Εις’μνημην του πολυ αγαπημενου μας αδελφου Μιμη Γκατουλη,
Γιατί το νιώθουν οι ψυχές που αιώνια Κοιμόνται, ότι
τις μνημονεύουνε και πάντα τις θυμούνται.
Ο νους μου ειν’ αδύνατο για να το Συνηθίσει,
που μαθημένος ήτανε να σου τηλεφωνήσει.
Δύο χρόνια ε περάσανε δεν το πιστεύω ακόμα,
θαρρώ πως ζεις κ’όλο ξεχνώ πως είσαι μες το χώμα.
Στιγμές μαζί σου νοσταλγώ κ’ο νους με πέρνει πίσω,
πονώ αδελφέ μου που δεν ζεις πως να το Συνηθίσω;;
Ψέματα λέω της καρδιάς να μην Παραπονιέται,
μα ο νους μ’ανάβει τη φωτιά γιατί κι αυτός ξεχνιέται.
Ο χρόνος γίνεται γιατρός τον πόνο Μαλακώνει,
μα η μοναξιά μου δίχως σου βουνό και με πλακώνει.
Μία ζωή ολόκληρη ήσουν το στήριγμα μου,
δάσκαλος συμβουλάτορας και φως στα όνειρά μου.
Έφυγες και άφησες κενό Κι όλο πονεί η καρδιά μου,
Ήσουν χαρά στο σπίτι μου στα εγγόνια και παιδιά μου.
Να συνηθίσω προσπαθώ πως δίχως σου θα ζήσω,
και την μορφή σου Μιμη μας να μην την λησμονήσω.
Να είναι η ψυχή σου ζωντανή και να έρχεται κοντά μου,
για να πιστεύω ότι ζεις Έστω στα όνειρά μου.
Ναν αιωνία η μνήμη σου ν’αν κ’ο Χριστος μαζι σου,
στις Ομορφότερες γωνιές Μιμή του Παραδείσου.
Κι ύστερα πάλι σαν σκεφτώ και λέω το όνομά σου,
χαίρομαι π’ουνε ο μπαμπάς και η μαμά κοντά σου.!
Καλό παράδεισο Αγαπημένε μου αδελφέ Μιμη. αιωνία η μνήμη σου.R I P
15.6.2023
Καρπαθιακά Νέα
