29-06-2023, 11:00 am, ώρα ΗΠΑ.
Αυτή την ώρα γράφτηκε ο επίλογος.
Ο επίλογος της ζωής του γαμπρού μου, του Γιώργου Νιοτή, του γνωστού και ως «μαδέρα».
Όταν ήρθε να ζητήσει ως γαμπρός την αδελφή μου το 1970, ήταν 28 ετών και εγώ μόλις 3. Τον γνωρίζω λοιπόν 53 χρόνια. Ξέρετε κάτι; Τόσα χρόνια δεν γνώριζα ούτε τον πατέρα μου, ούτε τη μάνα μου, ούτε τον αδελφό μου που τους έχω ήδη χάσει. Μόνο η αδελφή μου τους ξεπερνάει όλους και εύχομαι να το κάνει για πολλά πολλά χρόνια ακόμη.
Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν έχω δει πολλές πτυχές του χαρακτήρα του. Μπορεί να μην ήταν ο Mr. Τέλειος, άλλωστε δεν υπάρχει τέτοιος, αλλά το βασικότερο που τον χαρακτήριζε ήταν η γενναιοδωρία. Ήταν γενναιόδωρος προς την οικογένεια, τους συγγενείς, τους φίλους, τους γείτονες, τους συμπατριώτες, τους ξένους….. δεν τσιγκουνευόταν τίποτα. Ούτε τον κόπο του. Αυτός που ήταν πολύ τσιγκούνης απέναντί του ήταν ο χρόνος. Μάλιστα, ο χρόνος. Ποτέ δεν ήταν «αρκετός». Δεν του έκανε ποτέ τη χάρη για περισσότερες ξέγνοιαστες μέρες διακοπών στο αγαπημένο του νησί, για έναν Σεπτέμβριο στο πανηγύρι της Λαρνιώτισσας, για μερικά ψαρέματα ακόμα με τον Καπετάν Βράχο, για μια τελευταία, έστω σύντομη, βόλτα στην Κάρπαθο. Την τελευταία της ανάμνηση την πήρε μαζί του το 2019.
Ο Γιώργος πιστεύω ότι έζησε το όνειρό του που ήταν πολύ απλό. Μια καλή σύντροφο, παιδιά, ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα για να κάθεται στην καρέκλα και να βρέχονται τα πόδια του, μια βάρκα…. Τα απέκτησε όλα. Ήταν ευτυχισμένος με το «πανάκριβο βιός του».
Του άρεσε να βρίσκει τα πρωινά στο καφενείο τους ψαράδες που τη νύχτα ήταν στο ψάρεμα. Ήθελε να ακούει τις ιστορίες τους για την ψαριά – ήταν η διασκέδασή του. Του άρεσε να λέει για το αγριάδι που του πέταξε τα μελάνια του την ώρα που το ανέβαζε. Του άρεσε να φτιάχνει παραγάδια και να δολώνει τις σαλαγγιές. Του άρεσε να βγάζει χταπόδια και πεταλίδες. Και πολλά από αυτά τα χάριζε στους φίλους του άδολα. Του άρεσε να πηγαίνει την οικογένεια για μπάνιο όπου ήθελαν…….
Πάντα με καλούσε για διακοπές στην Κάρπαθο όποτε έρχονταν στην Ελλάδα. Του άρεσε να φιλοξενεί κόσμο. Ήταν και λίγο «φωνακλάς» αλλά ποτέ δεν το εννοούσε. Του πέρναγε αμέσως. Του άρεσε η υστεροφημία και ήθελε οι άνθρωποι να μιλάνε καλά γι΄ αυτόν.
Ήταν ο άνθρωπος που έμπαινε στην Εκκλησία με το κεφάλι χαμηλωμένο μπροστά στο Θεό. Όταν έκανε το σταυρό του, το εννοούσε. Ποτέ δεν άκουσα βλασφημία από το στόμα του.
Η κληρονομιά του που άφησε σε αυτόν τον κόσμο; Μα φυσικά τα δυό του παιδιά. Τα μεγάλωσε, τα σπούδασε, τα είδε να κάνουν δικές τους οικογένειες. Και το κυριότερο. Μαζί με τη σύζυγό του τα δίδαξαν πώς να φέρνουν τη σφραγίδα του «τίμιου ανθρώπου».
Και τώρα, λεύτερη η καρδιά του θα πετάει πάνω από τον τόπο που αγάπησε τόσο πολύ, τη λατρεμένη του Κάρπαθο…..
Καλό ταξίδι Γιώργο. Θα σε θυμάμαι για πάντα. Θα μου λείπεις για πάντα. Θα ΜΑΣ λείπεις για πάντα.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΛΛΙΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ.
29.6.2023
Καρπαθιακα Νέα
