γράφει ο Μανώλης Παραγυιός
Έφυγε στις 2 Μαϊου από τη ζωή ο συγχωριανός μου Μανόλης Περίδης, άλλος ένας από τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσα από παιδί στη μικρή μας κοινωνία. Μια ευγενική και καλοσυνάτη προσωπικότητα, που οπότε είχες την τύχη να περάσεις χρόνο μαζί του ήταν αναμφισβήτητα ιδιαιτέρως ευχάριστος .
Αν έβαζες ένα σκηνοθέτη να κάνει ταινία τη ζωή του θα ήταν σαν …ψέμα !
Κι όμως στα αλήθεια ήταν ένα μικρό παιδί που ξεκίνησε από το Μεσοχώρι Καρπάθου πήγε στο Μαρόκο κι από κει στην Ισπανία και μετά στην Γαλλία όπου και κατατάχτηκε στη Λεγεώνα των Ξένων. Που υπηρέτησε , στα αλήθεια, σαν στρατιώτης σε πραγματικό πεδίο μάχης με το τμήμα αυτό του Γαλλικού Στρατού για πέντε χρονια .
Που επέστρεψε ξανά στην Ελλάδα, υγιής και στο σώμα και στην ψυχή , κι έφτιαξε την οικογένεια του με την σύζυγό του Φωτό αποκτώντας ένα γιό, τον Πέτρο .
Αν στη ζωή του είχε την τύχη να μεγαλώσει μακριά από την φτώχεια της εποχής και να ακολουθήσει καριέρα σεναριογράφου , είμαι σίγουρος ότι θα είχε γίνει γνωστός στα πέρατα του κόσμου .
Το ταλέντο του στο να πλάθει ιστορίες ήταν τόσο μεγάλο που πολλές φορές ενώ ήξερες ότι αυτά που σου έλεγε δεν ήταν αληθινά, ήσουν έτοιμος να τα πιστέψεις .
Τι να πρωτοθυμηθώ;
Την τεράστια πατελίδα που μετέφερε με το γαϊδούρι από την θάλασσα και κράτησε το όστρακο της για να ζυμώνει η γυναίκα του τα ψωμιά , τις δυο σουπιές που βρήκε να κάνουν έρωτα στην κορυφή του βουνού , τις χιλιάδες πέρδικες που σκότωσε με το κανόνι ή το τεράστιο κουνούπι που έσφαξε στον αέρα για να προστατεύσει τον γιο του που ήταν μωρό στη κούνια ;
Η οξυδέρκεια του ήταν τέτοια που ακόμη και την δουλειά που έκανε τη συνδύαζε με χιούμορ . Σαν μεταφορέας με τρίκυκλο στην Κάρπαθο, τα παλιά χρόνια , άλλοτε έβαζε αβγά κάτω από τις κότες που μετέφερε λέγοντας ότι τα γέννησαν στη διαδρομή κι άλλοτε σε όσους ζητούσαν τις υπηρεσίες του , έλεγε να κάνουν λίγο υπομονή γιατί έπρεπε να πεταχτεί για μια δουλειά , ( με το τρίκυκλο τότε που δεν είχε ferry boats ) …στην Κάσο !
Με το τρίκυκλο μετέφερε όταν ήμουν παιδί και τα σκουπίδια στην Εριφύλια , σε μια χωματερή μεταξύ Μεσοχωρίου και Σπόων . Όμως κι εκεί έβαζε τη δική του πινελιά , βλέπεις δεν ήταν δυνατόν απλά να τα μεταφέρει και να πετάει !
Πώς ; Τα κάδρα με τους προγόνους τους που πετούσαν σωρηδόν οι χωριανοί στα σκουπίδια, ο Μανόλης τα σεβόταν περισσότερο από τους απογόνους τους . Δεν τα πετούσε με τα υπόλοιπα σκουπίδια αλλά τα κρεμούσε στα κλαδιά των πεύκων πέριξ της χωματερής δημιουργώντας το δικό του “υπαίθριο μουσείο” με δεκάδες κάδρα ανδρών και γυναικών κρεμασμένα στα πευκοχάλια !
Σαν ιδιαίτερη προσωπική στιγμή , δεν θα ξεχάσω την μέρα του γάμου μου όταν ανέβαινα από το πατρικό μου στο Μεσοχώρι προς την Στάση για να πάμε στο Απέρι . Περνώντας έξω από το σπίτι του συνοδευόμενος από τα όργανα, βγήκε από την εξώπορτα με σταμάτησε και με φίλησε ευχόμενος να είναι στερεωμένος ο γάμος μου αφού, όπως μου είπε, δεν μπορούσε λόγω γήρατος να έρθει στην τελετή να μου ευχηθεί.
Αποτελεί ένα μικρό δείγμα της ευγένειας και των καλών τρόπων που είχε .
Έφυγε πλήρης ημερών ,γεμάτος αγάπη και φροντίδα από το μοναχογιό του Πέτρο , τη νύφη του Ευγενία και τα δύο του εγγόνια, έχοντας κλείσει έναν ολόκληρο αιώνα ζωής .
Δυστυχώς δεν θα τον ξανακούσουμε να μας διηγείται κάποια από τις ιστορίες του . Θα τις διηγούμαστε όμως σίγουρα στα δικά μας παιδιά , κι οι επόμενοι στα δικά τους παιδιά μνημονεύοντας τον για πολύ καιρό με τον ξεχωριστό αυτό τρόπο που θα ήθελε κι ο ίδιος !
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει …
4.5.2024
Καρπαθιακά Νέα
