«Όταν οι μπετονιέρες Οι οδηγοί τους Και οι λοιποί υπαίτιοι
Έχουν οικολογική συνείδηση Ρίχνουν στα παρθένα ρέματα από κουμαριές τα μπετά που περισσεύουν Η που πρέπει να αδειάσουν για να βγουν την ανηφόρα.»
Γράφει σε μια ανάρτηση και η ειδικά η φωτογραφία, που ανεβάζει ο φίλος καλλιτέχνης Μανώλης Κοντονικόλας, μάς κάνει όλους να πονάμε και να προβληματιζόμαστε με την ανεξέλεγκτη κατάσταση που χρόνια τώρα βιώνει η Κάρπαθος.
Τα ερωτήματα βασανιστικά κι αναπάντητα.
- Μπορεί να υπάρξει σεβασμός και αλλαγή νοοτροπίας;
- Ποιος έχει τις ευθύνες για την κατάσταση;
- Τι προσπάθειες έχουν γίνει, από τις τοπικές αρχές, ώστε να δημιουργηθούν πρότυπα και οικολογικές αξίες τουλάχιστον στις νεότερες γενιές;
Το περιβάλλον είναι το μόνο που δεν ευθύνεται για αυτή την κατάσταση.
Πόσες εξαγγελίες και δελτία τύπου του δήμου Καρπάθου έχουμε διαβάσει που αναφέρουν το θέμα της ανακύκλωσης και της οικολογίας; Τι από όλα αυτά έχουν γίνει και που βρίσκεται σήμερα η κατάσταση;
Ας μην ξεχνάμε ότι ο δήμος του νησιού αρκετές φορές επέλεξε συνειδητά να βγάζει το απορριμματοφόρο της ανακύκλωσης στο δρόμο και η κοινωνία δεν αντέδρασε! Για να μην αναφέρω το διαρκές δράμα του ΧΥΤΑ και τη σωτηρία που περιμένουμε από το ΦΟΣΔΑ. Αλλά ξέχασα, μόλις πριν έναν χρόνο ο δήμος Καρπάθου είχε αποφασίσει να “κρύψει” τους κάδους, μάλλον γιατί εκείνοι ήταν το πρόβλημα της βρωμιάς μας!
Ας δούμε και την άλλη πλευρά, τα Πηγάδια μια ταλαιπωρημένη πόλη χωμένη στο μπετό κι όμως ούτε και για αυτό γίνεται κάποια ουσιαστική σκέψη αποσυμφόρησης.
Με αυτούς τους ρυθμούς πως θα είναι η Κάρπαθος τα επόμενα 30 χρόνια;
Την ίδια στιγμή τα υπόλοιπα νησιά της Δωδεκανήσου, όπως και όλη η χώρα, κι όχι μόνο, μελετά, εκπονεί ολοένα και περισσότερα οικολογικά προγράμματα και δράσεις ουσίας. Το περιβάλλον δεν ενδιαφέρεται και δε μπορεί να περιμένει να μονιάσουν οι παρατάξεις.
Η περιβαλλοντική εκπαίδευση απαιτεί σοβαρότητα, συνέχεια και κυρίως συνέπεια, μέχρι σήμερα οι αρχές της Καρπάθου δυστυχώς έχουν αποδείξει ότι δεν ανταποκρίνονται στα παραπάνω.
Καρπαθιακά Νέα
