γράφει ο Αριστείδης Μιαούλης
Το άθροισμα ζωής που τα τεφτέρια της μοίρας ανελέητα γεμίζουν, δεν έχει να κάνει μοναχά με τις ρυτίδες του προσώπου. Πολυεστιακός ο φακός που πρέπει να το οπτικοποιήσει. Και μόνο με έναν τέτοιο φακό θα μπορούσαμε να σκοπεύσουμε πλάγια στη ζωή της Βιργινίας Φραγκούλη από την πανέμορφη Κάσο, που έκλεισε χθες τα μάτια της δύο χρόνια μόλις πριν πιάσει τα 100.
Διάχυτες στην ατμόσφαιρα ” μακάρι να πάρουμε τα χρόνια και τα λογικά της”. Ήταν η μεγαλύτερη σε ηλικία Κασιώτισσα, πηγή μόνιμη συμβουλών και υπομονής. Γεννήθηκε στην πόλη Μπέϊρα της Μοζαμβίκης ( λίγα χρόνια νωρίτερα είχε γεννηθεί εκεί ο ποιητής μας Δημήτριος Ι. Αντωνίου).
Η οικογένειά της ανήκε στους Μπεριανούς Κασιώτες, όπως τους αποκαλεί εύστοχα ο Δήμαρχος της Κάσου Μιχάλης Ερωτόκριτος, προλογίζοντας ένα σχετικό βιβλίο. Η Βιργινία ήταν κόρη του Γιώργου Φραγκούλη και της Χιώτισσας Ευαγγελίας Πατσουρενιού.
Ο Γ. Φραγκούλης υπήρξε δεινός κυνηγός εκεί στης Αφρικής τα μέρη και όταν η Βιργινία μεγάλωσε πήρε την οικογένειά του και επέστρεψε στο χωριό του το Αρβανιτοχώρι της Κάσου δημιουργώντας το φημισμένο αμπέλι του στις Κινομαλιές.
Η Βιργινία εργάστηκε ως τη συνταξιοδότησή της στον ΟΤΕ του νησιού. Τη γνώρισα στις αρχές του 1983 όταν πρωτοπήγα στην Κάσο και πολύ γρήγορα αντιλήφθηκα ότι πρόκειται για έναν ξεχωριστό άνθρωπο που απέπνεε μεγαλείο και αρχοντιά.
Δεν παντρεύτηκε όμως! Τον μέτριο, ζυγισμένο ακριβώς στη ζάχαρη καφέ απολάμβανε πάντα κοντά στον αγαπημένο της Νίκο Μαγιορκίνο, που πλέον ήταν παιδί της, την Πατινιά γυναίκα του Αγγελικούλα και αργότερα με την κόρη τους, που πήρε και το όνομά της, Βιργινία, το Φραγκίσκο και την αρτιγέννητη μικρούλα τους τελευταία.
Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα αλλά θα το τολμήσω να φέρω στο νου μου τον Άλκη Αλκαίο και τον στίχο του «Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη». Γιατί, όπως μου μεταφέρουν από την Κάσο, κάπως έτσι με τα αγαπημένα της Slim Καρέλια μας αποχαιρέτησε. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και το συναίσθημα πλεονάζον.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μας «Νία» Κασσιώτισσα.
