ΜΗΝΑΣ ΑΛ. ΑΛΕΞΙΑΔΗΣ
Μενετές Καρπάθου, 24 Αυγούστου 2022
Αγαπητέ μου εξάδελφε Γιώργο, πολύτιμε φίλε,
Πράγματι, «φοβερώτατον τό τοῦ θανάτου μυστήριον…», όπως ακούσαμε πριν από λίγο από το ιδιόμελο του υμνωδού Ιωάννη Μοναχού του Δαμασκηνού στη Νεκρώσιμη Ακολουθία. Η ψυχή χωρίζεται απότομα από το σώμα, λέει ο υμνωδός, χάνεται η αρμονία και ο τόσο φυσικός δεσμός της συνύπαρξής τους κόβεται με τη θέληση του Θεού.
Αυτό το φοβερό μυστήριο του θανάτου μετέφεραν, όπως γίνεται πάντοτε, οι βροντερές καμπάνες της Μεγαλόχαρης, στο σημερινό πρωινό, παραμονή του Αγίου Ιωάννου του Καρπαθίου. Και το θλιβερό μήνυμα ήταν ο χαμός σου, αγαπητέ Γιώργο, που ήσουν ο άνθρωπος με τη μεγαλόπρεπη εσωτερική αρχοντιά, σπάνιο φαινόμενο στην υλιστική εποχή μας.
Οι Μενετές, η γενέτειρά σου, πενθούν σήμερα τον χαμό σου. Διήνυσες μια μακρά ζωή εδώ, στον Πειραιά και στο εξωτερικό και δημιούργησες την εκλεκτή οικογένειά σου, μια οικογένεια γεμάτη ανθρωπιά. Τα τελευταία δύσκολα χρόνια της ζωής σου ήταν πάντοτε δίπλα σου η ηρωίδα σύζυγός σου Καλλιοπίτσα, τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά σου. Είχες την αγάπη όλων. Και αυτή η αγάπη, σου έδινε ζωή, σου έδινε γαλήνη και μεγάλη χαρά, που την ένιωθα κάθε φορά, που ερχόμουν να σε δω.
Φεύγεις, αγαπητέ Γιώργο, για το μεγάλο ταξίδι, τούτη τη χρονιάρα μέρα και είναι εδώ όλοι οι δικοί σου άνθρωποι, χωριανοί και συμπατριώτες σου. Όμως, πέρα από την οικογένειά σου, το έργο που δημιούργησες δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Δεν έχω τον χρόνο να αναφερθώ σε όλα τα δημιουργήματά σου. Θα πω μόνο ότι το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο του χωριού σου είναι ένα από τα μεγάλα έργα σου. Έτρεχες σε όλα τα Μετόχια των Μενετών, για να συγκεντρώνεις καθετί που έπρεπε να έχει το Μουσείο. Γι’ αυτό σε τίμησε η Κοινότητα Μενετών με ειδική πλακέτα τον Φεβρουάριο του 2012, αλλά και, με εισήγησή μου, το Σπουδαστήριο Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, την ίδια περίοδο, με Τιμητικό Δίπλωμα Περγαμηνής.
Ήσουν από τους ιδρυτές του Εκπολιτιστικού Ομίλου Μενετών «Η Πρόοδος» και ένας από τους στυλοβάτες της Επιτροπής της μικρής Εκκλησίας του Χριστού και της κοινωνικής ανάδειξης του πανηγυριού κάθε καλοκαίρι, στις 6 Αυγούστου. Αλλά και το πνευματικό σου έργο θα μείνει κληρονομιά στις νεώτερες γενιές. Είχες μια από τις καλύτερες βιβλιοθήκες με Καρπαθιακά έργα, παλαιά και δυσεύρετα σήμερα. Τα βιβλία αυτά ήταν το καμάρι σου. Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω ότι εσύ μου μίλησες πρώτος για τον λαϊκό ποιητή των Μενετών Ηλία Δρόσο και μου έδωσες και ένα αντίγραφο από τη φυλλάδα, που εκδόθηκε το 1891, και περιελάμβανε, σε ομοιοκατάληκτα δίστιχα, την ιστορία της άδικης φυλάκισης του αγωνιστή Ιωάννη Μελασιανού στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Αργότερα, με τον αείμνηστο φίλο Ηλία Ν. Χαλκιά, τον συνεργάτη σου, ξανατυπώσατε τη φυλλάδα αυτή, για να τη διαβάσουν και οι νεώτεροι.
«Δεν ζει ο άνθρωπος, ζει το έργο του», είπε κάποτε ο μεγάλος Ιωάννης Καποδίστριας. Και το δικό σου έργο θα ζει, αγαπητέ μου Γιώργο. «Οὔ τοι λείψανα τῶν ἀγαθῶν ἀφαιρεῖται χρόνος. ἡ δ’ ἀρετὴ καὶ θανοῦσι λάμπει», διακήρυξε αρχαίος συγγραφέας. (Των καλών δηλαδή, δεν σβήνει τα χνάρια ο καιρός. Και να πεθάνουν, λάμπει η αρετή τους).
Και εγώ, αγαπητέ Γιώργο, σε αποχαιρετώ τούτην την ύστατη ώρα με τα λόγια του μεγάλου Ρώσου λογοτέχνη Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι: «Κανένας πόνος στη ζωή δεν είναι τόσο μεγάλος, που να μπορεί να συγκριθεί με τον θάνατο. Είναι ο αιώνιος ανταγωνιστής της».
Καλό σου ταξίδι, Γιώργο, στα «άνω βασίλεια». “Tempus fugit, memoriam audet”, έλεγαν οι Λατίνοι. Δηλαδή, ο χρόνος περνά, χάνεται, η μνήμη μένει. Και εμείς οι ζώντες θα έχουμε πάντοτε τη μορφή και το έργο σου στη Μνήμη μας.
Μ. Α. Α.
