του Βαγγέλη Ρουσσάκη
Πάντα μπερδεύω ονόματα. Δεν ξέρω αν είναι κάποιος συγκεκριμένος ο λόγος αλλά συγχέονται στο κεφάλι μου, με άλλες περιστάσεις και άλλα περιβάλλοντα από αυτά στα οποία ανήκουν.
Ίσως θα έπρεπε να φτιάξω έναν μεγάλο κατάλογο με κάθετι που θα έπρεπε να μην το συγχύσω με κάποιο άλλο.
Ωστόσο, θα ήταν υπερβολικά χρονοβόρο και θα είχε τελικά μικρή χρησιμότητα για τις μέρες μου. Απλά αυτή η σκέψη πως κάτι δεν είναι στην σωστή του θέση, ακόμα και απλά μέσα στο κεφάλι μου με πειράζει σαν μια αίσθηση ότι κάτι δεν είναι καλά βαλμένο. Σαν ένα βιβλίο που βρίσκεται πεταμένο σε ένα πάτωμα αντί για την βιβλιοθήκη ή το κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι μου.
Έζησα πάντοτε σε μικρά σπίτια, με μικρές βιβλιοθήκες, με πολλά στοιβαγμένα βιβλία και ατακτοποίητα να ξεχειλίζουν εδώ και εκεί. Σαν μια θάλασσα που απλωνόταν μέσα σε έναν τόσο μικρό κόλπο που δεν θα την χωρούσε ποτέ. Να μου θυμίζει την γενέτειρα μου όταν και τα πιο μεγάλα πλοία δεν χωρούν στους κόλπους της.
Αλλά πάντα μπορεί και να ναυαγήσουν από αυτούς τους αέρηδες. Έτσι ήταν και οι βιβλιοθήκες στα σπίτια που μεγάλωσα. Υπερβολικά μικρές για τα βιβλία μου που ήταν μόνο οι σωσίβιες λέμβοι ή οι μικροί φάροι μέσα στο σκοτάδι.
Έλεγα για τα ονόματα που τα συγχέω με πράγματα που ουδεμία σχέση έχουν με τα ονόματα μου. Οι έννοιες μου είναι υπερβολικά μεγάλες και χωρούν πολλά πράγματα σαν ομπρέλες μέσα τους. Ή σαν δίχτυα.
Ω μακάρι να είχα κάποτε όλες τις λέξεις για το ποίημα.
Στο παρόν κοιτάζω την θάλασσα και θυμάμαι πως ο κόσμος δεν χωράει ποτέ στα αλήθεια την θάλασσα, ούτε στον πιο απλωμένο όρμο.
Η πατρίδα μου δεν χωράει στα ονόματα.
Ο Βαγγέλης Ρουσσάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάρπαθο. Αποφοίτησε από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Αγάπησε από παιδί τη Λογοτεχνία, γιατί μέσα από εκείνην ξέφευγε από τον κόσμο που πολλές φορές επιβάλλεται στους ανθρώπους. Έκτοτε ανακάλυψε κι άλλες αγάπες. Όλες είχαν να κάνουν με μικρά – μικρά κομμάτια που κρύβονται μέσα σε ψυχές και περιμένουν να αναδυθούν. Πολλές από τις αγάπες του, τις εφηύρε γιατί ήταν εκείνες που χρειαζόταν, για να μην επιβιώνει μόνο. Τώρα, ξανά μαθαίνει να ψάχνει για χρώματα, και στιγμές και κομμάτια μικρά. Με την γνώση πως δεν θα τα βρει ποτέ όλα. Του αρκεί. Ταξιδεύει.
16.2.2023
Καρπαθιακά Νέα
