“Μια ελάχιστη γεωγραφία της Δωδεκανήσου” (μτφρ: Dimitra Thanou)
Η γεωγραφία συνδιασμένη με τον χρόνο
ισοδυναμεί με τό πεπρωμένο
ΣΤΗΝ ΚΑΡΠΑΘΟ
Στην Κάρπαθο, Τετράπολις
οι άνεμοι αλλάζουν γρήγορα
μεταβαλλόμενη είναι η τύχη των ανθρώπων
μάθαμε από τον Πίνδαρο.
Πριν να γεννηθεί από την θάλασσα
και η Ρόδος δημιουργήθηκε
από λάθη και ενοχές, φόνους
σαν του Τληπόλεμου γιου του Ηρακλή,
της Ελένης που απαγχωνίστηκε από την Πολυξώ,
και του Σαρπηδόνα.
Αλλά μερικές φορές
η θεότητα στρέφει προς το καλό
την μαύρη μοίρα
μεταβαλλόμενη η τύχη των ανθρώπων,
οι άνεμοι αλλάζουν γρήγορα στην Τετράπολη:
Αρκέσεια, Βρυκούς, Ποτίδαιον, Νίσυρος.
Δάση καμένα είδαν
να ορθώνονται εληές,
κήποι γεμάτοι συκιές,
αμυγδαλιές και ροδιές.
Στον λόφο του Κάβου στο Ποσί
πλαγές κυβοειδείς ξεσκεπάζουν
τύμβους μυκηναϊκούς και οι άρχοντες
ακόμη ζητούν χρησμούς
ενώ εμείς συλλαβίζουμε
τον Κατάλογο των ιερέων της Ρόδου
και το Χρονικό της Λίνδου.
Ανάμεσα σε εξέδρες και μπαλκόνια, φράχτες και βωμούς
θέλουμε την σκέψη σε ημικύκλιο
μιμούμενοι τα κλιμακωτά ημιστήλια.
Τα μάτια ψάχνουν την ελευθερία της θάλασσας
της θάλασσας, ανάμεσα σε οροπέδια και παραλίες,
προκυμαίες και λιμανάκια.
Οι νησιώτες σαν μάρμαρα
περπατούν στα πλακόστρωτα
και λάμπουν ιερά, θέατρα, γυμνάσια.
Πού είναι οι αμφορείς του κρασιού
οι δεξαμενές και οι εξέδρες
και γιατί χανόμαστε
ανάμεσα στις στοές και στα εργαστήρια;
Δεχόμαστε την υπόσχεση
ότι από την Συρία με τριακόσιες γκαμήλες
ύστερα από χίλια τριακόσια πενήντα πέντε χρόνια
πρέπει να επιστρέψουν τα κλεμμένα λείψανα
του μπρούτζινου προγόνου,
γιου του Χάρητος από την Λίνδο, μαθητή του Λυσίππου.
Οι άνεμοι αλλάζουν γρήγορα στή Τετράπολη,
αλλά σε ποιό αδυσώπητο πεπρωμένο
θα ζητήσουμε να αλλάξουμε την τύχη μας;
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ ʽ44
Πίττας Μιχαήλ, Λαμπρίδης Κωνσταντίνος
Σταματάκης Νικόλαος,
όπου σήμερα αγκυροβολούν καΐκια και ψαράδικα
επτά άνδρες μπάρκαραν στην ΑΜΩΜΟ
και πήραν την επαναστατημένη Κάρπαθο
σε πέντε μόνο μέρες στην θάλασσα της Αφρικής.
Γυρνάνε τώρα ανά εκατοντάδες στον περίβολο στο Απέρι
οι μετανάστες και ο παπάς τραγουδάει
προσεύχεται, διηγείται και κλαίει. Χορεύουν οι νέοι
δείχνοντας περιδέραια και μπότες
και ξεχνάνε τα σπίτια που είναι στο βάραθρο
τους άδειους αχυρώνες, τα πεύκα κυρτά και αναρριχόμενα
την χέρσα γη με αναχώματα.
Μάς προσφέρουν ψωμιά, γλυκά, ψάρια
ρεβυθοκεφτέδες και αμυγδαλόγαλα
και αγκαλιάζονται ενώ φωνάζουν τα μικρά παιδιά
στʼαμερικάνικα.
Άγιος Νικόλαος, Αγία Σοφία,
Αγία Αικατερίνη, Αγία Αναστασία
Αγία Φωτεινή, ολόλευκες
οι τριακόσιες εξήντα πέντε εκκλησούλες
του Ευαγγελισμού, της Κοιμήσεως,
των Αγίων Αποστόλων, Αγίου Πέτρου, Αγίου Γεωργίου και Αη Γιάννη
αλλά δεν χρειάζεται να ψάχνεις τα στέφανα για δώρο
όταν ο γαμπρός έσπαζε το ρόδι
και οι ράφτρες επί ημέρες έρραβαν το νυφικό,
και οι κούνιες ήταν κρεμασμένες ανάμεσα σε πολύχρωμες κουβέρτες
δαντέλλες, πιάτα και μαλλί.
Κοσμοπολίτες μετανάστες ασπρίζουν
τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, τους κορμούς της αμπέλου,
τα σκαλάκια στα σοκάκια ανάμεσα στους τεράστιους βράχους.
Και τα χωριά χρωματίζονται
σαν τις νεοκλασικές προσόψεις των σπιτιών
θαλασσί, ώχρα, κίτρινο πορτοκαλλί, ροζ.
Οι σφουγγαράδες
αφήνουν το αγκυροβόλι στα ιστιοφόρα
και γυρνάνε στο καφενείον για να παίξουν ζάρια .
Θα ξανάλθει όμως ο χειμώνας, θα αδειάσει ο περίβολος
και όπως οι επτά άνδρες
λίγες γυναίκες, λίγοι γέροι
μερικά αγόρια και κορίτσια καστανά
θα περιμένουν την ΑΜΩΜΟ.
ISABELLA VINCENTINI
πηγή www.poiein.gr (Σωτήρης Παστάκας)
Η Maria Isabella Vincentini (γεννημένη το 1954) είναι Ιταλίδα ποιήτρια, δοκιμιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας.
Σπούδασε Ανθρωπιστικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο La Sapienza, στη Ρώμη, όπου απέκτησε επίσης μεταπτυχιακό στη σύγχρονη φιλολογία. Το επίκεντρο της διατριβής της ήταν τα φιλολογικά γραπτά του Νίτσε και ο κλασικός κόσμος της ελληνικής τραγωδίας.
Θέματα τα οποία επανεξετάζονται τόσο στα δοκίμια της όσο και στην ποίησή της, η οποία επηρεάζεται από τη σύγχρονη ελληνική ποίηση, ιδιαίτερα από αυτήν του Οδυσσέα Ελίτη και του Γιώργου Σεφέρη, με τα οποία έχει ασχοληθεί εκτενώς στην κριτική της.
Τα δοκίμια της επικεντρώνονται στη συζήτηση για τη θεωρία της λογοτεχνίας μεταξύ ερμηνευτικής, αποδόμησης και μεταμοντερνισμού (Blanchot, Deleuze, Foucault, Lyotard, Todorov, de Man and Frye) και στοχεύουν στο να δώσουν μια θεματική ανάγνωση της ποίησης του εικοστού αιώνα (Mallarmé, Gabriele D «Annunzio, Ungaretti, Quasimodo, Montale, Luzi και Rosselli).
Έχει δημοσιεύσει ανθολογίες Ιταλών ποιητών που ήρθαν στο φως μετά τη λεγόμενη Neoavanguardia, ένα κίνημα που κυριάρχησε στη δεκαετία του ’60, καθώς και δοκίμια, μονογραφίες και συνεντεύξεις μαζί τους. Έχει επίσης εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές: Le ore e i giorni [1] (The Hours and the Days) και Diario di bordo (Logbook). Έχει εργαστεί σε πολιτιστικά προγράμματα για τη RAI (την ιταλική κρατική ραδιοτηλεόρασης) και το 1999 ίδρυσε με τον φιλόσοφο Μάριο Περνιόλα και μια ομάδα Ιταλών και διεθνών διανοουμένων το περιοδικό Agalma, της συντακτικής επιτροπής του οποίου είναι ακόμη μέλος.
πηγή www.wikipedia.org
