Η σχεδόν άγνωστη φωτογραφία του Γιάννη Καστελλοριζιού γέννησε πολλά συναισθήματα και έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο ευρύ καρπαθιακό κοινό. Για αυτό το λόγο ο κος Ηλίας Λιγνός μας βοηθά να μάθουμε ονόματα και λεπτομέρειες από την ιστορία και κρατά παγωμένη στα ασπρόμαυρα χρώματα της.
Όπως λοιπόν αναφέρει ο κ. Λιγνός, πρόκειται για διάνοιξη δρόμου, στο Σπόα Καρπάθου.
Η φωτογραφία είναι στην κακιά σκάλα, εκεί όπου οι Σποίτες έσπαγαν τους βράχους με το κομπρεσέρ κι έχτισαν το γεφύρι κατεβαίνοντας με σχοινιά, για να περάσει ο δρόμος προς το χωριό τους. Οι γυναίκες τους έφερναν το φτωχό φαγητό για να μπορέσουν να φέρουν εις πέρας το έργο τους. Καλό θα ήταν, αναφέρει ο κ. Λιγνός, την επόμενη φορά που θα περάσετε από το σημείο να ρίξετε μια ματιά για να μπορέσετε να εκτιμήσετε το θάρρος και τον αγώνα αυτών των ανθρώπων. Ο Καρπάθιος παρά τις αντίξοες συνθήκες, την φτώχια και την εξαθλίωση, έχτισε, μόχθησε και μεγαλούργησε την εποχή εκείνη. Εντός κι εκτός του νησιού.
Ποιοι διακρίνονται στη φωτογραφία
Ο πρώτος αριστερά, με το φτυάρι, πιθανόν είναι ο ιδιοκτήτης του κομπρεσέρ από την Όλυμπο, πριν στείλει ο σύλλογος Σπωιτών ΝΥ κι αγοράσει η κοινότητα Σπόων το δικό της. Δεν θυμάται το όνομα αλλά αν δεν είναι αυτός ίσως κάποιος Χαλκιάς από το Σπόα. Πίσω και πάνω αυτός που χτίζει είναι ο πάππους μου, ο Νικόλας Κρητικός τον άλλο δεν τον αναγνωρίζουμε. Μπροστά στο κομπρεσέρ τώρα, από αριστερά Νικόλαος Πιπέρης η Πιπεράκης, πίσω του ο Κώστας Ταλαράντας, ενώ δίπλα του, με το μουστάκι, είναι ο Γιάννης Εμμ. Χαλκιάς, Γιώργος Κώτης, Εμμανουήλ Δήμαρχος, πίσω από τις γυναίκες ο Λευτέρης Κωνσταντής. Στο βάθος η γυναίκα είναι η Ευδοξία Ταλαράντα την μπροστινή δεν είμαστε σίγουροι, αλλά πιθανόν να πρόκειται για την Κυρανιά του Χρυσου ή είναι η θεία μου, η Μαρία Λιγνού. Δύσκολα να πεις με την «μάσκα».
“Οι περισσότερες φωτογραφίες βρίσκονται στους σκουπιδότοπους…” αναφέρει με πίκρα ο κ. Ηλίας Λιγνός και δεν έχει καθόλου άδικο.
Οι μικρές στιγμές της καρπαθιακής ιστορίας είναι άραγε καταδικασμένες στο σκοτάδι και τη λησμονιά; Κι εμείς; δεν έχουμε καθήκον να περισώσουμε κάτι από τα κομμάτια μας;
Αν όσοι ασχολούνται με τα κοινά ή εκείνοι που το επιθυμούν, δε βλέπουν ως καθήκον και ιερή υποχρέωση τη διάσωση της ιστορίας μας, τότε ίσως πρέπει να ξανασκεφτούν το ρόλο και τη θέση τους διότι οι ευθύνες είναι βαριές, δε σε σηκώνουν αστεία και ο χρόνος που κυλά μας καταδικάζει.
3.4.2023
Καρπαθιακά Νέα
