Αυτή την ώρα τελείται η εξόδιος ακολουθία του Ιωάννη Μιχαήλ Μαρή. Το χωριό του, οι Μενετές Καρπάθου, συντετριμμένο τον αποχαιρετά και υπόσχεται πως δε θα τον ξεχάσει. Άλλωστε για αυτόν το λόγο και ο ίδιος επέστρεψε στα πατρογονικά του, για βρεθεί ανάμεσα σε συγγενείς, γνωστούς και φίλους.
Πριν ακόμη κυριεύσει τις ζωές μας η πανδημία είχα επικοινωνήσει μαζί του με σκοπό να γράψω την πορεία της ζωής του. Ο Γιάννης Μαρής ζήτησε λίγο χρόνο, όμως μου τόνισε ότι ήδη είχε δουλέψει τις εμπειρίες της ζωής του, μαζί με τον αγαπητό πατριώτη Μηνά Αλ. Αλεξιάδη.
Ο Μηνάς, ακούραστος εργάτης των γραμμάτων, ήταν εκείνος που τον ενθάρρυνε να γράψει τη ζωή του! Έχει την επιμέλεια του βιβλίου, που ήδη κυκλοφορεί από το 2019, με τίτλο «Εμπειρίες Ζωής», από τις εκδόσεις Γρηγόρη και είναι αφιερωμένο στους γονείς του Μιχάλη Ιωάννου Μαρή (1888-1988) και στη μητέρα του Αθηνάς Μαρή (1904-1976) το γένος Ψαρά.
Αποδεικνύεται λοιπόν, για πολλοστή φορά ότι τα βιβλία, ιδιαίτερα τα αυτοβιογραφικά έχουν ζωντανή ψυχή! Είναι άνθρωποι, που ζουν στο άπειρο και περιμένουν υπομονετικά τον αναγνώστη να τους ανακαλύψει και να πιάσει γνωριμία και κουβέντα μαζί τους!
Ο Γιάννης Μιχαήλ Μαρής, όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο του, γεννήθηκε τον Δεκέμβρη του 1939 στις Μενετές.
«Τότε στο χωριό δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνα, αυτοκίνητα. Το νησί μου, στην νοτιοανατολική εσχατιά του Αιγαίου, ήταν αποκομμένο από όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Έζησα τον φόβο και τις δυσκολίες του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, το μεταναστευτικό ρεύμα και την εγκατάλειψη της Καρπάθου, την ανοικοδόμηση και την τουριστική ανάπτυξη του νησιού, καθώς επίσης και τις διάφορες πολιτικές και οικονομικές κρίσεις της πατρίδας, και θα ήθελα οι αναγνώστες μου να με κρίνουν με επιείκεια για όσα διαβάσουν».
Ο Γιάννης Μιχαήλ Μαρής ήταν ένα από τα πολλά καρπαθάκια με πολλά όνειρα αλλά όπως ο ίδιος λέει φτωχός, έμαθε γράμματα, ανέβηκε στην Αθήνα κι από εκεί, αν και καλός μαθητής, διάλεξε να ξενητευτεί στην Γερμανία για σπουδές διότι όπως γράφει « ήταν ο υπέρμετρος εγωισμός του! Φοβόταν το ρεζίλι αν δεν κατάφερνε να γράψει καλά και να περάσει σε μια σχολή των Αθηνών».
Γλαφυρές γεμάτες αλήθεια περιγραφές, από έναν ακέραιο πατριώτη, συνθέτουν τη βιογραφία του. Πολλά επίθετα θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν την προσωπικότητα του, άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαία η επαγγελαμτική του σταδιοδρομία. Χημικός Μηχανικός από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου και ιδιοκτήτης της πρωτοπόρας χημικής βιομηχανίας VIOPOL. Στη συνέχεια η βιομηχανία του άλλαξε ονόματα, παράλληλα ασχολήθηκε και με την παραγωγή υλικών μονώσεων φτάσαμε στην MARISPOLYMERS AE.
Η καμπάνα στις Μενετές χτυπά για κείνον. Αγαπούσε, πονούσε τον τόπο του και φρόντιζε να βρίσκει τρόπους και εντελώς αθόρυβα να το δείχνει. Ένα παράδειγμα ήταν η βοήθεια του στον Σύλλογο Απανταχού Μενετιάτων. Ο Γιάννης έδινε τη γενναία προσφορά του και την ίδια στιγμή δεν ήθελε να γίνεται καμιά αναφορά για αυτό. Κι αυτό γιατί είχε μια βαθιά συστολή και ένα μέτρημα που χαρακτηρίζει εκείνη τη γενιά της προσφοράς που ήθελαν πολλά να κάνουν και λίγα να λένε!
Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι η σύζυγος του είναι Γερμανίδα, η Κρίστιν Πέτερς, και μάλιστα έκανα δυο γάμους! Έναν στις Μενετές, τον Φλεβάρη 1968 και ένα γάμο στο Wiesbaden της Γερμανίας!
Αποχαιρετάμε ένα δικό μας παιδί, ένα άξιο τέκνο της Καρπάθου.
Ο Γιάννης Ιωάννου Μαρής είχε πολλά να μας διηγηθεί. Η ψυχή του ήδη τριγυρνά λέφτερη στα σοκάκια των Μενετών και πιάνει κουβέντα με τους παλιούς φίλους και συμμαθητές.
Μανώλης Δημελλάς για τα Καρπαθιακά Νέα
