Δύο μέρες μετά τη γιορτή του και με συνοδό το περίφημο όραμα που ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε το 312 μχ σύμφωνα με το οποίο ακτίνες φωτός σχημάτιζαν στον ουρανό ένα σταυρικό σύμπλεγμα με τη φράση ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ξεχύθηκε ο Σμηναγός Κώστας Ηλιάκης στον καταγάλανο ουρανό της Καρπάθου για να υπερασπίσει το γαλάζιο της σημαίας μας, τον ουρανό και τη θάλασσα μας.
Τα τουρκικά αεροπλάνα δυστυχώς δεν τήρησαν τους κανονισμούς της αναχαίτισης και ένα απο αυτά, ύπουλα, χτύπησε το αεροπλάνο του Κώστα Ηλιάκη επιφέροντας θανατηφόρο πλήγμα στον ίδιο. Με την ξαφνική βουτιά ένωσε τον ουρανό με τη θάλασσα, τα αγαπημένα του στοιχεία και έγινε ένα μ’ αυτά.
Η θάλασσα της Καρπάθου σκίστηκε, άνοιξε την αγκαλιά της και σφιχταγκάλιασε τον ήρωα της.
Ο Κώστας Ηλιάκης έδωσε τη δική του μάχη για την υπεράσπιση της πατρίδας μας και βγήκε νικητής γιατί οι ήρωες είναι πάντα οι νικητές. Και επιβεβαίωσε ότι η λεβεντογέννα μάνα συνεχίζει να γεννάει την περήφανη Κρητική παλληκαριά.
Η θυσία για την πατρίδα, αυτή η υψηλή αίσθηση του καθήκοντος, είναι η πρώτη ύλη από την οποία είναι φτιαγμένοι οι ήρωες.
Και αυτή η πρώτη ύλη είναι η μαγιά που διαμορφώνει την εθνική μας συνείδηση. “…διαβάτη μη κλάψεις γιατί αυτή η γη ήρωες βγάζει πάντα” γράφει στο μνημείο για τον Κώστα Ηλιάκη που βρίσκεται στην Κάρπαθο. Τρία πράγματα σε αγκαλιάζουν όταν πλησιάζεις με αεροπλάνο την Κάρπαθο.
Το γαλάζιο της θάλασσας το μπλε του ουρανού και η τελευταία ανάσα του σύγχρονου ήρωα Κώστα Ηλιάκη.
Μια ανάσα που νιώθεις ότι βγαίνει από ένα χαμόγελο με σφιγμένα τα δόντια της περηφάνιας και αποφασιστικότητας. Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη με αυτά που ο Κώστας μας έδωσε και μας άφησε, αλλά και με αυτά που η δική μας καρδιά και η ψυχή επιβάλλει να δικαιώσουμε.
Αν δε ζήσει κανείς αυτή την αίσθηση δεν θα μπορέσει να την καταλάβει. Νιώθεις ότι η ατμόσφαιρα είναι πλημμυρισμένη από μια ευωδία παλικαριάς, ένα άρωμα περηφάνιας, ένα χαμόγελο ικανοποίησης και ευθύνης.
Αλλά και όταν κατεβαίνεις την κατηφορίτσα να φτάσεις στο μνημείο νιώθεις τα πόδια σου να μη σε κρατάνε από το μεγάλο βάρος της θυσίας, της ευθύνης. Και όταν σταθείς μπροστά στο μνημείο και το κοιτάξεις θα αντικρίσεις μέσα από τα δύο αεροπλάνα που βρίσκονται στην κορυφή, τα αετίσια μάτια του Σμηναγού ήρωα. Σου σηκώνουν ψηλά το κεφάλι, σου φουσκώνουν τα πνευμόνια, σου γεμίζουν την καρδιά με περηφάνια και την ψυχή σου με ανάταση, γιατί νιώθεις ότι μέσα από αυτά τα δύο αεροπλάνα θα συναντήσεις την Ουράνια θυσία. Και όταν στο τέλος της τελετής νιώσεις το αργό, βουβό, πένθιμο πέταγμα με σβησμένες μηχανές του αεροπλάνου που αποδίδει τιμή στον Κώστα Ηλιάκη νιώθεις βαθιά μέσα σου μια θανάσιμη σιωπή που δε μοιάζει με καμία άλλη.
Αυτή έχει βαθύ περιεχόμενο, έντονα μηνύματα,…. πόσο περίεργη πραγματικά δυνατή φωνή είναι αυτή.
Σε σκεπάζει μια βουβή σιωπή πλημμυρισμένη όμως με έντονα συναισθήματα ευθύνης, σεβασμού και παραδείγματος. Νιώθεις έντονα αυτό το “με μόχθους επιτυγχάνεται η αρετή“ που κοσμεί το θυρεό της 115ης πτέρυγας μάχης, της αγαπημένης του Σμηναγού Κώστα Ηλιάκη. Και εκεί, τότε, έτσι, σου δημιουργείται το μεγάλο ερωτηματικό.
Είμαστε ικανοί εμείς να σηκώσουμε το βάρος της θυσίας του Κώστα Ηλιάκη;
Μπορούμε σήμερα να τιμήσουμε και να επαναλάβουμε αν χρειαστεί την πράξη του;
Είναι το υψηλό μέτρο στις σκέψεις και στις πράξεις, μας στον αγώνα για την αξιοπρέπεια, στη διατήρηση της ηρωϊκής κληρονομιάς των υπερασπιστών της Πατρίδας μας;
Δημήτρης Γάκης
πρώην Βουλευτής Δωδεκανήσου του ΣυΡιζΑ
