Κι όμως η Κάρπαθος τα τελευταία 21 χρόνια εντελώς αθόρυβα τιμά τον Μίκη Θεοδωράκη! Αιτία για αυτή την ιδιαίτερη σχέση του νησιού είναι ο ευαίσθητος και συνάμα πολύπλευρος καλλιτέχνης, στα ερεθίσματα της εποχής, Γιάννης Χατζηβασίλης.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που είχε την επιθυμία να συναντήσει τον Μίκη Θεοδωράκη, να του μιλήσει, να τον ευχαριστήσει, για την πηγαία έμπνευση που του προσφέρει και να του μιλήσει για το συντριβάνι του Διαφανίου, ένα κόσμημα για την Κάρπαθο, που μια γωνιά του είναι αφιερωμένη σε κείνον!
«Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα μετρώ τους χτύπους το αίμα μετρώ πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ‘μαστε παρέα τακ τακ εσύ τακ τακ εγ Που πάει να πει σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή βαστάω γερά, κρατάω καλά».
Αυτός ο στίχος είναι πάνω στη δέκατη έκτη ενότητα, της πορείας της ελληνικής γλώσσας μέσα στους αιώνες, βρίσκεται χαραγμένος στο σιντριβάνι, στο Διαφάνι Καρπάθου. Γραμμένος για έναν πολύ σπουδαίο Καρπάθιο, τον Ολυμπίτικης και Μενετιάτικης Καταγωγής, αείμνηστο Αντρέα Λεντάκη.
Συγκινημένος από το θάνατο του Μίκη, ο Γιάννης Χατζηβασίλης μας είπε:
“Το έργο , στο σιντριβάνι, το φιλοτεχνήσαμε με τον πατέρα μου και τα αδέρφια μου, Αντώνη και Μανώλη, το 2000. Θεωρήσαμε σωστό, πάνω στα 16 πλακάκια της πορείας της ελληνικής γλώσσας στους αιώνες, να έχουμε ένα το οποίο να είναι αφιερωμένο στο Μίκη Θεοδωράκη. Στον άνθρωπο, που με τον μουσική του, κατόρθωσε να περάσει τη ποίηση των μεγάλων μας ποιητών, στο πεζοδρόμιο στις πλατείες, να γίνει βίωμα του λαού. Εδώ λοιπόν, στο Διαφάνι Καρπάθου, αθόρυβα, τιμήσαμε και καθημερινά τιμούμε τον Μίκη Θεοδωράκη, σε ανύπαρκτο κι ανύποπτο χρονικό διάστημα. Από το 2000, δηλαδή πριν 21 χρόνια, είναι στη σκέψη μου και με οδηγεί.
Ο Μίκης έφυγε από κοντά μας σωματικά, γιατί πνευματικά και με το έργο του θα είναι για πάντα ολοζώντανος. Αιώνια του η μνήμη. Τον ευχαριστώ για όλα όσα μου πρόσφερε με το έργο του που για μένα είναι ανεκτίμητα.”
