του Μανώλη Δημελλά
Ένα πρόσφατο μνημείο, που δημιούργησαν τα αδέλφια Χατζηβασίλη στην Όλυμπο Καρπάθου, βρίσκεται στο επίκεντρο θετικών αλλά κι ορισμένων αρνητικών αντιδράσεων. Μα η τέχνη έτσι κι αλλιώς, εξαιτίας της υποκειμενικής της φύσης, μπορεί να γεννήσει αντιπαραθέσεις και διαφωνίες, που κάποιες φορές οδηγούν ακόμη και σε ανυπόφορες εντάσεις.
Ο Γιάννης Χατζηβασίλης είναι γνωστός όχι μόνο για το αστείρευτο ταλέντο του, μα και για τη μακρόχρονη προσφορά του στην καταγραφή της ιστορίας της Ολύμπου. Πρόκειται για ένας καλλιτέχνη-πατριώτη που ξοδεύει ασύστολα τα χρόνια της ζωής του, εδώ, χρόνο-καιρό δεμένος στον βράχο, με έναν ιερό σκοπό.
Ο Γιάννης έχει αποδείξει ότι είναι ρηξικέλευθος δημιουργός και δε φοβάται να εκτεθεί, αυτή τη φορά η υπόθεση αφορά μια υπαίθρια καλλιτεχνική δημιουργία που βλέπει προς το χωριό. Δυο αρχαίες κολώνες και μια γυναίκα, μια Ολυμπίτισσα, που κουβαλά το παιδί της στην πλάτη της. Αυτή ήταν η πρόταση που ο Γιάννης Χατζηβασίλης προ διμήνου είχε καταθέσει στο τοπικό κοινοτικό συμβούλιο και του είχε δοθεί σχετική θετική άδεια για να προχωρήσει το έργο.
«Το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί», αναφέρει ο Γιάννης Χατζηβασίλης και συνεχίζει:
«Όταν δεν μας φτάνουν οι ζωντανοί, πρέπει να μας ερμηνέψουν οι πεθαμένοι, που είναι Αθάνατοι. Η γυναίκα είναι ταυτισμένη με την παράδοση της Ολύμπου. Κοιτάει το χωριό μας με προβληματισμό, καθώς βλέπει το χρόνο να παρασύρει και να καίει τα πάντα στο πέρασμα του. Όσο για τις δυο κολόνες, μα πρόκειται για τις δυο αρχαίες πόλεις μας, τη Νίσυρο και τη Βρυκούς. Αυτά τα τρία στοιχεία συνθέτουν την μοναδική ιστορία μας».
Στην τέχνη τι είναι χυδαίο και τι δεν είναι; Μήπως προσβάλει το έργο των αδελφών Χατζηβασίλη;
Η υπόθεση του συγκεκριμένου μνημείου αποτελεί τη χρυσή ευκαιρία για να μετρήσουμε τη δυναμική μας ως κοινωνία.
Τι γνωρίζουμε για το παρελθόν μας; Μεταφέραμε τις αξίες των προγόνων μας στα παιδιά μας;
Πόσο γόνιμη είναι η παρουσία μας στον τόπο; Και εντέλει τι αποτύπωμα θα αφήσουμε στην επόμενη γενιά που έρχεται με φόρα κι όπως σε κάθε εποχή αλλάζει τα πάντα;
Οι κολώνες κι Ολυμπίτισσα, με γυρισμένη την πλάτη στον κόσμο, με βλέμμα προς το χωριό της, αποτελεί το τμήμα της Καρπάθου που χάνεται. Αυτό βροντοφωνάζει ο Χατζηβασίλης και αντί για δάκρυα και πεσσιμισμό διαλέγει μια κραυγή. Παντρεύει την μάνα και δυο γυμνές κολώνες.
Ακόμη κι αν δεν μας αρέσει ετούτη η προοπτική, ακόμη κι αν διαλέγουμε να κοιτάξουμε την Κάρπαθο μέσα από τον μαγικό και πάνω από όλα κερδοφόρο καθρέφτη του τουρισμού. Ακόμη κι αν βρε αδερφέ δε συμφωνούμε με την άποψη των δημιουργών. Μπορούμε να λογοκρίνουμε την τέχνη; Η απάντηση είναι μια: Η πρόκληση των αδελφών Χατζηβασίλη ήδη είναι τεράστια και τρέχει μέσα μας!
Αυτή όμως είναι η αλήθεια της τέχνης τους κι εμείς οφείλουμε να ανοίξουμε τις αισθήσεις μας! Ακόμη κι αν δεν μπορούμε να διαβάσουμε το αποτέλεσμα, να αφουγκραστούμε τη σιωπή ετούτης της μάνας γιατί δεν είναι αλλή από τη μάνα Κάρπαθο που χάνεται.
