Μοναδική εμπειρία από το Λύκειο Ελληνίδων Ραφήνας, όπως τη βίωσε ο χορευτής Κώστας Γρηγορίου…
Αναμνήσεις… “Φέτος θα κάνουμε Καρπαθιώτικο γλέντι. Θα είναι Αθήνα τρεις μουσικοί και είναι μεγάλη ευκαιρία να το ζήσετε”, τα λόγια της Αγγελικής. Οι ημέρες πέρασαν, έφτασε η Τρίτη, όλοι Πέτρινο, από νωρίς στο μάθημα. Η αλήθεια είναι ότι μαζεύτηκε πολύς κόσμος.
Προσωπικά δεν είχα ενθουσιαστεί, αλλά ακολούθησα όπως πάντα. Σκεφτόμουν, αργός στατικός χορός, θα πονέσουν οι γάμπες, ρυθμός χωρίς αλλαγές. Ο κόσμος ήρθε, τα “όργανα” ήρθαν, γέμισε η αίθουσα. Ξάφνου, “ελάτε ελάτε να βάλουμε τα σανίδια”. Τα βάζουμε από εδώ, τα βάζουμε από κει, στο κέντρο της αίθουσας. Τα κοίταγα…αρπάζει ο Θέος τρεις καρέκλες τις βάζει πάνω, “Άλλο και τούτο”, λέω. Με τα πολλά ανεβαίνουν οι μουσικοί. Κουρδίζουν και ξεκινούν. Στην αρχή και στο τέλος άνδρας.
Στην αρχή δεν μπήκα να χορέψω. Κοίταζα και άκουγα. Έβγαζα και καμιά φωτογραφία. Όπως όμως έψαχνα μέσα από το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής, άκουγα και ένα τέταρτο όργανο. Κοίταζα, έψαχνα, ώσπου στο τέλος ανακάλυψα…τα σανίδια.
Οι μουσικοί με τα πόδια τους ρυθμικά χρησιμοποιούσαν τα σανίδια. Με τέχνη και όχι απλά χτυπώντας τα πόδια τους, υποστήριζαν τον χορό, τα όργανα. Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω τί συμβαίνει. Μπήκα, διστακτικά στο τέλος και παρακολουθούσα τον Θέο να χορεύει, με την σειρά όλες τις κοπέλες, τον Δημήτρη και τον Παναγιώτη με την σειρά τους. Έκλεινε και άνοιγε ο κύκλος.
Κάποια στιγμή ο κύριος Ζωγραφίδης αφήνει την λύρα και μπαίνει μπροστά και χόρεψε. Ζούσε την μουσική δεν την άκουγε. Οι νότες γνωστές, από τις παιδικές του αναμνήσεις, δεν τον ανησυχούσαν. Η ώρα πέρναγε, ο κόσμος έφευγε τα κεράσματα συνεχίζονταν. Κάποια στιγμή μας ανέβασαν πάνω στα σανίδια.
Είχε φτάσει η ώρα των μαντινάδων. Χορός πάνω στα σανίδια, δίπλα, γύρω, πάνω στους μουσικούς, με τα πόδια, πλέον, όλων μας όχι να δίνουν τον ρυθμό αλλά να συμμετέχουν στον ρυθμό. Ο μουσικός κένταγε, εμείς ακολουθούσαμε και στην μαντινάδα και στον χορό. Τα πόδια, τα γόνατα πόνεσαν αλλά ο ρυθμός δεν υποχωρούσε. Οι ώρες και τα λεπτά είχαν περάσει.
Τρεις τέσσερις ώρες δεν ήταν τίποτα σε σχέση με τα ολονύχτια γλέντα που γίνονται στην Όλυμπο και στα άλλα χωριά της Καρπάθου. Οι αναμνήσεις, εικόνες ήχοι και οι λεπτομέρειες είναι βαθιά χαραγμένες. Μοναδικές για μένα, θα μπορούσα να πω. Οι φωτογραφίες δεν αφήνουν την λήθη.
Και για αυτούς τους λόγους, ένα χρόνο μετά είμαι ακόμα σίγουρος ότι το καρπαθιώτικο γλέντι είναι η καλύτερη εμπειρία που έχω ζήσει στο Λύκειο των Ελληνίδων Ραφήνας. Κ.Γ.
Πηγή www.rpn.gr