Το 1987 στην πόλη Άλπα Γιούλια της Ρουμανίας ένα κτήριο 7.600 τόνων χωρίστηκε στα δύο και μεταφέρθηκε πάνω σε ράγες με στόχο την διάνοιξη μίας λεωφόρου. Τα δύο κτήρια που προέκυψαν μετά τον τεμαχισμό μεταφέρθηκαν κατά 55 μέτρα και με μία κλίση 33 μοιρών. Η όλη διαδικασία διήρκεσε 5 ώρες και 40 λεπτά
Αλλά και τις 7 Μαρτίου 1991 το ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο) πήρε μια ιστορική απόφαση, η οποία υλοποιήθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά.
Η απόφαση αυτή αφορούσε το τολμηρό έργο της μεταφοράς του βυζαντινού ναίσκου των Αγίων Σαράντα στην Κηφισιά, το οποίο μάλιστα χρονολογείται από το 1562, από την Λεωφόρο Κηφισίας στην σημερινή του θέση, στην οδό Ζηρίνη έξω απο τον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου.
Αιτία για να γράψουμε για τις μεταφορές κτηρίων είναι ένα ταλαίπωρο πέτρινο μνημείο, που στέκει ξεχαρβαλωμένο πια από το πέρασμα του χρόνου. Το σύμβολο του πρώην ιταλικού νεκροταφείου, στο Πλατύολο της Καρπάθου, θα έπρεπε από χρόνια να είχε μεταφερθεί και τουλάχιστον αυτό να είχε σωθεί από την καταστροφή.
Αρκετές φορές έχουμε γράψει για το πρώην ιταλικό νεκροταφείο, το χωράφι δεν ανήκει στον Δήμο, οι αρχές δεν έδειξαν ποτέ αληθινό ενδιαφέρον για το θέμα. Ο ιταλικός στρατός εδώ και χρόνια έχει πάρει τα οστά των νεκρών και από τα μνήματα δεν έχει απομείνει τίποτα. Μόνο το μνημείο έστεκε για χρόνια να θυμίζει ότι κάτι σημαντικό υπήρχε στην περιοχή. Κανείς όμως δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για τη μεταφορά του. Βέβαια για κάποιους δεν έχει καμιά αξία, όπως κάνουν και με την ιστορία της Καρπάθου.
Μπορεί να μιλάμε και να καμαρώνουμε το παρελθόν μας, όμως οι πράξεις μας προδίδουν μια διαφορετική σχέση μαζί του. Ότι δεν είναι προσωπικό ή δεν αφορά τη φαμίλια ή, το πολύ, το χωριό μας, δυστυχώς δεν παρουσιάζει σπουδαίο ενδιαφέρον. Αυτό προδίδουν οι πράξεις μας.
Επαρχείο, Δήμος καθώς και αρκετοί που κόπτονται για την ιστορία του νησιού, όλοι μαζί στέκουν αδύναμοι, ανήμποροι να αναγνωρίσουν την αξία του ιταλικού νεκροταφείου (κι όχι μόνο αυτό). Ακόμη κι αυτή η μεταφορά του πέτρινου μνημείου, σε ένα ασφαλές σημείο, θα είχε τεράστια αξία για τις μελλοντικές γενιές.
Κάποτε οι επόμενες γενιές θα γελούν και θα χλευάζουν την αδιάφορη στάση μας, και το χλιαρό συλλογικό μας ασυνείδητο, τότε βέβαια εμάς καθόλου δε θα μας νοιάζει. Όμως στ΄αλήθεια, από ποιον περιμένουμε να κρατήσει την ιστορία μας, αν εμείς οι ίδιοι είμαστε απέραντα αδιάφοροι;
Μανώλης Δημελλάς
Καρπαθιακά Νέα
