γράφει η Μόρφη Διακογεωργίου
“Να ξεδοντιάσεις το θηρίο και να σκορπίσεις τα δόντια του στα χέρσα χωράφιαΠοιος θα παραμερίσει το σύννεφο που στέκει πάνω από τις σκέψεις μας κι όλο αίμα βρέχει;Δες, αυτό το πλοίο ρυμουλκεί τις μέρες μας μέσα από τρικυμίες και σκουριά.Μια γυναίκα στέκει στο πλάι με μια θλίψη Κυριακής στα χείληΧείλη που κάποτε πρόφεραν το σ’ αγαπώ, σαν τον ήλιο”Παναγιώτης Ράμμης, Άνεμος Συναξαριστής
Κάθε εποχή με τα θηρία της, κάθε ψυχή με τα δικά της…
Κι η πάλη, η αγωνία, να ξεδοντιάσουμε το θηρίο, ίδια κι ανάλλαχτη στο ρου των αιώνων, χτυπά σαν αίμα στις φλέβες της θνητής μας ύπαρξης.
Μια συννεφιασμένη Κυριακή η μελαγχολία των ανθρώπων. Όχι η γνώριμη θλίψη της Κυριακής, αλλά ο καημός μιας ναυαγισμένης μέρας, η πίκρα μιας αβίωτης ζωής που χάνεται.
Μόνο ο λόγος, ήλιος παραμυθητικός, παραστέκεται στην καρτερία μας, στην προσμονή μας, να ανατείλει ξανά το φως στα χείλη των ανθρώπων.
Καλά να είμαστε!
