“‘Επεσες; και πάλι να σηκωθείς” επιμένει αυτός ο Καρπάθιος Άγιος που σήμερα εορτάζει!
Το απόσπασμα αναφέρεται στη «Φιλοκαλία», το βιβλίο-συλλογή κειμένων Αγίων και σοφών της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο οποίο περιέχονται δύο λόγοι του Αγίου Ιωάννου του Καρπάθιου.
Ο πρώτος επιγράφεται «100 παρηγορητικά κεφάλαια προς τούς μοναχούς τής Ινδίας» και ο δεύτερος «Λόγος Ασκητικός και παρηγορητικός, συμπληρωματικός των εκατό κεφαλαίων». Ο Άγιος αυτός σύμφωνα με την μοναδική πηγή μας, τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μέγα Φώτιο, είναιένας από τους παλαιούς πατέρες της Ερήμου, ασκητής και δάσκαλος του μοναχικού βίου.
Έζησε τον 7ο αιώνα και πιθανόν να πρόκειται για τον μετέπειτα επίσκοπο Καρπάθου.Το 1985 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρπάθου και Κάσου, κ. Αμβρόσιος, με ενέργειές του, ζήτησε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο την κατάταξη του Αγίου στο επίσημο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, συντάχθηκε η ακολουθία του Αγίου και ορίσθηκε να εορτάζεται η μνήμη του στις 25 Αυγούστου.
Ο Άγιος Ιωάννης μάλλον έζησε στη Κάρπαθο, υποθέτουμε κάπου στον 5ο με 7ο αιώνα, μεταξύ πολλών άλλων έγραψε κάτι, που σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να γίνεται οδηγός μας:«’Όσες φορές τύχει να πέσεις, τόσες φορές να σηκωθείς».
Στους παθιασμένους και μη αθλητές, ειδικά στους ποδηλάτες, η πτώση είναι γνωστή ιστορία, ακόμη κι αν δεν έχει συμβεί, μόνο στην ιδέα της και τρομάζεις, σφίγγεσαι, ούτε που θέλεις τέτοιες σκέψεις. Όμως…κι αν συμβεί;
Δεν αναφέρομαι στη σωματική πτώση, αν μάλιστα το χτύπημα δεν είναι σοβαρό και μοιάζει με μικρούτσικο παράσημο, θα βρεθεί μια γρήγορη δικαίωση, μέσα από δικαιολογίες και αόριστα ξόρκια.
Υπάρχει εκείνη η άγρια ψυχολογική πτώση, που είναι τρις χειρότερη, αφού κάνει τους νευρώνες του μυαλού να μοιάζουν με πλοκάμια ψόφιων χταποδιών.
Όσο πιο γρήγορα λοιπόν, βρεις τα κουράγια, και καταφέρεις να σηκωθείς, τόσο πιο εύκολα καταφέρνεις να ξαναπιάσεις το τιμόνι και να «πεταλάρεις» μέσα στη ζωή.
Όσο καθυστερείς σκουριάζεις, και μοιάζεις με εκείνα τα άχαρα παλιομοδίτικα κουκλάκια, που κουνούν μόνο το κεφάλι τους, ενώ το σώμα στέκει κολλημένο, γεμίζει σκόνη και ξεφτάει μάλλον από τη ντροπή.
Το μυστικό κρύβεται ανάμεσα στις δυο ακραίες καταστάσεις, εκείνη που άξαφνα τρως τα μούτα σου και βρίσκεσαι φαρδύς-πλατύς στα πατώματα, και την επόμενη, που καταφέρνεις να καβαλήσεις ξανά τη σέλα, και να καρφώσεις τα πόδια στα πετάλια.
Αν ετούτη η πράξη δεν γίνεται με συνείδηση, έτσι ώστε να ξεκαθαρίσει με ωριμότητα το λάθος, τότε δεν θα αργήσει η επόμενη τούμπα.
Αυτά είναι κανόνες για τα ποδήλατα, μα και τις όποιες διαδρομές ισορροπίας μέσα στη ζωή.
Ας πάρουμε λίγο θάρρος και δύναμη από τη διδασκαλία του κι ας ενισχύει κι ο Άγιος τον κάθε έναν από εμάς στον πνευματικό μας αγώνα.
Μανώλης Δημελλάς www.karpathiakanea.gr
