέλος της σχολικής μου πορείας είχα καταλήξει αποκλειστικά σε αυτήν. Ήταν, επομένως, μια συνειδητή επιλογή που έκανα από νεαρή ηλικία. Βέβαια, το αντικείμενο των νομικών σπουδών ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που περιμένει κάθε μαθητής και δεν σχετίζεται καθόλου με την εντύπωση που μπορεί να αποκομίσει κάποιος βλέποντας, παραδείγματος χάριν, μια ταινία στην τηλεόραση. Μου άρεσε, όμως, πάρα πολύ και η πραγματική δουλειά του νομικού και, τολμώ να πω, ακόμα περισσότερο από όσο φανταζόμουν. Βλέποντας, λοιπόν, τα πράγματα εκ των υστέρων, θα έλεγα ότι όσο διάλεξα εγώ την Νομική, άλλο τόσο διάλεξε εντέλει και η Νομική εμένα!
- Η οικογένεια συμμετέχει ενεργά στην πορεία σου στα γράμματα;
Εννοείται! Και οι δύο μου γονείς τυγχάνουν εκπαιδευτικοί και έδωσαν διαχρονικά την απόλυτη προσοχή τους στην ορθή και ευρεία μόρφωση που πρέπει να έχει ένα παιδί. Με στηρίζουν συνεχώς σε κάθε μου βήμα και τους οφείλω τα πάντα.
- Τι θα πρότεινες σε ένα νέο παιδί που έχει όνειρα και ίσως να πνίγεται μέσα στις δυσκολίες της εποχής μας. Οι μέθοδοι που μάθαμε και χρησιμοποιούμε, για να προσεγγίσουμε και να αγγίξουμε τις επόμενες γενιές, μήπως σήμερα είναι ξεπερασμένοι;
Κι εγώ ο ίδιος αισθάνομαι πολλές φορές ότι «πνίγομαι» μέσα στους χαοτικούς ρυθμούς και τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που (όλοι μας) ζούμε. Θεωρώ ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να επιδείξει κάποιος είναι η επιμονή και η εργατικότητα. Εάν όλοι μείνουμε προσηλωμένοι στους στόχους μας και εκτελέσουμε την δουλειά που μας αναλογεί, θα μπορέσουμε συνολικά να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσχέρειες αντιμετωπίζουμε, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο. Για αυτό και πιστεύω ότι δεν έχει τόσο σημασία με ποια μέθοδο θα προσεγγίσει η μία γενιά την επόμενη. Εφόσον υπάρχει ειλικρινής πρόθεση συνεργασίας και από τις δύο πλευρές, το τυχόν χάσμα μεταξύ των γενεών θα γεφυρωθεί εντέλει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
- Η πανδημία μοιάζει με ένα άγνωστο πεδίο. Για μας που ερχόμαστε από τις εποχές του σταθερού τηλέφωνου, οι μέρες μας έχουν κάτι από θρίλερ. Πως θα μου περιέγραφες την αντιμετώπιση της κατάστασης από τη δική σου γενιά;
Σε κάθε περίπτωση, η πανδημία αποτελεί ένα φαινόμενο που έχει αιφνιδιάσει όλους μας. Η δική μου γενιά δεν στερείται τόσα πράγματα σε επίπεδο επικοινωνίας, μιας και όλοι πλέον είμαστε εξοικειωμένοι με τις νέες τεχνολογίες και μπορούμε ανά πάσα στιγμή να έρθουμε σε επαφή με τους φίλους μας και να δούμε την εικόνα τους στις οθόνες μας μέσω μίας βιντεοκλήσης, χωρίς φυσικά αυτό να υποκαθιστά την φυσική επαφή. Η νέα γενιά υπολείπεται περισσότερο σε επίπεδο εμπειριών: είναι τα ταξίδια, οι συγκεντρώσεις και τα σχολικά αμφιθέατρα που στερούμαστε οι νέοι άνθρωποι, δυστυχώς. Αλλά, από την άλλη πλευρά, είμαστε αρκετά συνειδητοποιημένοι ως πολίτες και κατανοούμε ότι είναι ένα μικρό τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε, ώστε να εξασφαλίσουμε την υγεία όλων μας σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία για την κοινωνία.
- Τι μετρά πιο πολύ για σένα σε έναν άνθρωπο;
Θαυμάζω τους ανθρώπους με ακέραιο χαρακτήρα, που προσπαθούν συνεχώς για το καλύτερο, παρά τις δυσκολίες. Όπως είχε πει και ο Καζαντζάκης: «Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος, όμως, αντέχει».
