του Μανώλη Δημελλά
Πες πως τους φαινόταν κομμάτι μικρό, πες ότι ήταν άβολο κι όταν είχε θάλασσα από το κατάστρωμα έμοιαζε να μπορείς να τη χαϊδέψεις, άσε που ήρθε μετά το ΦΙΛΙΠΠΟΣ και το ΕΣΠΕΡΟΣ και στους ταξιδιώτες της Κασοκαρπαθίας τους φάνηκε πως κακόπεφταν!
Λίγο πριν το ΔΕΣΠΟΙΝΑ ξεκινήσει τα δρομολόγια στην άγονη γραμμή, δηλαδή κάπου μέσα στο 1967, στην παροικία των Καρπάθιων είχε ανάψει κουβέντα για την ανάγκη αγοράς ενός πλοίου. Όμως όταν έβαλαν κάτω τα οικονομικά βρέθηκαν πιο ψύχραιμες φωνές κι άφησαν στην άκρη τα όνειρα για την αγορά του πλωτού μέσου. Και στα ξαφνικά φάνηκε στα Πηγάδια το μικρούτσικο ΔΕΣΠΟΙΝΑ που δεν ήθελε τίποτα σπουδαίες μανούβρες, οι έμπειροι καπεταναίοι του το πήγαιναν με κλειστά μάτια.
Το πλοίο ναυπηγήθηκε στην Αμερική το 1943 από τα ναυπηγεία Pullman Co για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού της Αμερικής, ως συνοδευτικό νηοπομπών.
Το Γενάρη του 1944 δανείστηκε στη Μεγάλη Βρετανία, με το όνομα KILMORE. Το 1946 γύρισε στο Αμερικάνικο Ναυτικό και την επόμενη χρονιά αγοράστηκε από το Ελληνικό δημόσιο. Το 1949, σε πλειστηριασμό του ΟΔΙΣΥ, αγοράστηκε από την ακτοπλοϊκή εταιρεία των αδελφών Φουστάνου, οι οποίοι ανέθεσαν την μετασκευή του στο ναυπηγικό γραφείο Πετρούτση-Παπαδόπουλου. Νηολόγιο Πειραιώς 1146. Φορούσε δύο μηχανές ντήζελ General Motors 12-567A, 900 bhp (671 kW) η κάθε μία που είχαν αναπτυχτεί για τρένα κι αφού ήταν δοκιμασμένες χρησιμοποιήθηκαν σε βοηθητικά πολεμικά πλοία τον καιρό του πολέμου. Ως πολεμικό ανέπτυσσε μέγιστη ταχύτητα 15 κόμβων στις 744 στροφές το λεπτό και ήταν από τα γρήγορα πλοία της άγονης γραμμής.
Το ΔΕΣΠΟΙΝΑ ήταν μόλις 59 μέτρα, μέγιστο πλάτος 10,06 μέτρα, βύθισμα 3,10 μέτρα, κόροι ολικής χωρητικότητας 1010. Ήταν λευκό, με μπλε ταινία στη κίτρινη τσιμινιέρα του.
Για πολλά χρόνια πλοίαρχος ήταν ο καπετάν Μπέης κι αργότερα ο καπετάν Καρμανιόλας. Ο τελευταίος είχε πάντα μαζί του μια μαϊμού που ανέβαινε στη σκεπή της τιμονιέρας και αγνάντευε το πέλαγος.
Οι Καρπάθιοι γκρίνιαζαν και κάθε τόσο έστελναν επιστολές στις εφημερίδες που ζητούσαν ένα πιο μεγάλο, ένα πιο σταθερό πλοίο, έγραφαν για ταξίδι ταλαιπωρίας και πως δεν άντεχαν το δρομολόγιο.
Κάθε ταξίδι και μια περιπέτεια κι αν ήσουν αμάθητος ή ακόμη χειρότερα, αν φοβόσουν και τρόμαζες με τη θάλασσα, τότε μια εμπειρία πάνω στο κατάστρωμα ήταν αρκετή για να σφηνωθεί στη μνήμη σου.
Αρχές του 1969 το ΔΕΣΠΟΙΝΑ πέρασε στα χέρια του Γεώργιου Κουσουνιάδη. Το ΔΕΣΠΟΙΝΑ βγήκε από το νερό, έγιναν μετασκευές, βάφτηκε μπλε και άλλαξε όνομα. Τότε έγινε ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ.
Λίγες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά του 1971, σε ένα δρομολόγιο στην άγονη της Κασοκαρπαθίας το ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑ ήταν μεσοπέλαγα όταν παρουσίασε πρόβλημα στις μηχανές και οι σειρήνες αναστάτωσαν τους λιγοστούς ταξιδιώτες. Το πρόβλημα λύθηκε στα γρήγορα αλλά οι σειρήνες μάλλον δεν έφυγαν από τη μνήμη των επιβατών!
Έμεινε δρομολογημένο στην ακτοπλοΐα μέχρι τον Μάρτιο του 1974.
Το κατάστρωμα του ΔΕΣΠΟΙΝΑ έμεινε να στοιχειώνει το λεύκωμα του ερασιτέχνη φωτογράφου Robert McCabe τα «χρόνια της Αθωότητας». Όπως αναφέρει ο δημιουργός των φωτογραφιών «Ήταν χρόνια μαγευτικά», γράφει, «για όποιον είχε την τύχη να ταξιδέψει στην Ελλάδα. Οι ξένοι ήταν λίγοι και γίνονταν δεκτοί με μια καλοσύνη και μια θερμή φιλοξενία που άφησαν βαθιές κι αξέχαστες εντυπώσεις».
Παρά τις δυσκολίες οι άνθρωποι, τα νησιά ακόμη και τα βαπόρια, όλοι γκρίνιαζαν και παραπονιόντουσαν λιγότερο. Μα τότε δεν υπήρχαν περιθώρια για πιο ψηλά πετάγματα, η επιβίωση ήταν εκείνη που οδηγούσε κάθε βήμα, μέσα ή έξω από τη θάλασσα. Σήμερα βλέπουμε, ζηλεύουμε, θέλουμε όλο και περισσότερα! Κι όμως όταν βλέπουμε μια εικόνα του ΔΕΣΠΟΙΝΑ μας πιάνει μια παράξενη εντελώς άγνωστη γλυκιά νοσταλγία!
