Καπερναούμ (Capernaum, 2018) της Ναντίν Λαμπακί | Κριτική του Γιάννη Καραμπίτσου
Ο 12χρονος (ή έτσι υπολογίζουν όλοι αφού ακόμη και οι γονείς του δεν γνωρίζουν την ηλικία του) Ζεν μεγαλώνει με την πολυμελή οικογένειά του στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Βηρυτού. Είναι με κάποιο τρόπο ο άντρας του σπιτιού, αφού δουλεύει, κλέβει φαγητό για λογαριασμό όλων και είναι αυτός που φροντίζει τα αδέρφια του.
Περισσότερος δεμένος με τη συνομήλικη αδερφή του, θα φύγει από το σπίτι, όταν οι γονείς του θα την «πουλήσουν» σε έναν ενήλικα για να την παντρευτεί, ανταλλάσσοντας έτσι διαρκές ενοίκιο για το διαμέρισμα στο οποίο μένουν. Στη διαδρομή του μέσα στην πόλη θα συναντήσει την Ραχήλ, μια γυναίκα από την Αιθιοπία που δουλεύει καθαρίστρια σε ένα λούνα – παρκ και μεγαλώνει κρυφά το παιδί της. Με τα χαρτιά της να έχουν λήξει, η Ραχήλ προσπαθεί να βρει λύση, ενώ εμπιστεύεται στον Ζεν τη φροντίδα του μωρού της. | H οδύσσεια ενός ανήλικου παιδιού στους δρόμους του Λιβάνου. Ειδικό βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών. Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας || Διανομή: Rosebud 21/Seven Films
Το Καπερναούμ είναι η τρίτη ταινία της Λαμπακί. Είναι μια πολύ σημαντική ταινία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων χρόνων και είναι το αντίπαλο δέος στην Ευνοούμενη του Λάνθιμου. Μια Ποιητική και Λυρική δημιουργία με πρωταγωνιστές 2 παιδιά που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ στη ζωή μας.
Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Ζεν που τον υποδύεται ένα παιδί 8 χρονών από τη Συρία είναι μια αποκάλυψη. Και στο παίξιμό του που είναι συγκλονιστικό γιατί είναι κοντά στον αληθινό εαυτό του και σαν χαρακτήρας από τους πιο δυνατούς, ριζοσπαστικούς και συναρπαστικούς που έχουμε δει στο σινεμά.
Ένας αληθινά τρισδιάστατος, πολύπλευρος χαρακτήρας που μεταμορφώνει χάρη στη σκηνοθετική υπέροχη ματιά την ασχήμια της φτώχειας των αντικειμενικών συνθηκών σε μια ευχάριστη ζωή παρόλα τα βάσανα και τα εμπόδιά της. Πέρα από την αποτύπωση του χάους της Καπερναούμ με έναν τρόπο ιδιαίτερα ελκυστικό και ντοκιμαντερίστικο που παράγει άφθονη αισθητική συγκίνηση με τον πλούτο των εκφραστικών μέσων που χρησιμοποιεί η σκηνοθέτις (νευρικές κινήσεις της κάμερας, οξυδερκές και δαιμόνιο μοντάζ, σοφή χρήση πολλαπλών ήχων ατμόσφαιρας και μουσικής, συνεχής χρήση της κάμερας πολύ κοντά στο κεφάλι του Ζεν χωρίς να γίνεται το πλάνο αμιγώς υποκειμενικό) η ταινία εμφανίζει έναν σχεδόν επαναστατικό χαρακτήρα, ένα ώριμο παιδί που έχασε ένα μέρος της παιδικότητάς του χωρίς όμως να χάσει την ανθρωπιά του και τη μαχητική στάση και συμπεριφορά του.
Ένας ακέραιος χαρακτήρας σοφός και αγνός που διδάσκει στους μεγάλους πως να στέκονται απέναντι στις ευθύνες τους πως να παραμένουν αξιοπρεπείς κάτω από κάθε συνθήκη όσο αντίξοη και αν είναι. Συγκλονιστική η σκηνή που ο Ζεν θέλει να μηνύσει τους γονείς του γιατί συνεχίζουν να κάνουν παιδιά ενώ δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν. Σταματήστε να κάνετε παιδιά λέει ο Ζεν. Υποχρεώστε τους να σταματήσουν να κάνουν παιδιά λέει στο αστυνομικό τμήμα. Μια σπουδαία ταινία, πολιτική ουσιαστικά που επίσης προάγει την αληθινή, συγκινητική και συνταραχτική αγάπη ανάμεσα σε βασανισμένους ανθρώπους , μια υπέροχη σχέση ανάμεσα στο Ζεν, τον μικρό γιο της παράνομης χωρίς χαρτιά στη χώρα Ραχήλ και τη Ραχήλ, από τα όμορφα πολύ πράγματα που έχουμε δει στο σινεμά.
Ένα μικρό παιδί από τους πιο απολαυστικούς και ικανούς μικρούς ηθοποιούς που έχουμε συναντήσει το αξιολάτρευτο μωρό της Ραχήλ ο Γιόνας είναι από μόνο του κάτι άξιο να ιδωθεί. Οι τρόποι που βρίσκει ο Ζεν για να θρέψει τον Γιόνας αλλά και τον ίδιο όταν μένουν μόνοι τους είναι αληθινά ευρηματικοί, όταν βάζει τον Γιόνας σε ένα αυτοσχέδιο σύστημα με ρόδες σε κάτι κατσαρολικά επάνω και τον βγάζει βόλτα για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο η στιγμή είναι πολύ δυνατή, πολύ μεγάλη, πανέμορφη.
Έχει και άλλες στιγμές υπέροχες η ταινία, ένα σινεμά που προσφέρει συγκίνηση, συναίσθημα, αγάπη, δίδαγμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, ένα σινεμά που θα πρέπει να βλέπουν από το πρωί έως το βράδυ οι Λανθιμικοί μήπως λειτουργήσουν τα ανθρώπινα αντανακλαστικά τους και οδηγηθούν στην ευαισθητοποίηση και σε ένα δρόμο αγωνιστικό, αλληλεγγύης, συναισθήματος και αγάπης που στον κόσμο του Λάνθιμου είναι ανύπαρκτα. Ένα σινεμά που δείχνει το δρόμο σε μια εποχή της μεγαλύτερης Κρίσης στην Ιστορία της Ανθρωπότητας.
Ένα Σινεμά Ανθρωπισμού και Επανάστασης με έναν ήρωα τον Ζεν που σε όλη την ταινία ενεργεί αντικομφορμιστικά, ασυμβίβαστα, μαχητικά και αγωνιστικά όπως θα θέλαμε όλοι μας να ενεργούμε!!! Δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα για να τιμωρήσει τον άνθρωπο που γίνεται αιτία με τη «συνενοχή» των γονέων του λόγω της μεγάλης φτώχειας τους όμως, να χαθεί η αγαπημένη του αδελφή.
Μια νεορεαλιστική ματιά με προσέγγιση σκηνοθετική μαγική. Γιάννης Καραμπίτσος [4/5]
