γράφει η Φωτεινή Θεοχαρίδη
Ένα πρωινό όπου ο ήλιος έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο παραθαλάσσιο χωριό, και πρινακόμα ξυπνήσουν όλα τα μέλη της οικογένειας , η μικρή Φωτεινούλα, περπάτησε αθόρυβα
σαν γατούλα που βιαζόταν να χορτάσει παιχνίδι, φόρεσε το μαγιό της και αγκαλιά με τη κουλούρα της κατέβηκε την κατηφόρα , χαρωπή και κεφάτη , για να κάνει το πρώτο της μπάνιο στην ήρεμη θάλασσα που απλωνόταν μπροστά της…
Θυμάται τον εαυτό της χρόνια μετά , να κρατάει με περηφάνια την άσπρη – ροζ κουλούρα της στο λιλιπούτειο κορμάκι της – που όλα τα παιδιά φέρουν για να κολυμπούν ακίνδυνα και προπάντων με ασφάλεια- να μπαίνει στο νερό που πια ο ήλιος αντιφέγγιζε πάνω του..
Εκεί , όμως που χαιρόταν το θαλασσινό παιχνίδι , η μικρή και “άφοβη κολυμβήτρια” , χωρίς καν να έχει αντιληφθεί τον κίνδυνο , κόντευε να στρίψει από το λιμανάκι ..δεν ήθελε και πολύ άλλωστε..
Σε λίγο , ακούει κάποιον να την φωνάζει με το όνομα της
” Φωτεινή ” “Φωτεινή” ,
θεωρώντας ότι το κορΙτσάκι που βρισκόταν εκείνη την στιγμή σε κίνδυνο ήταν η συνομήλικη και συνονόματη κόρη του..
Η Φωτεινή σήκωσε τα χεράκια της σαν σε χαιρετισμό..Πρέπει ήδη να είχε καταλάβει ότι τα πράγματα ήταν ζόρικα…
Κοιτούσε το βραχώδες λιμάνι και κάτω από τα πόδια της έβλεπε μαυριδερά άγνωστα για εκείνην όντα . Φύκια ήταν ..όμως το παιδικό μυαλό μόνο τρομακτικά τέρατα μπορούσε να δει και όντα γλοιώδη και φοβερά .. Άκουγε και τα κύματα να χτυπούν με λύσσα πάνω στα βράχια ..Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μερικά λεπτά , αλλά ήταν αρκετά για να φοβίσουν το μικρό κορίτσι…
Λίγο μετά ο κυρ Μανώλης – καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται – βούτηξε στο νερό να γλυτώσει το μικρό κορίτσι από τα αχανή βάθη της θάλασσας ..
Εν κατακλείδι , Θα έλεγε κανείς σήμερα , με την μοντέρνα ορολογία πια, ότι ήταν τέτοιο το timing – με το πέρασμα του κυρ Μανώλη εκείνη την στιγμή από την πέρα γειτονιά στο ψαροχώρι , την έντονη παρατηρητικότητα του ώστε να δει στο βάθος ένα παιδάκι σε κίνδυνο, που για ελάχιστα δευτερόλεπτα νόμιζε ότι ήταν η κόρη του , να είναι σωτήριο για την Φωτεινούλα και τη ζωή της..
Η άλλοτε μικρή Φωτεινη χρόνια μετά , όποτε φέρνει στο μυαλό της την ιστορία συγκινείται ..και ευγνωμονεί τον Κύριο Μανώλη , που με την καλή του αυτή πράξη , την έσωσε από βέβαιο θάνατο..
Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή,
Τα ονόματα αληθινά και το ψαροχώρι είναι το Φοινίκι της Καρπάθου. Φωτεινή Θεοχαρίδη
