Στο νησί μου, συζητώντας με μεγαλύτερους, παρατηρούμε κάτι που πολλές φορές φαίνεται αστείο σε εμάς τους νεότερους… Αναφέρεις κάποιο όνομα και σου λένε.. αυτός είναι του τάδε, και της τάδε, από τις τάδε οικογένειες και εκείνοι από τις τάδε οικογένειες και κρατάνε από τα τάδε χωριά κ.τ.λ. και πριν το καταλάβεις σου έχουν αναπτύξει ολόκληρα γενεαλογικά δέντρα, ακόμη και αν το πρόσωπο στο οποίο αναφέρθηκες δεν τους ήταν τόσο οικείο.
Πιθανόν, το παραπάνω να φαίνεται αστείο, όπως είπα, και καμιά φορά να μας κουράζει κιόλας να τα ακούμε, αλλά αν το σκεφτούμε, οι μεγαλύτεροι γνωρίζουν περισσότερα ακόμη και για άτομα με τα οποία δεν είχαν άμεση σχέση, από όσα γνωρίζουμε εμείς σήμερα για τους γνωστούς μας! Μάλιστα, αυτό συμβαίνει σε εμάς τους νεότερους σήμερα, που το νησί έχει πρακτικά αδειάσει και υποτίθεται ότι είναι ευκολότερο να γνωρίζουμε καλύτερα τους συντοπίτες μας.
Αποξένωση: Περίπτωση δεύτερη
Πριν λίγα χρόνια στο χωριό μου, παντρεύτηκε ξαδέρφη μου, με σύζυγο από γειτονικό χωριό. Στο τραπέζι, κάθισαν πρώτα οι φιλοξενούμενοι ως είθισται και στην συνέχεια θα έμπαιναν οι χωριανοί, οι οποίοι περίμεναν έξω από το Μέγαρο, όπου έκανε και λίγη ψύχρα, παρότι ήταν καλοκαίρι. Τελικά, δημιουργήθηκε μία παρεξήγηση γιατί εκείνοι που ήταν μέσα δεν ήθελαν να βγουν και να περιμένουν έξω, στην παγωνιά, μέχρι να φάνε και οι επόμενες “στρώσεις”.
Αναρωτιόμουν πως γίνονταν παλαιότερα οι γάμοι, ακόμη και μέσα στον χειμώνα, όπου μπορεί και να έβρεχε. Φυσικά, η απάντηση ήταν πως αφού έτρωγαν, πήγαιναν σε σπίτια γνωστών. Καταλαβαίνουμε ότι στην πρόσφατη περίπτωση, δεν έβγαιναν από το Μέγαρο γιατί δεν υπήρχαν πλέον γνωστοί να τους χτυπήσουν την πόρτα, και λιγόστεψαν και εκείνοι που από μόνοι τους θα τους καλούσαν στα σπίτια τους, όπως παλαιότερα.
Αυτό είναι σχεδόν συγκλονιστικό αν σκεφτούμε ότι αυτούς τους “γνωστούς”, τους έβλεπαν τα περασμένα χρόνια οπότε τύχαινε να περνάνε από το χωριό… Δηλαδή, μπορεί τότε να έβλεπες έναν άνθρωπο μια φορά στα δύο ή τρία χρόνια κι όμως οι σχέσεις ήταν πιο ουσιαστικές από σήμερα που “τα λέμε”, σχολιάζουμε και κάνουμε και τα “like” μας καθημερινά. Πραγματικά, όσες φορές και εάν έχει σχολιάσει κάποιος την ανάρτηση ενός άλλου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν πιστεύω ότι θα έχει και το θάρρος να πάει να χτυπήσει και την πόρτα του σπιτιού του.
Αυτή η αλλοτρίωση είναι ένα θέμα που με θλίβει. Είμαι από τους τελευταίους που έζησαν εκείνα τα χρόνια που σε χαρές και σε πανηγύρια τα σπίτια μας ήταν γεμάτα από τους ξενοχωριανούς που επισκέπτονταν το χωριό, ή που και εμείς πηγαίνοντας σε άλλο χωριό φτάναμε πολλές φορές στα όρια της παρεξήγησης όταν λόγω χρόνου επισκεπτόμαστε κάποια σπίτια αλλά δεν προλαβαίναμε να πάμε σε κάποια άλλα…
“Εις τις αυλές εθώχτετε κι εις τω σπιδιώ(ν) το δώμα,να βάλετε τους ξένους σας να κοιμηθού(ν) στο στρώμα”.
Παλιά καρπάθικη μαντινάδα για τους κατοίκους των δύο “μεσοχωρίων”, που λίγοι θα καταλάβουν σήμερα.
30.5.2023
Καρπαθιακά Νέα