Τα Ποιητικά, τεύχος 40 Αφιέρωμα στην Ποίηση
Ζωή Σαμαρά
Ευλογημένη η Επανάσταση. Διακόσια χρόνια τώρα. Με σκυμμένο το κεφάλι. Απ’ τον πολύ το στοχασμό, σου λέω. Πίστεψέ με. Από το βάρος το πλασματικό που έχουν οι λέξεις οι τρανές. Μια νέα επανάσταση.
Ποιος μίλησε; Ενάντια στον εχθρό σου, που κρύβεις βαθιά στο είναι σου. Την έπαρση. Το βόλεμα. Ξύπνα.
Ο Ιός καραδοκεί, γιατί εσύ δεν ήσουνα εκεί, στην Επανάσταση. Κι ας κράτησε καιρό πολύ. Και ας κρατάει ακόμη. Να πεις: Δίνω το αίμα μου, να θρέψω εσένα, χώμα των γονιών μου, για σένα Άνθρωπε, Αδέλφι μου. Και είσαι μόνος. Άκου, ανάδελφος! Ποιος σκότωσε τον Άβελ, τ’ αδέλφι που το χώμα καλλιεργούσε;
Κι εσύ αρμένιζες, για δόξα και για πλούτη, στο πέλαγο. Κανένα από τα δύο δεν μίσησες. Άνοιξε τα μάτια τα τυφλά να δεις. Η Επανάσταση έρχεται. Το παιδί τρέχει το πρωί χαμογελαστό να φτάσει πρώτο στο σχολείο. Ο φτωχός τρέχει με χαρά στη δουλειά. Μια δουλειά στα μέτρα του. Πώς γίναμε έτσι; μουγκρίζεις.
Ογδόντα χρειάζονται φτωχοί, για να υπάρξει μετά βίας ένας πλούσιος. Το λένε τα βιβλία. Τι θ’ απογίνουνε οι πλούσιοι, αν όλοι δώσουμε τον δεύτερο χιτώνα μας στον Άστεγο του πάρκου; Ο ασθενής πηγαίνει με βήματα γοργά στο γιατρό, χωρίς οβολό ανάμεσα στα δόντια. Πολύσημη ενέργεια ετούτη. Έτσι είναι η Ποίηση. Έτσι και η ζωή. Εσύ, Κάιν. Είδες να εκτελούν, να φυλακίζουν, να φυλακίζουν και πάλι, να εκτελούν ξανά και ξανά. Γεμάτα τα σοκάκια, γεμάτες οι πλατείες, με ζωντανούς που δεν αντέχουνε τον εξευτελισμό, που αποτάσσονται τη ζωή, για να κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Κι η Ποίηση ήταν εκεί και έβλεπε εσένα, Κάιν, να μετακινείσαι, με Βεβαίωση, και X, χωρίς ντροπή, στο πλαίσιο Β4.
