γράφει ο Νικόλας Γαβαλάς
Κοιτάζοντας την φωτογραφία, θα μπορούσα να ξεκινήσω με το γνωστό-«Μια φορά και ένα καιρό…..» αλλά είπα να αποφύγω το ‘κλισέ’ και απλώς να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου.
Η εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεται ως εποχή της πληροφόρησης—και ενημερωνόμαστε από διαφορές πηγές. Αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να μάθουμε πόσο πουλάνε βελόνες σε χωριό του Θιβέτ! Τα κινητά μας δίνουν την δυνατότητα να επικοινωνούμε όπου θέλουμε, όποτε θέλουμε. Όμως επικοινωνούμε; Τα πάντα άλλαξαν στις ανθρώπινες σχέσεις. και εμείς κάποιας ηλικίας, βλέπουμε και βιώνουμε το γεγονός ότι τίποτα δεν έχει μείνει όπως ήταν. Δεν φταίει η οικονομική κρίση, ούτε ο κορονοίός. Το ακριβώς τι φταίει σηκώνει μεγάλη κουβέντα.
Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι η αλλαγή. Εγώ όμως πάντα ήλπιζα ότι τουλάχιστον η Ελλάδα, και ειδικότερα το νησί μας το χωριό μας δεν θα άλλαζε. Έλεγα, ε, θα μπουν οι υπολογιστές στα μαγαζιά στα σπίτια, και τι έγινε; Νόμιζα ότι οι ανθρώπινες σχέσεις μας, η αίσθηση κοινότητας, της οικογένειας, της μιάς χούφτας ανθρώπων θα παρέμενε. Οι παραδόσεις μας, η ταυτότητα μας—όλα χάθηκαν και μάλιστα, πολύ γρήγορα —πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας σαν καπνός—και εγώ έτρεξα να απλώσω γρήγορα το χέρι μου να τα σώσω–να τα αρπάξω– αλλά δεν πρόλαβα και τα πήρε ο χρόνος.
Η γενιά η δική μου και οι μεγαλύτερες, γευτήκαμε από τα τόσα ωραία ανθρώπινα βιώματα της πλέον περασμένης εποχής. Λυπάμαι όμως τα παιδιά μας!. Εγώ έχω τόσες αναμνήσεις που μπορούν να με κρατήσουν για την υπόλοιπη μου ζωή. Σκέπτομαι και θυμάμαι ανθρώπους, ήχους, μυρωδιές και περιστάσεις, και ακόμη γελώ και κλαίω! Τα παιδιά μας όμως δεν πρόλαβαν αυτά τα βιώματα. Που να φανταστώ ότι αυτός ο Δυτικός τρόπος ζωής θα έπεφτε σαν μπόμπα και εδώ στην Νάουσα και ότι θα μας έτρωγε όλους!
Σίγουρα δεν θέλουμε να πλένουμε στο ποτάμι τα ρούχα μας και σίγουρα δεν θέλουμε να κουβαλούμε το με το λαήνι το νερό από τη βρύση—αλλά χάθηκε το μέτρο—πέσαμε με τα μούτρα—πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε κουρεμένοι!
Όσα χάθηκαν δυστυχώς δεν γυρνάνε πίσω. Εννοείτε ότι συνέχεια θα έχουμε καλύτερη τεχνολογία και πιο εξελιγμένα κινητά τηλέφωνα για επικοινωνία, αλλά στην πραγματικότητα επικοινωνούμε; Μήπως χάσαμε και την επικοινωνία που είχαν οι παππούδες και οι γονείς μας στην φωτογραφία. Τρέχουμε σε γιατρούς και ψυχολόγους—αλλά ίσως την καλύτερη θεραπεία την είχαν οι πρόγονοι μας συζητώντας την ζωή στις πεζούλες;
Δυστυχώς, με το πένθιμο χτύπος κάθε καμπάνας, χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας…και μετά– ανοίγουμε τα μάτια μας και διαπιστώνουμε την πραγματικότητα και λέμε όπως έγραφε ο τοπικός ποιητής Φραγκίσκος Λεβέντης—έφυγαν όλα «Σαν ζωγραφιά σαν όνειρο».
–Ν. Μ. Γαβαλάς
