Κάρπαθος: 76 χρόνια από την επέτειο του Επαναστατικού Απελευθερωτικού Κινήματος
Για μένα η σημερινή ημέρα, των 76 χρόνων από το ξεκίνημα του Επαναστατικού Απελευθερωτικού Κινήματος της Καρπάθου, αποτελεί και ένα προσωπικό κομμάτι της οικογενειακής μας ιστορίας.
Καθώς ο πατέρας της μητέρας μου, ο παππούς μου, ήταν ένας από αυτούς τους ήρωες προγόνους μας, που πήραν το όπλο στο χέρι και έδωσαν τη μάχη για την απελευθέρωση της Καρπάθου.
Άρα όπως καταλαβαίνετε οι αναφορές και οι συγκινήσεις στο σημερινό μου σημείωμα είναι πολλές και βιωματικές καθώς κατά το ήμισυ Καρπάθιος πάντα τέτοιες μέρες μου οι σκέψεις γεμίζουν την ψυχή και το μυαλό.
Γιατί για μας τους Δωδεκανήσιους η Κατοχή δεν ήταν μόνο τα χρόνια που οι Ιταλοί και οι Γερμανοί εισέβαλαν στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Η κατοχή προϋπήρχε με τους εισβολείς – κατακτητές απλώς να αλλάζουν όνομα.
Τον Απρίλιο του 1912 τα Δωδεκάνησα καταλήφθηκαν από τους Ιταλούς, μια κίνηση που αρχικά οι νησιώτες τη δέχθηκαν με ελπίδα, αφού έβγαιναν από ένα τουρκικό ζυγό 500 χρόνων.
Τον Σεπτέμβρη του 1943 φθάνουν στην Κάρπαθο 800 Γερμανοί στρατιώτες, οι περισσότεροι από το τάγμα ανεπιθύμητων 999. Δεν γίνεται μάχη, οι περίπου 2.500 Ιταλοί στρατιώτες παραδίδονται άνευ όρων.
Οι ναζί έδειξαν γρήγορα το πρόσωπό τους.
Στο χωριό Σπόα τουφεκίζουν 3 εικοσάχρονα παιδιά!
Ο Μανωλής της Ζαχάρης, ο Πάχος Πιπέρης και ο Μανώλης Σισαμής.
Ακόμη δυο εκτελέσεις ακολούθησαν. Στο μετόχι των Μενετών Αφιάρτης, τουφεκίζουν για ένα μουλάρι τον Μιχάλη Φρέσκο και στην περιοχή Κούτελα τον Ιωάννη Σταυράκη.
Στο νησί ήδη η πρώτη ομάδα κατασκόπων που έδρασε στο νησί, από τις 5 έως τις 29 Αυγούστου 1943 (Επικεφαλής ο Άγγλος λοχαγός L. Stephen και ο Αυστραλός επιλοχίας ασυρματιστής K. Donny) καταλαβαίνει ότι πρέπει άμεσα να οργανωθεί.
Η δεύτερη ομάδα, απαρτίζεται από έναν καρπάθιο αληθινό θρύλο, τον Βωλαδιώτη Χριστόφορο Λυτό και τον Σαμιώτη ασυρματιστή Ιωάννη Κρασόπουλο. Οι δυο τους έδρασαν στην Κάρπαθο από τις 15/10/43 μέχρι τις αρχές Απρίλη 1944.
Καταγράφεται και μια τρίτη ομάδα, που κατάφερε να ανέβει πάνω στο νησί στις 13 Απριλίου 1944, αλλά δεν κατάφεραν να παραμείνουν στην Κάρπαθο.
Οι Ναζί, στις αρχές Οκτωβρίου 1944, φεύγουν και από το νησί μετά την ήττα τους και αγωνία, ελπίδα και μια συγκρατημένη χαρά δίνει φτερά στους Καρπάθιους.
Το πρόβλημα μετά της αποχώρηση των Γερμανών, ήταν ότι 300 Ιταλοί – φασίστες που είχαν ταχθεί στο πλευρό των Γερμανών μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, που θέλουν να κρατήσουν το νησί υπό κατοχή.
Χαράματα Πέμπτης, 5 Οκτωβρίου 1944. Μια μέρα, όλη η ιστορία.
Άντρες και γυναίκες άρχισαν να μαζεύονται στην εκκλησία του χωριού. Η πιο μεγάλη στιγμή πλησίαζε, ο κόσμος αδημονούσε, με τους κατακτητές να έχουν πια καταλάβει ότι το ποτάμι της ιστορίας δεν θα γύρναγε πίσω.
Μετά από 650 χρόνια στο νησί υψώνεται η ελληνική σημαία και από τότε ποτέ ξανά δεν θα κατέβει. Και αυτό είναι καλό να το γνωρίζουν αυτές τις ιδιαίτερες ημέρες που ζούμε εχθροί και φίλοι.
Η Κάρπαθος, τα Δωδεκάνησα, τα νησιά μας , το Αιγαίο, ήταν και θα παραμείνουν ελληνικά. Οι προκλήσεις θα απαντώνται σε στεριά, αέρα και θάλασσα. Είσαστε εδώ, είμαστε εδώ. Για την Κάρπαθο και την Ελλάδα.
