« Άμμες δε γ΄εσόμεθα πολλώ κάρρονες» (Εμείς , όμως, θα γίνομε καλύτεροι) Πλούταρχος «Λυκούργος»21.
Για το προχώρημα ή την αλλαγή μιας κοινωνίας, ώστε το παραγόμενο προϊόν από τα πρόσωπα, που αποτελούν την δυναμική της, να έχει ποιότητα, μέλλον, αισθητική, ένα συναίσθημα και μια έγνοια, που θ’ αγκαλιάζει όλους τους πολίτες, είναι ιστορικά αναγκαίο να υπάρχει ένας ηγέτης – καθοδηγητής, που η ανιδιοτέλεια, το όραμα και ο αλτρουϊσμός του να είναι τα κυρίαρχα συστατικά στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του.
Η ευγενής άμυλα που υπήρχε στην δωρική Αρχαία Σπάρτη, μεταξύ της παλιάς γενιάς και της νεότερης, ήταν ένας από τους παράγοντες, ( εκτός από το σημαντικό εκείνο «μηδέν άγαν» – καμία υπερβολή, που ήταν χαραγμένο στους τοίχους του Μαντείου των Δελφών), το οποίο οδήγησε τους Σπαρτιάτες σε μια θέση ακμής και ισχύος, γράφοντας Ιστορία.
Ένας άλλος παράγοντας που επηρέαζε άμεσα την διακυβέρνηση της πόλης αυτής ήταν και το ήθος των ιθυνόντων – αρχόντων της. Οι φαυλεπίφαυλοι, με έλλειψη αξιοπρέπειας και ήθους, δεν είχαν θέση ανάμεσα στους άρχοντές της.
Η παιδεία του ηγέτη ήταν ο κινητήριος μοχλός ανάπτυξης του εσωτερικού και εξωτερικού βηματισμού των Σπαρτιατών. Οι παραινέσεις και συμβουλές των ηγητόρων, για να έχουν κύρος, θα έπρεπε να διακατέχονται από ποιότητα και τεκμηρίωση. Ο αλτρουϊσμός τους να είναι καθαρός και διάχυτος, ώστε να είναι οι πρώτοι στην αυτοθυσία και στο καθήκον προς την πατρίδα. ( να μη ξεχνάμε το παράδειγμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες).
Δεν αναφέρομαι στο παράδειγμα της σπαρτιατικής κοινωνίας, που μικρή σχέση έχει με τη σύγχρονη εποχή, μιας απολυταρχικής και μιλιταριστικής κοινωνίας, παρά με στόχο μόνο να αντλήσω ηθικά συμπεράσματα και αρχές, πολύ χρήσιμα για όλους και προπάντων για τους ηγέτες.
Το νησί της Καρπάθου για να ανοίξει τα φτερά του προς το μέλλον, σεβόμενο, όμως, την πνευματική κα ιστορική παράδοσή του, δεν χρειάζεται έναν απλό διαχειριστή. Απ΄ αυτούς, δόξα τω Θεώ, διαθέτει πολλούς. Απουσιάζει εκείνος ο ηγέτης, ο οποίος να έχει ένα συγκεκριμένο όραμα στην φαρέτρα του, να είναι αυτός που με την πινελιά της προσωπικότητας του θα την «εκθέσει» στην «γκαλερί» του μέλλοντος, εκείνος που θα ξεκλειδώσει τη βαριά πόρτα των πλεονεκτημάτων της νήσου και θα την κάνει γνωστή στα πέρατα του κόσμου, όχι μόνο με την σπουδαία ιστορική της διαδρομή, αλλά για όλες τις κρυμμένες ομορφιές της.
Υπάρχουν σήμερα τέτοιες προσωπικότητες στο ελλαδικό κράτος και ειδικά στο νησί της Καρπάθου;
Φυσικά και υπάρχουν. Αλλά, η κατά καιρούς καθεστηκυία τάξη, επιθυμεί να μένουν στο περιθώριο, γιατί με τις προτάσεις τους ταράζουν τα ήρεμα νερά της ή όπως είπαν οι κάτοικοι της Ρόδου στον βασιλιά τους, όταν έπεσε ο Κολοσσός, φοβούμενοι τα έξοδα για την αναστήλωσή του: «Μην κινείν κακόν ευ κείμενον» (μην ανακινείς κάτι δυσάρεστο , που έχει καταλαγιάσει).
Ένας εξ αυτών των οραματιστών, ο οποίος έχει δώσει δείγματα του οράματός του για τον τόπο γέννησής του, είναι ο γιατρός Γιώργος Αναστασιάδης του Μιχαήλ.
Ένας πρώην δ/ντής στο Ν/Σ των Παίδων των Αθηνών, ένας ακτιβιστής, που έχει μεταβεί πολλές φορές στην βασανισμένη Ερυθραία, την αποσχισθείσα επαρχεία της πολύπαθης Αιθιοπίας, ένας πραγματικός ανθρωπιστής γιατρός, ο οποίος με μια ομάδα ευαισθητοποιημένων συναδέλφων του, σεμνά και ταπεινά, μακριά από κάθε δημοσιότητα προσέφερε τις ιατρικές του υπηρεσίες στα φτωχά και άρρωστα παιδάκια της, ένας καλλιτέχνης- φωτογράφος με τις πολλές εκθέσεις στην πρωτεύουσα της Αθήνας και όχι μόνο, θέλει όλη αυτή την ενέργεια του οράματός του για το αγαπημένο του νησί να την κάνει πράξη και προσφορά.
Βέβαια, έχει δώσει τα τελευταία χρόνια αρκετά δείγματα της αγάπης του για τον τόπο γέννησής του. Αγωνίστηκε για την ίδρυση του νέου Νοσοκομείου στα Πηγάδια, την στελέχωσή του και ακόμη και σήμερα προσπαθεί να τοποθετηθούν γιατροί διαφόρων ειδικοτήτων, για να μην αναγκάζονται οι συντοπίτες του να ταλαιπωρούνται στη Ρόδο ή την Αθήνα για τις θεραπείες τους.
Μερικά από τα μεγάλα προβλήματα που έχει μπροστά του, αν με τη θέληση του λαού αναλάβει υπεύθυνο ρόλο, είναι κατά τη γνώμη μου τα εξής:
Ως γιατρός και πολίτης έχει βάλει στόχο ζωής την σωστή λειτουργία του νοσηλευτικού ιδρύματος της Καρπάθου και με την θεσμική ιδιότητα του Δημάρχου, αν εκλεγεί, (πάντα Λαού θέλοντας), θα μπορέσει να πιέσει περισσότερο γι’ αυτά τα μεγάλα θέματα.
Γενικότερα, οι υποδομές, κατά την άποψή μου, είναι ένα μεγάλο θέμα, ώστε να ασχοληθεί ο ίδιος με πάθος και κατάλληλο σχεδιασμό, γιατί χωρίς αυτές η ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρχει.
Το λιμάνι των Πηγαδίων, επίσης, παραπέμπει σε παλαιότερες δεκαετίες. Είναι απαραίτητο ένα σύγχρονο λιμάνι, για να προσεγγίζουν τα μεγάλα καράβια και κρουαζιερόπλοια. Τότε μπορεί να υπάρξει φως τουριστικής ανάπτυξης, με την δημιουργία και μιας σύγχρονης μαρίνας.
Ακόμη το οδικό επαρχιακό δίκτυο και οι δρόμοι πρόσβασης στις ωραίες παραλίες του νησιού δεν είναι σύγχρονοι. Θα πρέπει ν’ αλλάξουν ριζικά όλα.
Ο συνεδριακός τουρισμός, σε σχέση με την ιστορική και πνευματική παράδοση, είναι ένας τομέας, που οι ορίζοντές του είναι ευοίωνοι και προσοδοφόροι.
Θα πρέπει ακόμη να δοθεί περισσότερο φως στην αισθητική της πρωτεύουσας της νήσου και των χωριών, ώστε να έχουν το δικό τους ξεχωριστό νησιώτικο χρώμα, όπως η Σύμη, η Χάλκη, η Αστυπάλαια κ.α.
Αυτά και πολλά άλλα τα εγγυάται το ήθος του Γιώργου Αναστασιάδη, η καταγωγή του, η επιστημοσύνη του και τα πρότυπα που είχε στον οικογενειακό του περίγυρο, με λαμπρό παράδειγμα τον πατριώτη, αγωνιστή και σπουδαίο τεχνίτη πατέρα του Μιχάλη, που τον έμαθε να βαδίζει στον δρόμο της προσφοράς, της ανιδιοτέλειας, του ήθους και του πατριωτισμού.
Ποιος είναι ο πατέρας του, o καραβομαραγκός και ξυλογλύπτης Μιχάλης Νικ. Αναστασιάδης Όπως περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια.
Μια ενδεικτική πτυχή στη πολυκύμαντης ζωής του έχει καταγραφεί από το μεγαλύτερο γιό του αρχιτέκτονα Νίκο Αναστασιάδη, με μαρτυρίες και αφηγήσεις από τον ίδιο για πολλά χρόνια. Σταχυολογώ ένα μικρό μέρος από τις καταγραφές του άκρως διδακτικές.
Κατά το τέλος του πολέμου, τους τελευταίους μήνες του 1944, ήταν μια περίοδος όπου οι Γερμανοί συνειδητοποιούσαν πια ότι τελικά θα έχαναν τον πόλεμο και η οποιαδήποτε ενέργεια εναντίον τους θα είχε γι’ αυτόν που θα το τολμούσε τον άμεσο κίνδυνο της ζωής του.
Αυτή την περίοδο κατέπεσε και το συμμαχικό αεροπλάνο έξω από τη θάλασσα του Διαφανιού, στην περιπέτεια του οποίου ενεπλάκη και ο Μιχάλης Αναστασιάδης. Εκείνη τη μέρα βρισκόταν κοντά στο Διαφάνι στο λόφο Πυτήρι, όπου με έναν από τους κουνιάδους του έκοβε πευκόξυλα, για τη ναυπήγηση του μετέπειτα θρυλικού τριανταπέντε τόνων καραβόσκαρου με την ονομασία «Ακρόπολις». Συγκεκριμένα, την ώρα εκείνη είδαν από ψηλά ανοιχτά του Διαφανιού δυο πολεμικά αεροπλάνα κινούμενα από βορά προς νότο, με αποστολή, όπως έγινε γνωστό αργότερα, να βομβαρδίσουν το γερμανοκρατούμενο αεροδρόμιο του Αφιάρτη. Από τον ήχο της μηχανής τους ο Αναστασιάδης κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για συμμαχικά αεροπλάνα. Με το πέρας της αποστολής τους το ένα αεροπλάνο φαίνεται να διέφυγε νότια, ίσως προς Αλεξάνδρεια, το άλλο όμως, καθώς είχε πληγεί με αντιαεροπορικά πυρά από το γερμανικό πολυβολείο του Προφήτη Ηλία των Μενετών ακολούθησε τελείως μια διαφορετική πορεία. Αυτό διέφυγε προς βόρεια, προσπαθώντας να φτάσει στη κοντινότερη αγγλοκρατούμενη βάση, ίσως προς το νησί της Λέρου. Το αεροπλάνο, πιθανόν με σοβαρή βλάβη στον κινητήρα του, κατέπεσε τελικά στη θάλασσα έξω και ανοιχτά από το Διαφάνι.
Αντιλαμβανόμενος το γεγονός, κατέβηκε τρέχοντας προς τον οικισμό του Διαφανιού. Αμέσως με κιάλια του παρατήρησε το αεροπλάνο να έχει χαθεί από την επιφάνεια της θάλασσας, αλλά διακρίνονταν μόνο στην επιφάνεια κάποιοι άνθρωποι πάνω σε μια σχεδία. Το πατριωτικό και ανθρώπινο ένστικτό του τον οδηγεί στο να πείσει τους άλλους συγχωριανούς του ότι ήταν υποχρέωσή τους να σώσουν αυτούς τους ανθρώπους, ειδάλλως η απώλειά τους σίγουρα θα ήταν αναπόφευκτη.
Μετά από μεγάλη προσπάθεια και με πειστικά επιχειρήματα, τους έπεισε τελικά να συμμετέχουν σ’ αυτή την θαρραλέα πράξη σωτηρίας και αλτρουισμού. Μάλιστα σ’ αυτήν πήρε τη δική του μαούνα, που έφερε το όνομα του περίφημου εθνικού ήρωα της νεότερης Ιταλίας και διεθνή επαναστάτη Τζουτζέπε Γκαριμπάλντι, ένα όνομα που έδωσε ο ίδιος για προφανείς εθνικούς λόγους. Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος ο Γκαριμπάλντι δεν πολέμησε ποτέ στην Ελλάδα, όμως ο γιος του Ριτσιότι Γκαριμπάλντι, ως επικεφαλής του σώματος των Γαριβαλδινών με το αξίωμα του στρατηγού, πολέμησε νικηφόρα εναντίον των Τούρκων στο Μέτσοβο και έδωσε σκληρή μάχη στο Μπιζάνι, κατά την αιματηρότατη πολιορκία των Ιωαννίνων το 1912. Οι Ιταλικές αρχές με δυσφορία προφανώς δέχτηκαν αυτό το όνομα, αφού κατά κανόνα η επιλογή ονομασιών γινόταν αποκλειστικά από τις φασιστικές αρχές της εποχής.
Είναι γεγονός ότι για την διάσωση του πληρώματος αυτού του συμμαχικού αεροπλάνου, που, όπως αναφέρθηκε, κατέπεσε στη θάλασσα του Διαφανιού στα δύσκολα χρόνια του πολέμου, η συμβολή του Μιχάλη Αναστασιάδη ήταν αποφασιστική και άκρως καθοριστική. Δεν ήταν μόνο το γεγονός που προαναφέρθηκε, ότι ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε από τον ήχο της μηχανής του αεροπλάνου, πως επρόκειτο για συμμαχικό και παρακίνησε όλους τους άλλους συγχωριανούς του, με χίλια δυο επιχειρήματα, να πάνε με τη μαούνα του και να περισυλλέξουν τους ανθρώπους, που αποτελούσαν το πλήρωμα του συμμαχικού αεροσκάφους.
Στη συνέχεια και οι λεπτομέρειες έχουν τη ιδιαίτερη σημασία τους. Ο ίδιος, χωρίς χρονοτριβή και χωρίς δισταγμό έσχισε αμέσως το πουκάμισό του κατάλληλα σε λωρίδες, για να σταματήσει την αιμορραγία του πιλότου από τη Νέα Ζηλανδία. Περιέθαλψε όσο μπορούσε καλύτερα τον τραυματία. Επίσης, κατά μαρτυρία του, αυτός, με τη βοήθεια ενός ακόμη συγχωριανού του, ανέσυρε το νεκρό στρατιωτικό από τη θάλασσα και μερίμνησε μαζί με τους άλλους πατριώτες, για να έλθει ο γιατρός και ο διερμηνέας από την Όλυμπο, ακόμη και για την ταφή του νεκρού.
Τελικά, με άλλους έξη τολμηρούς συγχωριανούς του πρωτοστάτησε στη διάσωση του πληρώματος του αεροπλάνου. Τα τρία από τα τέσσερα μέλη του πληρώματος διασώθηκαν τελικά. Ο νεκρός ετάφη κοντά στον Άι Νικόλα του Διαφανιού. Αργότερα, ένα συμμαχικό κλιμάκιο ξέθαψε και μετέφερε τα οστά του νεκρού στο συμμαχικό νεκροταφείο στον Άλιμο, στο γνωστό νότιο προάστιο των Αθηνών.
Είναι γεγονός εν τέλει ότι οι θαρραλέοι αυτοί πατριώτες, κάτω από τα βλέμματα των γερμανοϊταλικών αρχών, για μερικές ακόμη μέρες έκρυβαν, περιέθαλπαν και προμήθευαν με φαγητό αυτούς τους ανθρώπους και δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να τους παραδώσουν στους Γερμανούς, μια και όπως έλεγαν οι ίδιοι οι στρατιωτικοί, περίμεναν κάθε νύχτα το οπτικό σινιάλο από το αγγλικό υποβρύχιο να τους παραλάβει, έχοντας δώσει το ακριβές στίγμα της πτώσης τους στο συμμαχικό αρχηγείο της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου.
Όσον αφορά την περίθαλψή τους, τον ένα σοβαρά τραυματία στο κεφάλι και το στήθος τον φρόντισε ο σπουδαίος γιατρός και άνθρωπος Ανδρέας Λάμπρος. Διερμηνέας, σύμφωνα με μια μαρτυρία, ήταν ο Κωστής ο Γιαννουρής, άλλες όμως μαρτυρίες αναφέρουν τον πατριώτη Νικόλαο Τσαμπανάκη του Γεωργίου, ο οποίος ήξερε καλά τα αγγλικά.
Η δεύτερη μεγάλη περιπέτεια των ανθρώπων εκείνων αρχίζει μετά από την πέμπτη ημέρα, μια και οι Ιταλοί, από το φόβο των αντιποίνων από τους Γερμανούς, αναγκάστηκαν στο τέλος να παραδώσουν τους πιλότους στην γερμανική φρουρά των Πηγαδίων, απ’ όπου στάλισαν στην Κρήτη και στη συνέχεια, μέσω Θεσσαλονίκης, τους έστειλαν σ’ ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου στην Γερμανία.
Όπως είπαν αργότερα οι ίδιοι, εκεί έμειναν μέχρι το τέλος του πολέμου και ήταν θαύμα πως γλίτωσαν από την πείνα και τους συχνούς συμμαχικούς βομβαρδισμούς του στρατοπέδου.
Αργότερα και από καλή τύχη, ο Μιχάλης Αναστασιάδης, ταξιδεύοντας με ποντοπόρο εμπορικό πλοίο ως καραβομαραγκός του πλοίου, φτάνοντας στο Σίδνευ της Αυστραλίας, μπόρεσε να βρει τον κυβερνήτη εκείνο του αεροπλάνου. Τον έλεγαν Peter Kennedy και ήταν γνωστός και καταξιωμένος πλέον δικηγόρος, ο όποιος και τον βοήθησε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αυστραλία, αλλά και να φροντίσει να μπορούν να μεταναστεύσουν, με τη συναίνεσή τους αν το ήθελαν, τουλάχιστον τριάντα ακόμη οικογένειες από την Όλυμπο και το Διαφάνι, με έξοδα της Αυστραλιανής Κυβέρνησης.
Συγκινητική, εν προκειμένω, είναι η επιστολή του Peter Kennedy, που απέστειλε προς τον τότε υπουργό μετανάστευσης Hubert Opperman, για το όλο ιστορικό της διάσωσής του.
Άλλες γνωστές και άγνωστες πτυχές της πολυκύμαντης ζωής του Μιχάλη Αναστασιάδη δεν μπορούν να αναφερθούν διεξοδικά, επειδή για να τις εξιστορήσει κανείς θα χρειαζόταν απαραίτητα πολύ περισσότερος χώρος και χρόνος.
Συνοπτικά μόνο θα αναφέρω ότι προέβη σε μια δολιοφθορά στα βαρέλια από τις βενζίνες του γερμανικού ναυαγίου, δυτικά του στενού της Σαρίας, καταστρέφοντας τα καύσιμα που περιείχαν για να μη πέσουν ξανά στα χέρια των Γερμανών. Προδόθηκε γι’ αυτό από κάποιους συγχωριανούς του, φιλικά προσκείμενους προς τους Ιταλούς, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί επί πέντε ημέρες.
Είχε ακόμη ενεργή συμμετοχή σε μια ολιγομελή πατριωτική ομάδα από ολόκληρη την Κάρπαθο, με το συνθηματικό διακριτικό στο πέτο του σακακιού Ε.Π. (Έλληνες Πατριώτες). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλά από τα μέλη αυτής της ομάδας να προδοθούν και να υποστούν σκληρές συνέπειες από τους Ιταλούς κατακτητές.
Σημαντική επίσης υπήρξε, στην περίοδο της ιταλικής κατοχής, η επίσκεψή του στον φυλακισμένο στα Πηγάδια πατριώτη Μανώλη Παπαμανώλη, που θυσιάστηκε για την πατρίδα. Ήταν ο μόνος που κατάφερε κάτι τέτοιο, καθώς βρισκόταν σε αυστηρή απομόνωση και του έδωσε κουράγιο και ηθική στήριξη στον ηρωικό του αγώνα. Αυτό έγινε δυνατό κυρίως λόγω των καλών σχέσεων και της ιδιαίτερης εκτίμησης που είχε για το έργο του ως εξαίρετος τεχνίτης του ξύλου η ιταλική διοίκηση και μάλιστα η ίδια η σύζυγος του διοικητή της Καρπάθου.
Το συγκινητικό αυτό γεγονός, ως αφήγημα του ίδιου του Μιχάλη Αναστασιάδη, καταγράφηκε με κάθε λεπτομέρεια από το ζωγράφο, εικαστικό δημιουργό και εκπαιδευτικό Μάνο Αναστασιάδη και είδε το φως της δημοσιότητας στον τοπικό τύπο.
Τέλος, ορισμένα επιμέρους ακόμη γεγονότα είχαν κι αυτά την σημασία τους.
Ο Μιχάλης Αναστασιάδης οργάνωσε μια ομάδα στα Πηγάδια, ως πρωτεύουσα της Καρπάθου, η οποία επισκέφθηκε στο κτήριο του Επαρχείου το 1935, τον Εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο, θέτοντάς του το απλό ερώτημα: «πότε επιτέλους θα ελευθερωθούμε κι εμείς;» Ο διορατικός πολιτικός Βενιζέλος τους απαντά με τον εξής τρόπο: «κουράγιο παιδιά μου, η Ιταλία θα μπει στο πόλεμο με τη Γερμανία και θα χάσουν αυτό τον πόλεμο. Τότε σαν αντάλλαγμα για τη δική μας συμμετοχή στο πλευρό των συμμάχων, θα αναγκαστούν να μας δώσουν πίσω τα Δωδεκάνησα. Όπως ακριβώς και έγινε !
Οργάνωσε ακόμη την αντιπροσωπευτική ομάδα από Όλυμπο–Διαφάνι, που συμμετείχε στην πρώτη Παγκαρπαθιακή πανηγυρική γιορτή για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στη μητέρα Πατρίδα. Αυτή έγινε το Μόρτη του 1948 στη πλατεία του Επαρχείου των Πηγαδίων, με την παρουσία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας και του βασιλικού ζεύγους Παύλου και Φρειδερίκης.
Αυτά και άλλα πολλά ακόμη για το Μιχάλη Αναστασιάδη, που αναφέρονται στο δημοσιευθέν από το γνωστό καρπάθιο αρθρογράφο Μανώλη Δημελά, στο άρθρο του στις 15.5.2017, στηριγμένα στη μελέτη του ζωγράφου και εικαστικού δημιουργού Μάνου Αναστασιάδη, ένα πολυσέλιδο κείμενο για την πολυσχιδή προσωπικότητα του πατέρα του, συνοδευόμενο από ένα εκφραστικό του σχέδιο.
Ο Γιώργος Αναστασιάδης, ο μικρότερος αδερφός της οικογένειας αποφάσισε στην παρούσα φάση να πραγματοποιήσει τα οράματα και τα όνειρά του για την αγαπημένη του ιδιαίτερη πατρίδα Κάρπαθο, μέσα από τον πολιτικό στίβο, μένοντας, θα λέγαμε, προσηλωμένος στις θεμελιώδεις αρχές του αρχαίου τραγικού ποιητή Αγάθωνα, ο οποίος έθεσε τρεις προϋποθέσεις και αρχές, πολιτικές και ηθικές, για όσους ενδιαφέρονται να μπουν στην πολιτική παλαίστρα, με στόχο το δύσκολο έργο της διακυβέρνησης ενός τόπου. Όπως πίστευε ο Αγάθωνας, η τήρηση αυτών των αρχών μπορεί να διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών και να ενισχύει τον αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ των κυβερνητών και του Λαού.
Η 1η προϋπόθεση είναι η εξής: ο πολιτικός οφείλει να θυμάται ότι απευθύνεται σε ισότιμους πολίτες. Πρέπει να σέβεται τη διαφορετική άποψη, να ενθαρρύνει τη συμμετοχή των πολιτών στα δρώμενα της πόλης και να μην τους χειραγωγεί.
H 2η προϋπόθεση αναφέρει ότι ο πολιτικός δεν θα πρέπει να διακατέχεται από την αλαζονεία της εξουσίας, γιατί είναι υπηρέτης του Λαού και όχι τύραννος του.
Η 3η προϋπόθεση, τέλος, τονίζει ότι οι άρχοντες θα πρέπει να επιδιώκουν την ευρύτερη συναίνεση των πολιτών στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, με καλόπιστο δημόσιο διάλογο, αμβλύνοντας τις όποιες αντιθέσεις παρουσιάζονται.
Στην σημερινή εποχή, όπου ο πολιτικός λόγος σε μεγάλο βαθμό έχει απαξιωθεί, κυρίως λόγω διάφορων συμπεριφορών, που δεν συνάδουν με το ύφος και το ήθος του πολιτικού βίου, όπως το εννοεί αυτός ο τραγικός ποιητής της αρχαίας Αθήνας, υπάρχουν πρόσωπα, που κουβαλούν με αξιοπρέπεια ένα φορτίο γεμάτο ήθος, αξιοπρέπεια και οράματα, τα οποία επιθυμούν να απομονώσουν αυτό το παθογόνο μικρόβιο του πολιτικού αμοραλισμού και να δώσουν ένα ανθρώπινο στίγμα στο πολιτικό γίγνεσθαι. «Διότι ο αληθινός άρχων ου πέφυκε συμφέρον σκοπείσθαι αλλά το τω αρχομένω»- ο αληθινός άρχων δεν κοιτάει το δικό του το συμφέρον, αλλά το συμφέρον αυτών που εξουσιάζει-( Πλάτωνος, Πολιτεία 347δ)
Εν τέλει, στην συνείδηση του λαού μας, σ’ αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές, θέλω να εδραιωθεί η αντίληψη ότι οι πιο όμορφες μάχες είναι αυτές στις οποίες ο ήρωάς μας, στην προκειμένη περίπτωση, ο υποψήφιος δήμαρχος Καρπάθου Γιώργος Μιχαήλ Αναστασιάδης, αναλαμβάνει να τις δώσει ως το τέλος με ήθος και ευπρέπεια, με σχέδιο και ηθικές αρχές, μακριά από ιδιοτελή, ατομικά και οργανωμένα συμφέροντα. Δίνει τη μάχη του, φιλοδοξεί να είναι μια έντιμη μάχη για τις αξίες του και τα οράματά του, με στόχο την πρόοδο με σύγχρονο πνεύμα και ανθρώπινο πρόσωπο, όπως το έκανε μια ολόκληρη ζωή μέσα από το λειτούργημά του ως γιατρός προς το πανελλήνιο και τον άνθρωπο.
Υστερόγραφο: ευχαριστώ θερμά για τη συμβολή τους στο άρθρο αυτό τους Αντώνη Χαλαμπαλάκη για τα στοιχεία από την αρχαία ελληνική γραμματολογία, το Νίκο Αναστασιάδη για τα ιστορικά στοιχεία που προσκόμισε και το Μάνο Αναστασιάδη για τις τελικές διορθώσεις του κειμένου, λαμβάνοντας υπόψιν και όλες τις σχετικές δημοσιεύσεις στα συγκεκριμένα θέματα μέχρι τώρα.
Ρόδος 22-7-2023
Ιωάννης Μιχαήλ Αναστασιάδης
Πολιτικός Μηχανικός
Columbia University
Β. & M. Sc, in Civil & Structural Engineering – N.Y. U.S.A.
30.7.2023
Καρπαθιακα Νέα
