του Ηλία Μαστροπαύλου
“Δείπνο ηλιθίων” του Francis Vebèr από το θεατρικό εργαστήρι Κάσου Γιάννης Μαρίνος.
Ένα ακόμη Αυγουστιάτικο θεατρικό ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Αυτό που εν τέλει μένει,όπως άλλωστε και στη ζωή, είναι οι στιγμές. Θεατρικές στιγμές πού την ίδια ώρα που γεννιούνται στην σκηνή, σβήνουν και χάνονται στον χρόνο. Σαν τις πυγολαμπίδες.
Το παρήγορο είναι ότι μένουν στη μνήμη των θεατών. Εξάλλου αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου ως ζωντανή τέχνη, και για αυτό συγκινεί.
Ευχαριστώ από καρδιάς τον Βασίλη,τον Νίκο και όλα τα παιδιά για αυτή την θεατρική περιπέτεια . Βέβαια και την Φούλα στο υποβολείο. Ζήλεψα κάτι. Την αγάπη τους για το θέατρο. Λαϊκό θέατρο από παιδιά ταλαντούχα της καθημερινής βιοπάλης στο νησί μας,πού δεν διστάζουν να εκτεθούν στη σκηνή με αξιοπρέπεια. Αυτό ο θεατής το εκτιμά και το στηρίζει. Πολλά εύγε σε όλα τα παιδιά.
Φώτο: Άννα Μαγιορκίνου