“Λίγες μέρες πάνε μόνο από τότε που εγκαταστάθηκα στο νησί της Κάσου. Από την πρώτη κιόλας θέαση του νησιού, η ιδιομορφία του εδάφους μου εξήψε την περιέργεια και μέσα μου γεννήθηκε η επιθυμία να εξερευνήσω την ανεπιτήδευτη ομορφιά αυτού του γυμνού βραχότοπου. Η ευκαιρία για την πρώτη μου περιπατητική εξόρμηση στο νησί δεν άργησε να έρθει. Την Παρασκευή ανταποκρίθηκα θετικά στο διαδικτυακό κάλεσμα των Περιπατητών της Κάσου για πεζοπορία με αφετηρία το γεφύρι του Φράχτη για το ορεινό Σπήλαιο της Στηλοκαμάρας (Σελάι) και επιστροφή.
Αφού ανταμώσαμε στο σημείο συνάντησης και έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, ήρθε η ώρα για δράση! Οι κατσούνες και τα μπατόν ξεπρόβαλλαν, τα σακίδια κρεμάστηκαν στους ώμους και το επταμελές πεζοπόρο τμήμα εισήλθε στο ξηρόρεμα «Φράχτης». Αρχίσαμε να διασχίζουμε ένα εντυπωσιακό μικρό φαράγγι με σχεδόν απόκρημνες βραχώδεις πλευρές και θαυμάσιους σχηματισμούς που δημιουργούν τα τοιχώματά του. Η πορεία μέσα στο φαράγγι γίνεται σε πετρώδες έδαφος με χαμηλούς θάμνους. Όσο προχωρούσαμε, οι ριπές του ανέμου μας δρόσιζαν μεταφέροντας τη μυρωδιά της φρέσκιας ρίγανης. Λίγες συκιές με σκουροπράσινα φύλλα που μοιάζουν με ανθρώπινες παλάμες «σπάνε» τη μονοτονία της πέτρας, ενώ ξένοιαστα πουλιά μας παρακολουθούσαν από ψηλά.
Το δρόμο μας «έφραξε» ξαφνικά ένα επιβλητικό βράχινο ανέβασμα που πιθανώς δημιουργήθηκε με τα χρόνια από τη διαβρωτική δράση των ορμητικών υδάτων του ποταμού. Στο σημείο αυτό απαιτήθηκε μία σύντομη αναρρίχηση του βράχου – λόγω της κλίσεως του εδάφους – χρησιμοποιώντας και τα δύο χέρια για σκαρφάλωμα (scrambling). Η αίσθηση ότι είσαι εκτεθειμένος είναι αναζωογονητική και ανεβάζει σίγουρα την αδρεναλίνη. Η άλλη όψη του νομίσματος βέβαια είναι ότι, αν γλιστρήσεις, μπορείς να πέσεις. Με τη σωστή καθοδήγηση όμως και κυρίως με την ενθάρρυνση των εμπειρότερων μελών της ομάδας, το εμπόδιο ξεπεράστηκε επιτυχώς! Περήφανοι που τα καταφέραμε, φωτογραφηθήκαμε όλο χαρά με φόντο το κατόρθωμά μας και μπήκαμε στο δεύτερο μισό της ανάβασης…
Περπατώντας πάνω σε διάσπαρτους από πέτρες και φρύγανα δρόμους, δίπλα από ξερολιθιές και πεζούλες, φθάσαμε στο χωματόδρομο που οδηγεί στο μονοπάτι για το σπήλαιο. Καθώς ανηφορίζαμε, αντικρίσαμε την πινακίδα που έδειχνε το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε και την απόσταση που πρέπει να διανύσουμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας (800 μ.). Το μονοπάτι για το σπήλαιο είναι δυσδιάκριτο και κακοτράχαλο.
Ωστόσο, η σωματική κούραση απορροφάται από την απεραντοσύνη του τοπίου και σχεδόν εκμηδενίζεται από την προσμονή του προορισμού. Ένα παλιό πετρόκτιστο ασβεσταριό μας προϊδέασε για την αφανή είσοδο της σχεδόν ανεξερεύνητης σπηλιάς. Βρισκόμαστε πλέον στο Σπήλαιο της Στηλοκαμάρας, ανάμεσα στο όρος Κόρακας και το λόφο του Προφήτη Ηλία. Κατά τη διάρκεια της παραμονής στο εσωτερικό της γης, συνίσταται η χρήση φακού με δυνατό φωτισμό για μεγαλύτερη απόλαυση των ασβεστολιθικών πετρωμάτων, των εντυπωσιακών σταλακτιτών και σταλαγμιτών που για εκατοντάδες χρόνια σχηματίζουν διπλές σειρές κιόνων και παράξενους σχηματισμούς. Ο χώρος μπροστά από τη σπηλιά, προσφέρεται επίσης για μια πανοπτική θέα στ’ Αρμάθια, το μεγαλύτερο από τα Κασονήσια.
Μετά από τις απαραίτητες ανάσες και τις αναμνηστικές φωτογραφίες, αισθάνθηκα μια παράξενη δύναμη που με παρακινούσε να μην εγκαταλείψω αυτό το απίστευτης ομορφιάς τοπίο. Ο χρόνος όμως μας πίεζε ασφυκτικά. Σουρούπωνε πια, όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αφήσαμε πίσω μας το μονοπάτι και κατηφορίσαμε ανέμελοι στον ασφαλτόδρομο. Από ψηλά πια, παρατηρούσαμε στα δεξιά μας τη διαδρομή που διασχίσαμε νωρίτερα μέσα στο φαράγγι και νιώσαμε περίσσεια ικανοποίηση που καταφέραμε το στόχο μας, ενώ αγριοδάφνες και σχίνοι στην άκρη του δρόμου έκαναν πιο ευχάριστη τη διαδρομή του γυρισμού.
Είχε νυχτώσει ολότελα όταν φθάσαμε στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε και στο μυαλό μου ήρθαν αβίαστα τα λόγια της συγγραφέως Λίας Μεγάλου – Σεφεριάδη: «Η Κάσος δεν είναι για το θεαθήναι.Είναι από εκείνους τους τόπους κι εκείνους τους ανθρώπους που ξέρουν να κρατάνε την ουσία». I’ll see you down the road….
Φωτογραφίες: Ευτυχία Παραπονιάρη
