της Μαρίας – Κωνσταντίνας Ανδριανοπούλου
76 χρόνια πριν η πατρίδα μας η Κάρπαθος, αλλά και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα ενσωματώνονται στην μητέρα Ελλάδα. Έτσι, λόγω της ημέρας αναρτώ έναν -άγνωστο μέχρι στιγμής- ενδιαφέροντα λόγο, από το αρχείο μου, που εκφωνήθηκε σε κάποια εκδήλωση του νησιού μας. Δυστυχώς δεν βρέθηκαν όλες οι σελίδες και η χρονολογία που αναγνώστηκε άγνωστη, όπως και ο συγγραφέας της.
«Τέκνα γονέων γενναίων, τετιμημένα τέκνα της ενδόξου ημίν μητρός, πεφιλημένοι ημίν αδελφοί καλώς μας ήλθατε.
Επί μακρούς αιώνας ήδη οσμεί κεχειρισμένοι υμίν, επί αιώνας καθ’ ως σκότος βαθύ και ζοφερόν, το σκότος της μαύρης δουλείας επέκειτο επί της ελληνικοτάτης ταυτης νήσου και των λοιπών αυτών αδελφών, των νυμφών του Αιγαίου πελάγους, αίτινες εν συνόλω Δωδεκάνησα καλούνται.
Επί αιώνας καθ’ ως βαρείαι και σιδηραί άλυσοι επί του αυχένου ημίν επικρεμάμενοι, συνείχον τους πόδας και χείρας εν τω βορβόρω της σκληροτέρας δουλείας μας είχον καθηλωμένους, δε φιλόστοργος μήτηρ ημίν μετά σπαραγμόν ήκουε τους θρήνους και οιμωγάς ημίν.
Ανίσχυρος δ’ ούσα να θραύση τας οικτράς χειροπαίδας, αίτινες συνείχου ημάς εν τη δουλεία, συνέπασχε μεθ’ ημών και εθρήνοι και την ταπεινήν επαίτηδου περιβολήν ενδυθείσα, περιήρχετο επικαλουμένην την συνδρομήν των ισχυρών της γης υπέρ της ελευθερίας ημών, αλλ’ η ασθενής και ταπεινή φωνή της επαιτίας, ως εικός μόνον τον οίκτον και την περιφρόνηση προκαλεί, ευτελή δε κερμάτια ρίπτονται εις τον επαίτην, συνοδευόμενα υπό της ανοικτίρμονος συμβουλής, εργάσθητι, ούτως ενίοτε επέτυχε την παροδοικήν χαλάρωση των σιδηρών ημών δεσμών, και ησθάνομεθα τότε ανακούφησην επί πόνων, ημίν και ευλογούμεν την φιλόστοργου ημών μητέρα και ευχαριστίας ανεπέμπομεν προς του υψίστου.
Ανεπτερούντο τότε αι ελπίδες ημίν και υψούντο αι χείραις, αι βαρείαι και αδρανείς κατέπιπτον αύται και πάλιν υπό του μαστίγιου του σκληρού και αδυσωπήτου τυράννου, και ούτω διέρρειν ο χρόνος ημών εν τη δουλεία και ούτως εξηκολούθει απείρως ο σκληρός ημίν χειρισμός από τε της μητρός και των πεφιλημένων αδελφών.
Και υμείς αδελφοί συνεπάσχετε μεθ’ ημών και εκλαίετε δια τα δεινά μας, και η καρδία υμίν έκλαιε και ηκούομεν τους παλμούς και συν εκείνους ημάς και ενεθάρυνον εν τη καρτερία και τη υπομονή. Πολλάκις ήλθατε συνεπίκουροι ημίν και ηγωνίσθητε υπέρ της ελευθερίας ημών, αλλ’ οι αγώνες υμίν απέτυχαν τότε διότι δεν υπήρχεν ο ισχυρός εκείνος ο βραχίων όν εχρειάζετο η πατρίς ίνα αναλάβη το πηδάλιον του πλοίου όπερ έμελλε να φέρη την ποθητήν ελευθερίαν εις τα υπόδουλα τέκνα της Ελλάδος.
Άλλ’ ήδη επήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ιδού ο ανήρ ον η θεία πρόνοια εξαπέστειλεν ίνα ελευθερώση ημάς εκ της δουλείας, ιδού, αναφαίνεται εν τω πολιτικώ ορίζοντι της Ελλάδος ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο μεγαλεπίβουλος ανήρ και μέγας πολιτικός, όστις ευσταθώς αναλαμβάνει υπό τον δεξιόν και ισχυρόν αυτού βραχίονα τας ευνοίας του κράτους τονά τον οργανισμόν αυτού, συγκεντρώνει τας εθνικάς αυτού δυνάμεις, δημιουργεί την βαλκανικήν συμμαχίαν ήτις πλήσσει την Τουρκίαν, ελευθερώνει την Μακεδονίαν, την Ήπειρον, την γενέτειραν αυτού και πολυπαθή Κρήτην, την Χίον, Λήμνον, Μυτιλήνην, Σάμον, Ψαρά, Ικαρίαν, Τένεδον και Ίμβρον, επί μικρόν δε εφησυχάζην, στρέφει την προσοχήν του εν τη εσωτερική οργανώσει του Κράτους.
Αλλ’ ιδού εκρήγνυται ο Ευρωπαϊκός πόλεμος, ο μεγαλύτερος μέχρι τούδε πολέμων, και ιδού και πάλι η πεφωτισμένη και διαυγής αυτού διάνοια διαλάμπει, διαγνώσκει καλώς, που έγκειται το συμφέρον της πατρίδος, προβλέπει το μέλλον και άνευ ενδοιασμών τάσσεται προς το μέρος εκείνο των εμπολέμων, μεθ’ ων συνεδιάζοντο τα συμφέροντα της Ελλάδος και ιδού εντέλει μετά υπερανθρώπους αγώνας και μεθ’ όλου του κατ’ αυτού πόλεμου, εκ μέρους του εκπτώτου βασιλέως και της περί αυτόν δουλοφρόνου κλίκας, αντεπεξέρχεται νικητής και φέρει επι πέρας το εθνικόν και σωτήριον αυτού […]»
7.3.2023
Καρπαθιακά Νέα
