Μετά το Καστελόριζο το σκάφος Ιώ πέρασε ανοικτά της Ρόδου και αγκυροβόλησε στην Κάρπαθο, απ’ όπου ο Γιάννης Μαυρέας ξεχώρισε την Όλυμπο και το φανταστικό του δάσος που θυμίζει Ταΰγετο, ενώ παραξενεύτηκε που ο κύριος τουρισμός του νησιού προέρχεται από το Ισραήλ, με το οποίο υπάρχει τακτική αεροπορική σύνδεση!
Από την καθημερινή πρωινή εφημερίδα της Μεσσηνίας
Δεκαοκτώ καλοκαιρινές ημέρες Κύπρος-Καλαμάτα, με την Ιώ… Δύο «θαλασσόλυκοι», ο καπετάνιος Γιάννης Παπαμικρουλέας, ο καθηγητής Φάνης Μαμουνέας και ο «ερασιτέχνης φωτογράφος που βρίσκει την ευκαιρία να επισκέπτεται διάφορα μέρη», ο Γιάννης Μαυρέας, ο οποίος είναι και ο «ξεναγός» μας σε αυτό το δευτερογενές ταξίδι, μέσα από στιγμιότυπα που απαθανάτισε και τις σελίδες του «Θ»…
Η καρδιά του Γιάννη Μαυρέα «σκάλωσε» στο Καστελόριζο (δεύτερο σταθμό του ιστιοφόρου τους) το οποίο η παρέα των Μανιατών επισκέφτηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά και έμεινε αυτή τη φορά για τρεις μέρες.
Ο ίδιος ξεδιπλώνει το κουβάρι των αναμνήσεων και τις σκέψεις του… Θυμάται τον Βαγγέλη με την ταβέρνα στο λιμάνι που τους υποδέχεται κάθε φορά και ταΐζει με το χέρι τις χελώνες, τον Νίκο που είναι πια οικογενειακός φίλος και άνθρωπος για όλες τις δουλειές ή τον νεαρό Έλληνα με την ταβέρνα δίπλα στο εκκλησάκι και την Τουρκάλα σύζυγο που πηγαινοφέρνει τα παιδιά τους με θαλάσσιο ταξί στο απέναντι Κας και τα’ ανάπαλιν. Τη Σαντραπεία Αστική Σχολή (1903 με την όψη-αντίγραφο του Πανεπιστημίου Αθηνών) που στεγάζει Δημοτικό-Γυμνάσιο-Λύκειο, αλλά τα καλοκαίρια διατίθεται για κοινωνικές εκδηλώσεις και ειδικά για τους γάμους και τα βαφτίσια των ομογενών που πάντα επιστρέφουν στο γενέθλιο τόπο. Για τη δασκάλα που δε σκέφτηκε στιγμή να αποποιηθεί το διορισμό της στο ακριτικό νησί, αλλά ένοιωσε βαρύ το καθήκον να διδάξει εκεί, παίρνοντας κάτι από το παράδειγμα της Κυράς της Ρω, της ηρωικής μορφής της Δέσποινας Αχλαδιώτου, που με το πνεύμα και το άγαλμά της θα φυλάει πάντα την ακριτική Ελλάδα.
Το μπλε «μάτι» για καλοτυχία σε σπίτια και δρόμους και από τις δύο πλευρές, τη διατήρηση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, αλλά και τα ανέγγιχτα ερειπωμένα σπίτια από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς της Κατοχής, που σταμάτησαν το χρόνο, περικλείοντας κάτι ιερό (τόσο που έκαναν τον κ. Γιάννη να ξαναβάλει στη θέση του ένα θραύσμα πορσελάνης που αρχικά σκέφτηκε να πάρει για ενθύμιο). Την θαλάσσια περιήγηση δίπλα και μέσα στις γαλάζιες σπηλιές, τις σπάνιες φώκιες και χελώνες…
Ο πολυταξιδεμένος και πολυπράγμων Καλαματιανός, οικονομολόγος στο επάγγελμα, μιλάει για την αρμονική συμβίωση, τη γαλανόλευκη και την ημισέληνο που κυματίζουν δίπλα-δίπλα στα καράβια, τις άκρως φιλικές σχέσεις και τις καθημερινές συναλλαγές Ελλήνων και Τούρκων, που γίνονται με απολύτως φυσικό τρόπο, αφού τους ενώνει μακραίωνη συνύπαρξη και τους χωρίζουν μόλις λίγα μίλια -χωρίς να κλονίζονται από τις εκάστοτε πολιτικοστρατιωτικές εντάσεις, που όμως κρατούν τους ντόπιους σε μια διαρκή επαγρύπνηση και κατά καιρούς δυσχεραίνουν τη ζωή κυρίως των Ελλήνων (όπως είναι η απόφαση της τουρκικής πλευράς να επιβάλει «χαράτσι» 40 ευρώ στα καΐκια που θέλουν να περάσουν το θαλάσσιο σύνορο για να ψαρέψουν ή στα ιστιοφόρα που σκοπεύουν να πλησιάσουν στα τουρκικά παράλια -γεγονός που επιπλέον έστρεψε τον καθημερινό ανεφοδιασμό του νησιού σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης από την απέναντι πλευρά, που απέχει περίπου 1 ώρα, στη Ρόδο και πλέον απαιτείται 12ωρο).
Είναι ο κοσμοπολιτισμός και η συναίσθηση ότι το Καστελόριζο είναι η εσχατιά της Ελλάδας, μαζί με τις ξεχωριστές φυσικές ομορφιές, που έκαναν τόσο βαθειά εντύπωση στον Γιάννη Μαυρέα και μας καλεί να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε περισσότερο αυτή την ακριτική γωνιά της πατρίδας μας, να το κάνουμε δικό μας και να το βάλουμε στους τουριστικούς μας προορισμούς, βοηθώντας τους κατοίκους να νοιώσουν ότι δεν είναι ξεχασμένοι στο έλεος του Θεού…
Μετά το Καστελόριζο η Ιώ πέρασε ανοικτά της Ρόδου και αγκυροβόλησε στην Κάρπαθο, απ’ όπου ο Γιάννης Μαυρέας ξεχώρισε την Όλυμπο και το φανταστικό του δάσος που θυμίζει Ταΰγετο, ενώ παραξενεύτηκε που ο κύριος τουρισμός του νησιού προέρχεται από το Ισραήλ, με το οποίο υπάρχει τακτική αεροπορική σύνδεση!
Στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου, ο «ξεναγός μας» ένιωσε ότι θα μπορούσε να ζήσει μόνιμα, θαυμάζοντας τις ομορφιές της Κρήτης, όπως το πέρασμα από την Σπιναλόγκα, την Ελούντα και αλλού.
Όσο για τα Κύθηρα, επιβεβαιώνει ότι είναι «φανταστικά», αλλά και τόσο κοντά στη Μεσσηνία, ενώ ελπίζει ότι θα υλοποιηθεί το σχέδιο για αεροπορική σύνδεση από Καλαμάτα, που θα διευκολύνει τη μετάβαση από και προς εκεί.
Βάζοντας στην άκρη την «κούραση και την αγρυπνία που είναι κάτι το συνηθισμένο και τα κύματα που πολλές φορές σε βρέχουν», έχοντας πάρει το περυσινό «μάθημα» (στο Καλαμάτα-Αστυπάλαια-Καστελόριζο-Κύπρος) να μην παραλείψει τα χάπια για τη ναυτία και «συμβουλεύοντας» τους επίδοξους μιμητές του ταξιδιού τους «ότι όσοι βρίσκονται στο σκάφος την ώρα που ταξιδεύουν πρέπει να συνεργάζονται» ο Γιάννης Μαυρέας και οι φίλοι του, ο σκίπερ Γιάννης και ο Φάνης, έζησαν δεκαοκτώ αξέχαστες ημέρες «γεμάτες» με εικόνες (το απέραντο γαλάζιο, τον έναστρο ουρανό, την ανατολή ή τη δύση του ήλιου και όλες τις εναλλαγές του καιρού και του φωτός…) συγκινήσεις, νέους τόπους, διαφορετικούς, αλλά τόσο ίδιους ανθρώπους…
«Ναι, τα βλέπω διαφορετικά, νοιώθω πως γίνομαι πιο σοφός. Οι ταξιδιωτικές εμπειρίες είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να σου πάρει κανένας…» είναι η τελευταία κουβέντα του Γιάννη Μαυρέα -πριν από το επόμενο σαλπάρισμα ή, ποιος ξέρει, ανάλογα με την «έμπνευσή» του μπορεί να είναι αεροπορικό, οδικό ή και με ωτοστόπ…
Καρπαθιακά Νέα
