Γράφει ο Ανδρέας Ηλία Μακρής
Από τα χρόνια των Μνημονίων μέχρι σήμερα, εκπομπές με μεγάλη τηλεθέαση είναι και αυτές που περιστρέφονται γύρω από την ελληνική και τη διεθνή γαστρονομία. Το γεγονός νομίζω είχε λογική εξήγηση.
Με στενά τα οικονομικά περιθώρια εκείνης της αλήστου μνήμης περιόδου, να αντικρύζεις στο γυαλί τα αχνιστά, ονειρικής γεύσης «πιάτα» και καλλιτεχνικής εμφάνισης, υπογραφής καταξιωμένων Ελλήνων Σεφ τα σάλια έτρεχαν ανεξέλεγκτα.
Αυτό, ίσως έδωσε κίνητρο σε ταλαντούχους νέους μας να κυνηγούν την επαγγελματική καταξίωση στον χώρο της «Κουζίνας», με απώτερο στόχο να καταστούν γιατί όχι, μέχρι και τηλεοπτικοί αστέρες πρώτου μεγέθους.
Στα καθ’ ημάς, με τη διεθνή καθιέρωση της Καρπάθου ως δημοφιλή τουριστικό προορισμό, οι χειροποίητες «μακαρούνες» μας και τα «σισαμωτά κουλούρια» μας «μπουκιά και συχώριο» ως γνωστόν με τη νοστιμιά τους, έγιναν πασίγνωστα και περιζήτητα έξω από τα στενά όρια της Καρπάθου και προβάλλουν επάξια την Καρπαθιακή γαστρονομία διεθνώς.
Βέβαια υπάρχουν και τα λαχταριστά «Καρπάθικα τρίγωνα» με προϊστορία, που αξίζει τον κόπο να γνωστοποιήσουμε τη «συνταγή» στο ευρύτερο κοινό, χωρίς να διεκδικούμε φερ’ ειπείν, τη… δόξα του κ. Λαζάρου, πρύτανη της Ελληνικής γαστρονομίας.
————————–
Το καλοκαίρι του 1927 η Απερίτισσα Βενεσιάνα Ηλία Σταματιάδη, κόρη της Ευδοκούλας Λιονταρή απ’ τον Αη Γιάννη άφησε το Σουδάν και επέστρεψε στην Κάρπαθο.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1928 στο γάμο της ανεψιάς της Στασίας του Γιάννη του Κάτρου-Σταματιάδη με τον Γιάννη του Μηνά Χήρας έφτιαξε το γαμήλιο «κανίσκι» της με τα γνωστά μας σήμερα, ως «Καρπάθικα τρίγωνα» άγνωστα όμως έως τότε στην Κάρπαθο και τα πρόσφερε στους καλεσμένους.
Όμως, η πρωτόγνωρη γεύση τους «ξετρέλανε» τον κόσμο και όλοι τότε «έπεσαν» πάνω της ρωτώντας με περιέργεια τη συνταγή και που την έμαθε. Αυτή με αφοπλιστική ειλικρίνεια απαντούσε πρόθυμα.
«Aπό το Σουδάν…άλλαξα όμως το σχήμα από τετράγωνο, σε τρίγωνο και τη γέμιση από αράπικο φιστίκι, σε αμύγδαλο» και συνέχισε τη συνταγή, πράγμα ως γνωστόν ασυνήθιστο στη γυναικεία πρακτική σε πολλές νοικοκυρές μέχρι σήμερα!
Τους είπε ότι:
«Η ζύμη γίνεται από αλεύρι – λάδι- αυγά- βούτυρο, απλώνεται σε φύλλο, που αλείφεται όμως με αρνίσιο λίπος από το περιτόναιο, η γέμιση από τριμμένο αμύγδαλο με μπαχαρικά, προτού διπλωθεί σε τρίγωνο. Μετά τον φούρνο, σιροπιάζεται με μέλι και ζάχαρη».
Από τότε, πέρασαν 94 χρόνια. Τα «Καρπάθικα τρίγωνα» καθιερώθηκαν ως τοπικό παραδοσιακό γλυκό. ΄Εγιναν πασίγνωστα σ’ όλη την Κάρπαθο, ιδιαίτερα στα κάτω χωριά Aπέρι και Βολάδα. Σήμερα, δικαιολογημένα θεωρείται το καλύτερο γλυκό ταψιού, «κανίσκι» περιζήτητο σε γάμους, βαπτίσεις, αρραβώνες. Πραγματικά στην θέα του γίνεται αμέσως ανάρπαστο… και δικαιολογημένα η κάθε Καρπαθιά καμαρώνει το κέρασμά της.
Να’ σαι ευλογημένη, εκεί ψηλά στον ουρανό Βενεσιάνα!
Εμείς, οι λάτρεις της απολαυστικής τους γεύσης, σου είμεθα «εσαεί» ευγνώμονες. Προσωπικά εγώ, περισσότερο που σε γνώρισα σε βαθύ γήρας και χάρη στη μητέρα μου, η οποία από τα γεννοφάσκια μου γνώριζε πόσο τρελαίνομαι με τη λαχταριστή τους γεύση, μου αφηγήθηκε την αυθεντική τους προϊστορία.
Από το υπό έκδοση βιβλίο μου «ΚΑΡΠΑΘΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
