Περνούν οι μέρες
’σατ τηπ παλιάν αρματωσιά σ’ ερειπωμένο σπίτι,
που τητ σαπίντζει η βροχή που μπαίνει απ’ τοφ φεγγίτη,
στέκω κ’ εγιώ σ’ αυτήτ τη γη που μου ’γραψεν η μοίρα,
να μη γνωρίσω μνιαχ χαρά, μόνο καμούς κ’ αρμύρα.
Λύνεις του μύλου το παννί για να ’υρίσ’ η πέτρα,
μ’ ο άνεμος μόνο καμούς για ’μένα εφυλλομέτρα.
Περνούν οι μέρες και θωρώ πως ξετελεύgει ο κύκλος
και ξεχειλίντζει βάσανα της ντζήσης μου ο σίκλος.
Πάνω στηπ πέτρα μάχομαι ’σάρ ρίντζα τ’ ασκελίνου
κ’ οι σκέψεις μου με τυρρανού, με τρω’ με καταπίννου.
Μνια βλαστημώ τημ μοίρα μου και μνιατ τηκ κεφαλή μου,
τα ντζάλα μου μες στη ντζωή εφτείρατ το κορμί μου.
Πρικία είτ’ τα χείλη μου απ’ τα ’ικά μου πάθη,
τα σωθικά μου τα κεντούν οι μαύροι ασπαλάθοι.
Ποιους έρωτες να καρτερώ που ’μου δεντρό ανθισμένο,
κ’ εφύατ τα μερόχρονα κ’ ακόμη περιμένο;
Όλυμπος Καρπάθου, 6/12/2023 © Γιώργος Ν. Κανάκης
8.12.2023
Καρπαθιακά Νέα
