‘Ο Μάης στην Νάουσα – Κάποτε
Μάης μήνας κι’αν και φυσά φρέσκος βοριάς, ο ήλιος περιλούζει το χωριουδάκι μας με εκτυφλωτικό φως.
Το Πάσχα πέρασε αφήνοντας στις καρδιές των κατοίκων αυτή την απερίγραπτη χαρά της Λαμπρής. Οι νοικοκυράδες επιτέλους ξεκουράζονται από τις ετοιμασίες και τις ολονύχτιες ακολουθίες. Κάποιοι χαιρετάνε για 40 μέρες με “Χριστός Ανέστη”, ενώ άλλοι το ξεχνούν και λένε “καλημέρα”. Τα κουλουράκια μοιράστηκαν και όσα περισσεύουν στις πιατέλες, αρχίζουν να πανιάζουν. Οι δρόμοι είναι ακόμα με το Πασχαλινό γαλάκτισμα, και οι βασιλικοί στις γλάστρες και στους τενεκέδες στα πεζούλια των σπιτιών, μοιάζουν με γροθιές μικρών παιδιών.
Στον Αϊ Γιώργη και Ζωοδόκοπη κιτρίνισαν τα άνθη στις ιερές εικόνες, και οι παπαρούνες και μαργαρίτες στις γύρω τους αυλές παραμένουν ξαπλωμένες απ’ τις πατημασιές των προσκυνητών.
‘Εχοντας ακούσει το “Χριστός Ανέστη”, οι ντόπιοι περιμένουν τις ερχόμενες ‘σκόλες’ που θα φέρουν την αρχή του καλοκαιριού όταν θα έρθουν τα ξενιτεμένα τους. ‘Ηδη έστειλαν από τα μακρινά γράμματα- μέσα σε “φουσκωμένους φακέλους”- ανακοινώνοντας τον πολυπόθητό τους ερχομό από την ξελογιάστρα Αμερική – Μόντριολ, Αθήνα και ‘Περαία’. “Τι νέα από ‘πάνω’ θα προκάμνουν; “Αντε, καλό δέξιμο”…..”Αμήν Πεντάνουσά μου, νά’ρχουν με το καλό”.
–να έρθουν να απαλύνουν τις πονεμένες καρδιές των μανάδων – να σταματήσουν για λίγο τα δάκρυα της νοσταλγίας, και να ανοίξουν τα σπίτια τους που παρέμειναν, σαν ψυχρά μνημεία, αδειανά και σκοτεινά στην παγωμένη βουβάδα του χειμώνα….
‘Ο Μπάρμπας μου ο Μηνάς, πριν πιάσουν οι ζέστες, ασπρίζει τους κορμούς στο περιβόλι του, κι’η Θειά η Ευτέρπη, στο καμαράκι της Παναγίας, από τώρα βουτά τα κεριά να’ναι έτοιμα για τα Νιάμερα…
Τα μεσημέρια, η κάθε ‘κερά’ του χωριού περιμένει με στρωμένο τραπέζι τον αφέντη και τα παιδιά της, και οι ηλικιωμένοι έχουν ήδη φάει και βγάζουν οι νοικοκυράδες τις πλυμένες κατσαρόλες έξω στον ήλιο να στεγνώσουν.
…και εγώ, το ‘ξενάκι’, πίσω από το Δημοτικό, ακούγοντας την φωνή του Τζανετή, περιμένω υπονετικά να τελειώσουν τα παιδιά τα μαθήματα για να σμίξουμε –να κάνουμε παρέα -λίγα χρόνια αργότερα, συναντούσα καθημερινώς τον θείο τον Πέτρο στο λεωφορείο του στον ευκάλυπτο της πλατείας, για να πάμε παρέα «μέσα» στη Παροικιά για να φέρουμε τα παιδιά απ’ το Γυμνάσιο— ζήσεις που τελικά μας έδεσαν για πάντα…
…κι’έτσι η ζωή κυλούσε απλά και λιτά, και ο Μάης με την ελπίδα του και την θαλπωρή της ζεστασιάς του καλοκαιριού, μας γέμιζε με υποσχέσεις ερχομού, βεγγέρας – και ‘ξεγνοιασάς’.
–και ο “άστατος μήνας” στέκει ήρεμος και σιωπηλός –και γεμίζει τις ψυχές μας με ελπίδα, αναμονή και λαχτάρα….
…..με το καλό το καλοκαίρι-
–Νικόλαος Μ. Γαβαλάς
Νάουσα, Πάρος
4/5/2022
Καρπαθιακα Νέα
