γράφει ο Βαγγέλης Καταχανάς – φωτογραφία Δημήτρης Γεργατσούλης
Είναι γεγονός πως όλοι μας έχουμε πάει σε πολλές κηδείες. Δεν είμαι σίγουρος όμως αν το κάνουμε μόνο γιατί θέλουμε να τιμήσουμε τον εκλιπόντα. Περισσότερο πηγαίνουμε για να συμπαρασταθούμε στους δικούς του ανθρώπους, είτε ακόμα από υποχρέωση γιατί «πρέπει» να δώσουμε το παρόν μας στον εκάστοτε φιλικό ή συγγενικό περίγυρο.
Απόψε κηδέψαμε τον δικό μας Βίκτωρα. Τον άνθρωπο που μας ήρθε από το πουθενά και ενσωματώθηκε στην μικρή μας κοινωνία με το ήθος του, την κοινωνικότητά του, το γέλιο του και τόσα άλλα που στον καθένα μας δρούσαν με μια μοναδικότητα.
Αυτό είχε σαν συνέπεια να αγαπηθεί όσο λίγοι ξένοι επισκέπτονταν το νησί μας για επαγγελματικούς λόγους. Και η επιβεβαίωση ήρθε την στερνή τούτη ώρα που έμελλε να ενταφιαστεί στον τόπο που τόσο αγάπησε και άλλο τόσο αγαπήθηκε.
Δεν ήταν μόνο η μαζικότητα του κόσμου που τον συνόδεψε σε ένα ομολογουμένως συγκινησιακό κλίμα στην τελευταία του κατοικία. Κύρια ήταν το αυθόρμητο της προσέλευσης δίχως πλερέζες και προσχήματα. Ήταν η ανθρώπινη φωνή που ψιθύρισε το στερνό αντίο στον δικό μας φίλο και αδερφό. Και αυτό ακριβώς θέλω να εξάρω με τούτη την ανάρτηση χαιρετίζοντας ταυτόχρονα όλους όσους συνέβαλαν να επιστρέψει ο Βίκτωρας στην δεύτερη του πατρίδα και να αναπαυθεί εδώ κοντά στους δικούς μας νεκρούς.
Καλό σου ταξίδι καλέ μου!
