Ο Γιώργος Χατζηδημητρίου γεννήθηκε στις Μενετές Καρπάθου στις 28 Οκτωβρίου 1926. Ήταν γιος του Δημήτρη Γ. Χατζηδημητρίου και της Ευδοξίας Γ. Διακογιάννη-Γεωργιάδη.
Τελείωσε την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στο Δημοτικό Σχολείο Μενετών και εν συνέχεια την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση σε Ιταλικό εσώκλειστο σχολείο στη Ρόδο.
Στο Απελευθερωτικό Κίνημα Καρπάθου της 5ης Οκτωβρίου 1944, διασάλπισε το μήνυμα της ελευθερίας των Επαναστατημένων Καρπαθίων ως έφιππος αγγελιοφόρος. Οι επαναστατικές μνήμες τον ώθησαν να εμπνευστεί την ιδέα και να πρωτοστατήσει στην ανέγερση του Μνημείου των Καρπαθίων Αγωνιστών στον Ανεμόμυλο στις Μενετές.
Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε το πτυχίο του το 1952. Το 1959 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όταν εγκρίθηκε με Άριστα η διπλωματική του διατριβή, με θέμα «ΣΧΕΣΙΣ ΠΝΕΜΟΝΙΚΗΣ ΠΙΕΣΕΩΣ, ΠΝΕΥΜΟΝΙΚΗΣ ΑΓΓΕΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΕΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΟΣ ΕΠΙ ΣΤΕΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΙΤΡΟΕΙΔΟΥΣ».
Ειδικεύθηκε στη παθολογία στην Ελλάδα. Εν συνεχεία, ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών ειδικεύθηκε στην καρδιολογία και πνευμονολογία στο University of London και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (1964), κάνοντας την πρακτική του στο Brompton Hospital του Λονδίνου.
Πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη, ως διακεκριμένος επιστήμονας και Επιμελητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Λαϊκό Νοσοκομείο, υπήρξε το ιατρικό και ηθικό στήριγμα στις δύσκολες στιγμές για όλους τους ασθενείς και όλως ιδιαιτέρως για τους Καρπάθιους, που τον αναζητούσαν για τις γνώσεις του και την προθυμία του: τους συμπαραστεκόταν ακούραστα, ενώ ήταν γνωστή σε όλους η αφιλοκέρδεια του. Αντιμετώπιζε τους ασθενείς του πάντα με προσοχή, αγάπη και ευγένεια.
Παντρεύτηκε την Αφροδίτη Καραϊτιανού και απέκτησε δυο θυγατέρες, την Ευδοξία και την Άννα, δημιουργώντας μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Συνέχισε την αξιόλογη επαγγελματική του καριέρα στο Σικάγο των ΗΠΑ, προσφέροντας με μεγάλη ικανότητα και πολύ αγάπη τις ιατρικές του υπηρεσίες προς τους συνανθρώπους του, τους ομογενείς και τους Καρπάθιους. Ποτέ δεν ξέχασε ότι είναι Έλληνας και Καρπάθιος. Ποτέ δεν δέχθηκε αμοιβή από τους ομογενείς του. Η συλλογική του δράση και η προσφορά του ήταν επίσης αξιόλογη προς την Καρπαθιακή παροικία της Αμερικής. Στο Σικάγο υπηρέτησε ως πρόεδρος της εκεί Ένωσης Καρπαθίων.
Από τότε οραματιζόταν την δημιουργία ενός σύγχρονου και ανεξάρτητου νοσοκομείου στη Κάρπαθο, στελεχωμένου με τις απαραίτητες ιατρικές ειδικότητες ώστε όλοι οι Καρπάθιοι που μένουν μόνιμα εκεί, αλλά και οι επισκέπτες του νησιού, να έχουν μια σωστή περίθαλψη και καλύτερη ποιότητα ζωής. Επιπλέον, τόνιζε ότι η δημιουργία νοσοκομείου είναι αναγκαία για την ανάπτυξη και τον τουρισμό του νησιού.
Παρουσίασε και ανέπτυξε τα ζητήματα της υγείας στη Κάρπαθο στο βιβλίο του «Το Υγειονομικό Πρόβλημα της Καρπάθου» (1976). Το υγειονομικό πρόβλημα της Καρπάθου έγινε το πάθος του και έργο ζωής για εκείνον. Για τον σκοπό αυτό, ίδρυσε και διεύθυνε την Παγκόσμια Οργάνωση «Σύλλογος Φίλων του Υγειονομικού Κέντρου Καρπάθου» στο Σικάγο τον Μάρτιο του 1979.
Ταξίδευε από το Σικάγο στη Νέα Υόρκη, στο Μόντρεαλ, στο Pittsburgh, στο Yorktown και όπου αλλού υπήρχε Καρπαθιακή παροικία για να προκαλέσει το ενδιαφέρον των συμπατριωτών του για τον Υγειονομικό Σταθμό Καρπάθου.
Συγκέντρωσε πολλές χιλιάδες δολάρια και εξόπλισε τον υγειονομικό σταθμό με ιατρικά όργανα και εφόδια. Ο δεύτερος όροφος του Κέντρου Υγείας χτίστηκε με την μεγάλη δωρεά του Νίκου και της Μαρίας Ματθαίου από το Yorktown, Virginia.
Η δράση του συλλόγου συνεχίστηκε και επεκτάθηκε και στην Ελλάδα μετά από την επάνοδο του εκεί το 1981. Με πείσμα, πάθος, υπομονή και επιμονή επισκεπτόταν το Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας διεκδικώντας τη στελέχωση του Κέντρου Υγείας Καρπάθου. Προκηρύχτηκαν θέσεις για επιστημονικό προσωπικό και διορίστηκαν παθολόγος, καρδιολόγος, παιδίατρος, αγροτικός γιατρός και νοσηλευτές. Λόγω του αιφνίδιου θανάτου του, δεν ολοκληρώθηκαν οι προσπάθειες του για διορισμό γυναικολόγου, χειρούργου και ακτινολόγου επί των ημερών του.
Μέχρι τον θάνατο του, στις Μενετές στις 23 Ιουλίου 1998, εργάστηκε με όλες του τις δυνάμεις για την ιατρική μέριμνα των Καρπαθίων. Ακόμα οραματίστηκε τη δημιουργία οίκου ευγηρίας στο νησί. Οι προσδοκίες του φαίνονται να εκπληρώνονται πάνω από 40 χρόνια μετά από τη συγγραφή του βιβλίου του, με την ίδρυση του Γενικού Νοσοκομείου Καρπάθου «Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος».
23.7.2021
Καρπαθιακά Νέα
